บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 15 หน้า 4
“ไม่มีคำว่าอภัยสำหรับคนที่ทำผิดซ้ำ ๆ เรื่องเดิม หวังว่าแกจะปรับปรุงตัวเพื่อผู้หญิงที่แกรัก”
“ครับพี่ภาค” เขตต์รับคำ แอบซ่อนความกังวลบางอย่างไว้ในใจ
ห้องนอนแพรนวล แพรนวลมองนาฬิกาของหลาวเปิงอย่างรู้สึกผิด คิดถึงเหตุการณ์ที่เวียงขิน
เจ้านางเรืองระยับบีบมือหลาวเปิงราวกับต้องการให้เขาตั้งใจฟังเธอ
“ฉันห้ามให้คุณรักแพรนวลไม่ได้ จึงอยากจะขอร้อง...”
“อะไร ?”
“อย่าทำลายเกียรติและศักดิ์ศรีของฉัน ด้วยการยกเลิกการแต่งงานของเรา”
แพรนวลสับสน... ใจหนึ่งสงสารและรู้สึกผิดต่อเจ้านางเรืองระยับ อีกใจก็ไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อหลาวเปิงได้ แหลมทองหอบหมอนกับผ้าห่มเข้ามาในห้อง ปลุกให้แพรนวลหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“พวกที่โรงแรมกลับกันรึยัง ?”
“คุยกับป้าอยู่ข้างล่างครับ” แพรนวลสงสัยว่าทุกคนคุยอะไรกัน
โถงบ้านเชียงราย เขตต์ ภาค ศิรินุช ธีรภพ มองตามมือคำแดงที่ชี้ไปยังห้องเก็บของใต้บันได
“คุณแพรเอาเตียงออกมาจากห้องเก็บของใต้บันไดค่ะ พ่อเลี้ยงต่วนหวงเตียงนี้มาก แต่ไม่เคยเอาออกมานอน”
ธีรภพสงสัย “หวงจนไม่ยอมใช้เนี่ยนะ”
ศิรินุชนึกขึ้นได้ “แพรบอกนุชว่า เตียงเคยอยู่ในหอคำเมืองเวียงขิน”
“พี่ทำสารคดีอยู่เวียงขินตั้งนาน ไม่เคยได้ยินเรื่องเตียงโบราณ”
“พ่อเลี้ยงต่วนคงเขียนบันทึกบอกไว้ค่ะ”
“ถึงของใช้ในบ้านจะมาจากเวียงขิน ก็ไม่ใช่เหตุผลที่แพรจะสนใจทุกอย่างที่เกี่ยวกับเวียงขินขนาดนี้”
“คิดถึงพ่อ... เป็นเหตุผลได้มั้ยคะ?”
ทุกคนหันไปเห็นแพรนวลเดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยกลบความหงุดหงิดในใจ
“ทุกอย่างในบ้านคือความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ เวียงขินคือเมืองที่พ่อรัก แพรก็แค่สนใจในสิ่งที่พ่อชอบ”
“แล้วหลาวเปิงเป็นใคร ?” แววตาแพรนวลกระตุกเล็กน้อย พยายามปั้นสีหน้าให้ปกติที่สุด
“ตอนปลุกแพร... ผมได้ยินแพรละเมอเรียกชื่อหลาวเปิง”
“หลาวเปิง... ชื่อเหมือนชาวไทใหญ่ ไทเขิน”
แพรนวลอึกอักตอบ “พระเอกในนิยายค่ะ แพรอ่านนิยายจนเก็บไปฝัน”