บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 9 หน้า 4

เรนสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายของตนเอง พร้อมกับถอนใจออกมาพร้อมตั้งสติให้อยู่กับตัว ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมมาสวม 

อาร์มนั่งเล่นไอแพดอยู่ที่ม้านั่งบริเวณสวนหน้าบ้าน 

เรนสวมเสื้อคลุมชุดนอนแล้วเดินมาถึงบริเวณสวนหน้าบ้านพอเห็นอาร์มนั่งอยู่ก็แปลกใจ “พี่อาร์มยังไม่นอนเหรอคะ”

อาร์มเอี้ยวตัวหันไปมอง “เห็นเอวาบอกว่าแกไม่สบาย แล้วออกมาตากน้ำค้างทำไม” 

เรนเดินตรงมาหาอาร์ม สีหน้ารู้สึกผิด “เรนขอโทษที่ทำให้พี่อาร์มต้องมาเจ็บตัว  เรนไม่อยากให้พี่อาร์มโดนจับ เรน”

ยังไม่ทันได้พูดจบ อาร์มก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน “พี่ไม่ได้โกรธที่เข้ามาขวาง แต่โกรธที่ทำอะไรไม่คิดมากกว่า” 

เรนน้ำตาคลอๆ เดินมานั่งข้างๆ อาร์ม ซบหน้ากับแขนอาร์มเงียบๆ ไม่พูดอะไร อาร์มเข้าใจความรู้สึก เลื่อนมือมาลูบหัวเรนเบาๆ

เรนน้ำตาไหลซึม “เรนฝันร้ายค่ะพี่อาร์ม”

“คิดมากที่โดน Dad ว่าเลยเก็บเอาไปฝันล่ะสิ”

เรนลังเลอยู่ว่าจะเล่าหรือไม่เล่าดี ก่อนตัดสินใจแล้วขยับตัวออกมา “เรนฝันว่าพี่อาร์มกับ Dad คุยกันว่าเรนไม่ใช่ลูกแท้ๆ น่ะค่ะ”

อาร์มหน้าขรึมลงเล็กน้อย ก่อนจะขำ “เพ้อเจ้อ” เขาปลอบผู้เป็นน้องสาว “Dad ก็เป็นแบบนี้แหละไม่ชอบแสดงความรัก แต่พอโกรธล่ะก็ใส่ไม่ยั้ง”

เรนถอนหายใจ สีหน้าจริงจังขึ้นมา “บางทีเรนก็อดคิดไม่ได้นะคะ ว่าเรนไม่ใช่ลูกของ Dad เพราะเรนจำเรื่องตอนเด็กๆ ของตัวเองไม่ได้ซักอย่างแถมรูปถ่ายก็ไม่มี”

อาร์มยื่นมือไปขยี้หัวเรนอย่างเอ็นดู “ไปกันใหญ่แล้วแกนี่” เขาจับมือเรน มองหน้าเธอ ยืนยันอย่างจริงจัง “Dad กับ Mom รักเรนไม่น้อยไปกว่าพี่หรือเอวา ห้ามคิดอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย” 

เรนพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มบางๆ ให้อาร์ม อาร์มค่อยยิ้มออกแล้วดึงเรนเข้ามาสวมกอดเอาไว้

เรนยังคงมีสีหน้านิ่งขรึม ยังตัดความคิดน้อยเนื้อต่ำใจออกไปจากใจไม่ได้ทันที

ภูริชนั่งดูคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอยู่โต๊ะรับแขก  พสุเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านแล้วมองภูริชด้วยความสงสัยว่าภูริชนั่งทำอะไรอยู่เลยเดินมาหา 

ภูริชหันไปยิ้มบางๆ ให้พสุแล้วก็หันหน้ากลับมาที่หน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คต่อ  

พสุมายืนอยู่ด้านหลังของภูริชแล้วมองตาม “ขยันจริงๆ น้อง ได้เรื่องอะไรมั้ย”

“ตึกที่อาร์มอยู่ไม่มีกล้องวงจรปิด”