รีเซต

บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 10 หน้า 3

บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 10 หน้า 3
19 มีนาคม 2558 ( 12:30 )
357.9K
หัวใจปฐพี ตอนที่ 10
14 หน้า

พสุสงสัย “คุณรอดมาได้ยังไง”

ศักดิศรมองหน้าภูริชกับพสุแล้วก็ถอนหายใจขบกรามแน่น  นึกถึงเหตุการณ์ที่ตนรอดตายมาได้

 

“หลังจากที่ผมรู้ตัวว่าโดนลูกไอ้เดวิดมันจับตัวไป ผมก็พยายามเอาชีวิตรอดแต่ก็โดนมันไล่ยิงจนตกแม่น้ำไป ผมก็นึกว่าผมจะไม่รอดซะแล้ว”

ตอนนั้น ศักดิศรรีบขยับตัวอย่างเร็วใช้เท้าถีบใส่อาร์ม อารมณ์หมาจนตรอก ใช้ทั้งขาทั้งตัวโถมทุกวิธีให้รถเสียการทรงตัวให้ได้ ศักดิศรทำสำเร็จ ตัดไปด้านนอกรถของอาร์มส่ายไปมาเสียการควบคุม รถของอาร์มชนเข้ากับราวสะพาน  อาร์มกลัวรถพุ่งลงน้ำ รีบยื้อบิดพวกมาลัยรถอย่างกะทันหัน

รถอาร์มแทบจะไต่ราวสะพานก่อนจะพลิกคว่ำกลิ้งไถลไปไกล อาร์มและศักดิศรต่างคนได้รับบาดเจ็บ ศักดิศรรู้สึกตัวก่อนรีบกระเสือกกระสนเอาตัวออกมาจากรถจนได้ 

ศักดิศรเกาะราวสะพานพยุงตัวเดินไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นปูนที่ราวสะพานข้างๆ ตัวของศักดิศรโดนยิงกระจุย ศักดิศรตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ 

“ตายซะเถอะมึง” อาร์มเล็งปืนไปที่ศักดิศร  

ศักดิศรตัดสินใจปีนขึ้นบนสะพานจะโดดลงน้ำ อาร์มเล็งปืนยิงใส่ศักดิศรไม่ยั้งมือ  ศักดิศรโดนยิงที่แขน ลำตัวหลายนัดก่อนจะผลัดตกจากสะพานลงไปที่แม่น้ำเบื้องล่าง

อาร์มวิ่งตามมาอย่างหงุดหงิด ยิงปืนใส่จุดที่ศักดิศรตกน้ำลงไปไม่ยั้ง

ศักดิศรเล่าต่อ “โชคยังดีที่ดวงผมยังแข็งอยู่”

ตอนนั้น ศักดิศรนอนสลบอยู่ที่ริมฝั่ง อึดใจก็รู้สึกตัวขึ้นมา ศักดิศรค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมองซ้ายมองขวาอย่างแปลกใจที่ยังมีชีวิตรอดแล้วก็เดินหายเข้าไปในป่าริมแม่น้ำ

 

พสุกับภูริชตั้งใจฟังเรื่องของศักดิศรที่รอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์

ภูริชเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเรื่องหลักฐานที่คุณเคยให้พวกผมไปเอาล่ะ พวกผมเปิดดูกันแล้วมีแต่กล่องเปล่า”

“ลูกน้องผมเป็นคนไปเอามา แต่ไฟล์มันมีปัญหา ผมกำลังหาทางกู้ไฟล์อยู่” 

ภูริชถอนหายใจ “งั้นเรื่องเดวิด เอเดนอะไรนั่นก็มั่วน่ะสิ”

ศักดิศรโมโหตบโต๊ะเสียงดัง “เรื่องนั้นผมสืบมาจากคนที่ภูสรวง"

ภูริชผงะไปเล็กน้อย  พสุใช้สายตาปรามภูริชให้ระวังคำพูด

“นอกจากเดวิดจะเกี่ยวข้องกับเอเดนแล้ว การตายของนายพิภพเมื่อ 20 ปีก่อน  ผมยังรู้มาว่า” ศักดิศรเน้นเสียง “มีข้าราชการคนนึงรู้เห็นเรื่องทั้งหมดและเคยช่วยเหลือเอเดนด้วย”

พสุสงสัยอยากรู้ “ข้าราชการคนนั้นเป็นใครเหรอครับ”

ศักดิศรถอนหายใจ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่ามันยังมีชีวิตอยู่” 


14 หน้า