บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 11 หน้า 2
“พวกเค้าอยากมาส่งนายน่ะสิ”
“แหม...ให้เกียรติกันขนาดนี้เลยเหรอ”ธงรบจะเดินมาขึ้นฮอ.หันมาถามกับนาวิน “เข้ากรุงเทพฯ บ้างมั้ยแกน่ะ”
“จะไปวันศุกร์เย็น”
ธงรบทำหน้าแปลกใจ“จริงอ้ะ...ฉันว่าจะไปเยี่ยมไอ้นะ ไปเจอกันมั้ยล่ะ”
“ได้...เจอกัน”
“อย่าบ้าระห่ำนักล่ะไอ้ตี๋...คราวหน้าฉันมาไม่ทันไม่รู้ด้วยนะ !!!”
ลูกน้องของนาวินได้ยินที่ธงรบเรียกไอ้ตี๋ ต่างกลั้นหัวเราะกันใหญ่ บดินทร์ต้องหันไปทำตาดุ
นาวินกระซิบธงรบ “แกรักษาหน้าฉันบ้างนะไอ้บิ๊ก”
ธงรบหัวเราะ “ลืมไป...มันเคยปาก...ไปละ” ธงรบเดินผ่านพวกซีลจะไปขึ้นฮอ.ทุกคนยืนตรงทำความเคารพ ธงรบหยุดยืนมองทีมซีลแกล้งพูดแหย่ “นี่ไม่เอาสีดำทาหน้ากันเหรอ...ผิดระเบียบนะเนี่ย ฮึ...เปิดเผยความลับราชการหรือเปล่า” ทีมซีลพากันอมยิ้ม...”ว่าไง...ไอ้...เอ้อ ...ผู้พัน” ธงรบยิ้มเพราะเกือบหลุดคำว่าไอ้ตี๋อีก “ดูแลลูกน้องหน่อย...พวกเราน่ะ...อย่าบ้าเลือดอย่างผู้พันเค้าล่ะ”
นาวินรีบไล่ “จะรีบไปไม่ใช่เหรอครับผู้ฝูง...”
ธงรบยิ้มหันไปพูดเป็นทางการกับทีมซีล“ขอบใจทุกคนมากนะที่มาส่ง...คงได้ทำงานด้วยกันอีก”
ทีมซีลขานรับขึ้นพร้อมกัน “ครับผม...”
ธงรบยืนตะเบ๊ะรับ แล้ววิ่งไปขึ้นฮอ. นาวินมองตามธงรบยิ้มๆ คอบร้าทะยานขึ้นไปบนฟ้า ...นาวินมองตามฮอ.ที่ธงรบขับไปจนสุดสายตา
นึกถึงเสียงเรียกของเพื่อนสมัยยังเด็ก “ไอ้ตี๋...ไอ้ตี๋...เร็วๆ หน่อย...”
ที่สวนผลไม้แห่งหนึ่งต่างจังหวัด ซึ่งเป็นสวนของแม่นาวิน ธงรบกับนาวินเป็นเพื่อนรักกัน เรียนอยู่โรงเรียน เดียวกัน พอปิดเทอมแม่ส่งนาวินมาอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด ธงรบขอตามมาด้วย เพราะธงรบเป็นเด็กบ้านแตก พ่อแม่ไม่สนใจ แม่นาวินสงสารเลยให้มาเที่ยวกับนาวินด้วย
ธงรบกับนาวินชอบไปเที่ยวเล่นอยู่ในสวนผลไม้ของยาย ธงรบว่องไวกว่านาวินที่เป็นคุณหนูมากกว่า จึงวิ่งเล่นนำหน้านาวินอยู่ในสวน “ไอ้ตี๋...ไอ้ตี๋...เร็วๆ หน่อย...”
นาวินในวัยเด็กวิ่งตามธงรบมาเหนื่อยหอบ“วิ่งช้าๆ หน่อยซิ...”
“ก็แกมันอืดอาด...เนี่ย...ดูพุงซิ...กินมากซะพุงป่องยังงี้จะวิ่งเร็วได้ไง”
นาวินไม่ยอมแพ้ “ไอ้บิ๊ก...อย่าพูดเรื่องพุงได้มั้ย...บอกกี่หนแล้ว...ห้ามพูด”
ธงรบหัวเราะไม่สนใจมองไปทางอื่นจึงเห็นคนกำลังขโมยผลไม้ ธงรบมองอย่างเอาเรื่อง“ไอ้ตี๋...ดูโน่น...มีคนขโมยมะม่วงยายแก”
นาวินรีบมองตาม“ไหน...”
ธงรบชี้มือไป“โน่นไง...ค่อยๆ เข้าไปดูดีกว่า”