บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 15 หน้า 3
หลาวเปิงไม่สนใจเจ้านางเรืองระยับ ก้มหน้าสเกตซ์รูปเดิมให้เสร็จ
“วาดรูปอะไร ?” เจ้านางเรืองระยับยื่นหน้าไปดูรูปใกล้ ๆ แต่หลาวเปิงปิดสมุดภาพไม่ยอมให้ดู “อย่ายุ่ง”
เจ้านางเรืองระยับน้ำเสียงวางอำนาจ “ห้ามปฏิเสธว่าที่คู่หมั้น”
หลาวเปิงเก็บอุปกรณ์วาดภาพแล้วลุกเดินหนีไปดื้อ ๆ
“กลับมานะจายหลาวเปิง” เจ้านางเรืองระยับโกรธที่ถูกขัดใจ
ห้องเจ้านางเรืองระยับ เจ้านางเรืองระยับเจ็บช้ำใจเมื่อนึกถึงความหมางเมินของหลาวเปิงที่มีต่อเธอมาตลอด
“ฉันตั้งใจเรียน ฉันเพียบพร้อม แต่หลาวเปิงไม่เคยเห็นฉันในสายตา”
เจ้านางเรืองระยับเดินเหยียบดอกลั่นทมที่กระจายอยู่บนพื้นไปนั่งข้างเตียงด้วยความปวดร้าว
“ฉันรักหลาวเปิงคนเดียว แต่เขาไม่เห็นค่าความรักของฉัน”
ทองเพ็งรับฟังเจ้านางเรืองระยับด้วยความเห็นอกเห็นใจ
“มัวระแวงกรรไกรจนลืมไปว่ากระดาษก็บาดมือ... ฉันไม่คิดว่าแพรนวลเป็นศัตรูหัวใจ แต่มันก็แย่งหลาวเปิงไปได้” เจ้านางเรืองระยับกำมือจนเล็บแหลมๆ จิกลงไปในเนื้อด้วยความแค้น ทองเพ็งย่อตัวลงข้างเจ้านางเรืองระยับ ค่อย ๆ แกะมือที่กำจิกแน่นของเจ้านายให้คลายออก
“เจ้านางเหนือกว่าทั้งความสามารถและชาติตระกูล จะยอมแพ้ผู้หญิงคนนั้นง่าย ๆ เหรอคะ”
เจ้านางเรืองระยับเชิดหน้าเป็นนางพญา ประกายตาวาววาบ
“เรืองระยับไม่เคยแพ้ใคร จายหลาวเปิงจะต้องเป็นผู้ชายของฉัน” ทองเพ็งดีใจที่เห็นเจ้านายของตนฮึดสู้อีกครั้ง
ระเบียงชั้นบนบ้านเชียงราย เขตต์รีบออกตัวกับภาคขณะที่ทั้งสองเลี่ยงออกมาคุยกันตามลำพัง
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะทำตัวเรียบร้อยไม่หาเรื่องให้แพรโกรธ”
“จำความรู้สึกตอนจะสูญเสียแพรไว้ให้ดี แกจะได้ไม่พลาดเพราะอารมณ์ชั่ววูบอีก”
“พี่ภาคจะบอกอะไร”
“น้าปราณีโทรมาตอนแกไม่อยู่โรงแรม” เขตต์ชะงักไปพักหนึ่งแล้วรีบแก้ตัว
“ผมไปส่งคุณสุชาติทำธุระข้างนอก คงยุ่ง ๆ เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์”
“คุณสุชาติ ?
“เป็นแขกวีไอพีของโรงแรม ผมก็ต้องเทคแคร์ด้วยตัวเอง” ภาคทำนิ่ง ไม่ซักไซ้ต่อ
“คุณแม่โทรมาทำไมครับ”
“เป็นห่วง เพราะอยากให้แกกับแพรคืนดีกัน” ภาคจับบ่าเขตต์แล้วบีบแน่น น้ำเสียงและสายตาจริงจัง