บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 9 หน้า 5
พสุยกมือเท้าเก้าอี้หรือโซฟาที่ภูริชนั่งอยู่ยื่นหน้าเพ่งดูหน้าจอ พสุมองภาพที่คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเป็นภาพจังหวะที่เรนวิ่งขึ้นมาบนเวทีแล้วกระโดดเอาตัวผลักพสุล้มลงบนเวที จังหวะเดียวกับที่แจกันดอกไม้บนโพเดี้ยมโดนยิงแตกกระจาย
พสุมองที่เรนอย่างซาบซึ้งอดคิดถึงเรนไม่ได้
ตอนนั้น พสุกับเรนกอดกันหมอบด้วยความเป็นห่วงกันและกัน สักพักถึงทั้งพสุและเรนถึงรู้ตัวว่าอาร์มยิงปืนใส่แค่นัดเดียว พสุกับเรนคลายกอดกันและกันและดันตัวลุกขึ้นนั่ง
“คุณปลอดภัยใช่มั้ย” ทั้งสองพากันถามพร้อมกันด้วยความเป็นห่วง พสุกับเรนสบตากัน ทั้งคู่ต่างรู้ว่าตนเป็นห่วงอีกฝ่ายเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน
ตำรวจรีบขึ้นมาดูแลความเรียบร้อย “คุณพสุเป็นอะไรมั้ยครับ”
พสุกับเรนรีบถอยตัวออกจากกัน
พสุได้สติก็ยกมือตบไหล่ภูริช “อย่าหักโหมนักล่ะ พักผ่อนด้วย”
ภูริชเอี้ยวตัวไปยิ้มให้พสุ แล้วก็หันหน้ามาจ้องคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คต่อ พสุเดินแยกขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องนอน
พสุกลับมาถึงห้องนอนเหล่มองไปที่โทรศัพท์มือถือ...ลังเลไปมา พสุตัดสินใจหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาเรนด้วยความเป็นห่วงเดินออกไปนอกระเบียงห้อง
เรนเดินกลับเข้าห้องนอนมา ได้ยินเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าดังต่อเนื่องอยู่พอดี เรนรีบเดินไปที่โทรศัพท์ แต่เสียงเรียกเข้าเงียบไปซะก่อน เรนกดดูเบอร์โชว์ “พสุ”
พสุถอดใจคิดว่าไม่โทรดีกว่า เรนคงไม่อยากรับสายตน..พสุจะเดินกลับเข้าห้องนอน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ลองโทรกลับไปอีกครั้ง
พสุรออยู่อึดใจ ถอนใจออกมากำลังจะวางสายพอเห็นว่าเรนรับแล้วก็เลยรีบพูด “ขอโทษทีครับที่โทรมาดึกไปหน่อย คุณเป็นอะไรรึเปล่า แล้วคุณเดวิดว่าอะไรคุณมั้ย”
“ถามฉันเป็นชุดเลย จะให้ฉันตอบคำถามไหนคุณก่อนดีล่ะ”
พสุอมยิ้มนิดๆ ที่เรนพูดเล่นกับตน “คำถามไหนก็ได้ แล้วแต่คุณเลย”
“ฉันยังโอเคอยู่ ขอบคุณที่” เรนจะพูดว่าเป็นห่วง แต่เปลี่ยนคำ เพราะไม่อยากคิดไปเอง “โทรมาถามค่ะ”
พสุลองหยั่งเชิงอยากรู้ความรู้สึกและเหตุผลของเรน “วันนี้คุณมาช่วยผมไว้ทำไม”
เรนนิ่งไปเพราะตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน “ฉัน...ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ต่างฝ่ายต่างเงียบไปเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากจะโทรมาขอบคุณคุณ”
“ค่ะ”
ต่างคนต่างเงียบอีก เรนรอฟังว่าพสุจะพูดอะไร พสุยังสับสน ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน
“งั้นแค่นี้นะครับ ไว้คุยกัน”