บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 14 หน้า 2
“ค่ะ แค่นี้นะคะ” เรนกดวางสายโทรศัพท์ แล้วเดินออกมาจากมุมอับในสวนแล้วก็หยุดชะงักด้วยความตกใจเมื่อเห็นพสุอยู่ตรงนั้น เรนอึ้งพูดไม่ออก
พสุจ้องหน้าเรนด้วยสีหน้าผิดหวัง “ผมให้โอกาสคุณกลับตัวหลายครั้งแล้ว แต่คุณก็ยังเลือกทางเดิมอยู่” เรนรู้สึกลำบากใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก “ภูริชโทรมาบอกว่าพวกคุณชิงหลักฐานศักดิศรไปได้แล้ว ตอนนี้คุณก็หายดีแล้ว คงไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะอยู่ที่นี่ต่อ คุณกลับบ้านคุณไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งที่ท่ารถ”
เรนอึ้งที่พสุไล่ตนกลับ อ้าปากจะอธิบาย แต่พสุหันหลังเดินกลับไปโดยไม่ฟังอะไรอีก เรนมองตามพสุไป รู้สึกเศร้าเสียใจ
เรนนั่งเก็บของใช้ส่วนตัวลงในกระเป๋าเป้ใบเล็กด้วยสีหน้าเศร้าๆ เสียงเคาะประตูดังขัดขึ้น เรนไม่แน่ใจว่าใคร “เชิญค่ะ”
ปู่พิทักษ์เปิดประตูเข้ามาแล้วยิ้มบางๆ ให้เรน “ขอปู่เข้าไปคุยด้วยได้มั้ย”
“เชิญค่ะคุณปู่”
ปูพิทักษ์เดินตรงมายืนใกล้ๆ “เก็บของตามสบายเถอะ ปู่แค่แวะมาคุยก่อนเรากลับเท่านั้นแหละ” เรนพยักหน้ารับแล้วนั่งลงบนเตียงเก็บของต่อด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ปู่พิทักษ์มองเรนด้วยสายตาเอ็นดู “ปู่ว่าปู่ดูคนไม่ผิด หนูเรนคงไม่ได้อยากหักหลังหลานปู่จริงๆ ใช่มั้ย”
เรนเงยหน้ามองปู่พิทักษ์ด้วยความตกใจ “คุณปู่รู้เรื่องด้วยเหรอคะ”
ปู่พิทักษ์พยักหน้ารับ “ดินมันเป็นคนโกหกไม่เก่ง ปู่บังคับให้มันเล่าความจริงให้ปู่ฟังหมดแล้ว”
เรนยกมือไหว้ “เรนขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณปู่ผิดหวัง”
ปู่พิทักษ์ถอนหายใจ “คนที่หนูควรจะขอโทษคือดิน ไม่ใช่ปู่ เพราะปู่ดูรู้ว่าดินมันเสียใจมากขนาดไหน ปู่เลี้ยงมันมาปู่รู้ดี” เรนหลบสายตาปู่พิทักษ์ด้วยความรู้สึกผิดต่อพสุ “ปู่ว่าหนูเรนก็รู้ว่าการที่พ่อหนูตัดไม้มันไม่ใช่แค่ชาวบ้านในพื้นที่จะเดือดร้อนแต่มันส่งผลกระทบไปทั่ว หนูเรนอาจจะทำเรื่องไม่ดีหลายๆ อย่างเพราะต้องการจะเป็นคนกตัญญูต่อพ่อ แต่การกตัญญูด้วยการช่วยกันทำผิด มันไม่ได้เรียกว่าเป็นความกตัญญูหรอกนะ”
เรนลำบากใจ “แต่บางครั้ง ชีวิตคนเราก็ไม่ได้มีทางเลือกอะไรมากนะคะปู่”
“คนเรามีทางเลือกเสมอแหละ แต่เรามักจะตัดทางเลือกที่เราไม่ชอบ ไม่อยากทำทิ้งซะก่อนจะได้ลองทำมัน” เรนนิ่งไปคิดตามที่ปู่พิทักษ์บอก “หนูเรนเป็นคนฉลาดแล้วก็เป็นคนจิตใจดีโดยเนื้อแท้ ปู่มั่นใจว่าวันนึงหนูจะได้คำตอบที่หนูตามหามาทั้งชีวิต” เรนอึ้งกับคำสอนของปู่พิทักษ์ ได้แต่ก้มหน้านิ่งด้วยความรู้สึกผิด ปู่พิทักษ์อวยพร “เดินทางโดยสวัสดิภาพนะหนูเรน ว่างๆ ก็มาเยี่ยมคนแก่บ้างล่ะที่นี่ต้อนรับหนูเสมอนะ”
เรนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ น้ำตาคลอกับความมีน้ำใจของปู่พิทักษ์ที่ไม่โกรธตน หญิงสาวยกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะคุณปู่”
ปู่พิทักษ์ตบไหล่เรนเบาๆ อย่างให้กำลังใจ