บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 2 หน้า 5
หน้าห้องนอนแพรนวล แหลมทองพาคำแดงออกมาแล้วรีบปิดประตูห้องทันที
“คุณแพรสั่งว่าห้ามรบกวน”
“ถ้าคุณแพรไม่สบายมาก ข้าจะได้พาไปหาหมอหรือหายา มาให้กิน”
“ป้าเคยสอนว่า...บ่าวต้องทำตามคำสั่งเจ้านาย แล้วป้าจะขัดคำสั่งคุณแพรเหรอ ?”
“เอ็งเป็นหลานหรือพ่อข้ากันแน่วะไอ้แหลม !”
แหลมทองแกล้งขยับปากจะพูดคำว่าพ่อ แต่ก็เปลี่ยนมาพูดอีกแบบ หน้าทะเล้น “เป็นหลาน อิอิ”
“อิอิเดี๋ยวก็โดนเพี๊ยะ ๆ หรอก”
ยังไม่ทันที่คำแดงจะเงื้อมือ แหลมทองก็โกยแนบ ราวกับรู้ทัน คำแดงชำเลืองมองแพรนวล ยังคงอดห่วงไม่ได้
ลานลั่นทมหอคำ หลาวเปิงมองใบหน้าตกใจซีดเผือดของแพรนวล ด้วยความสงสัยปนประหลาดใจ
“ฉันย้อนอดีตมาอยู่ที่เวียงขินจริงเหรอคะ ?”
“เวลานี้คือปัจจุบัน แม่หญิงพูดจาพิกล”
แพรนวลยืนยัน “ฉันนอนหลับในบ้านที่เชียงราย แต่มาตื่นที่เวียงขินในอดีตต่างหาก”
“แม่หญิงเป็นครูไทยที่เดินทางมาพบพ่อบุญสิงห์ แต่จะให้ผมเชื่อว่าแม่หญิงมาจากภพอื่นอย่างนั้นเหรอ ?”
หลาวเปิงหัวเราะเบา ๆ จนแพรนวลคิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะบอกเรื่องเหลือเชื่อนี้กับใคร จึงคิดหาวิธีออกไปจากหอคำ เพื่อหาทางกลับบ้าน “พาฉันออกไปบ้านพ่อบุญสิงห์หน่อยได้มั้ย ?”
“เวลานี้ไม่ปลอดภัย คนของอูซออาจซุ่มทำร้ายเราระหว่างทาง”
“คนของอูซอ ? คนที่เกือบทำร้ายฉันเมื่อกี้น่ะเหรอ ?”
หลาวเปิงพยักหน้า “คืนนี้แม่หญิงควรพักที่หอคำ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาไปส่งที่บ้านพ่อบุญสิงห์เอง”
แพรนวลครุ่นคิด ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว
ทางเดินในหอคำ หลาวเปิงจับข้อมือแพรนวลก้าวเดินไปสู่ตัวตึก ผ่านทหารที่ยืนเฝ้าเวรยามอยู่ตามจุดต่าง ๆ
แพรนวลใจเต้นระทึก ทุกอย่างรอบตัวแปลกตาไปหมด โดยเฉพาะอุ้งมือใหญ่แข็งแกร่งอบอุ่นที่กุมข้อมือบอบบางของเธออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน
“ผมจะพาแม่หญิงไปพบน้องตองริ้วก่อน เธอจะได้ไม่ตกใจที่มีแขกมาพักในยามวิกาล”
“ผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่กับคุณเมื่อวานเหรอคะ ?”