บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 15
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ลานลั่นทม ซานแปงเดินมองหาเจ้านางตองริ้ว จนหันมาเห็นเจ้านางตองริ้วนั่งทอดถอนใจอยู่ตรงม้านั่งในสวนเพียงคนเดียว จึงตรงเข้าไปนั่งลงข้างๆ “พี่หาเจ้านางจนทั่ว ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว”
เจ้านางตองริ้วหันมาสบตาซานแปง แววตาเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ
“ตองริ้วเป็นลูกอกตัญญู ไม่ได้ดูแลเจ้าพ่อตอนท่านลำบาก ป่านนี้เจ้าพ่อจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
ซานแปงมองเจ้านางตองริ้วอย่างตัดสินใจ “พี่จะพาแม่กับน้องบัวเขมไปอังกฤษกับเจ้านาง”
เจ้านางตองริ้วอึ้ง แปลกใจ “แต่พี่ซานแปงไม่อยากอยู่ที่อื่น”
“เจ้านางเสียสละเพื่อพี่มามากแล้ว ถึงเวลาที่พี่ต้องทำเพื่อเจ้านางบ้าง”
“ทิ้งบ้านเกิดไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ใช่เรื่องง่าย”
“เราจะอยู่ด้วยกันทุกที่”
“โดยไม่รู้อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงเหรอคะ”
ซานแปงคิดทำอะไรบางอย่าง จับมือเจ้านางตองริ้วให้ลุกเดินตามเข้าไป เจ้านางตองริ้วเดินตามซานแปงไป สงสัยว่าซานแปงจะพาไปไหน
ชั้นบนหอคำ ซานแปงพาเจ้านางตองริ้วเดินมาหยุดอยู่ริมหน้าต่าง ซึ่งเห็นบรรยากาศสดชื่นสบายตาของบึงน้ำกว้างใหญ่นอกหน้าต่าง อีกด้านของบึงเห็นวัดและหลังคาบ้านเรือนสลับซับซ้อนกับหมู่แมกไม้เขียวชอุ่ม
“พาตองริ้วมาทำอะไรคะ”
“มาดูอนาคต” เจ้านางตองริ้วยิ่งงง ไม่เข้าใจ ซานแปงซ้อนตัวกอดเจ้านางตองริ้วจากด้านหลัง เพื่อมองออกไปด้วยกัน “พระอาทิตย์จะขึ้นหรือตก ดวงดาวจะสว่างไสวหรือมองไม่เห็น พี่จะเป็นท้องฟ้า ภูเขา พื้นดิน และสายน้ำ ที่โอบกอดเจ้านางไว้แบบนี้... ปัจจุบันและอนาคตที่เรามีกันและกันจะมีแต่ความสุข”
เจ้านางตองริ้วหันมาหาซานแปง น้ำตาคลอ “พี่ซานแปง...”
“ครอบครัวของเราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อังกฤษ... เจ้านางจะได้ดูแลเจ้าพ่อ พี่ก็จะดูแลทุกคน”
“ตองริ้วไม่เคยเสียใจที่เลือกพี่ซานแปง”
“เป็นเกียรติของพี่ที่ได้รับความรักจากเจ้านาง”