บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 18 หน้า 2

"ฉันไม่เคยตื๊อเขาค่ะ"

“แน่นะคะ"

"ค่ะ"

"ว้าว ดีใจจัง งั้นแปลว่าคุณหมอจะไม่ยุ่งกับผู้พันแล้วสินะคะ เพราะไม่งั้นแปลว่าคุณหมอโกหกสุ" ช่อฟ้าอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะ "คุณหมอขำอะไรคะ"  สุปรียางง

“ขำคุณน่ะสิ"

"ขำฉัน เรื่องอะไร"

"อุตส่าห์คิดหาวิธีมากดดันฉันให้ฉันเลิกยุ่งกับผู้พันนาวิน ถ้าฉันรู้แต่แรกจะได้บอกว่าไม่ต้องเหนื่อยคิด เหนื่อยเล่นละคร อะไรแบบนี้หรอกค่ะ...เพราะฉันกับเขาน่ะจบแล้ว"

"คงไม่ได้พูดเพราะหึงใช่ไหมคะเนี่ย แหม แต่ก็น่าหึงอยู่หรอก ผู้พันเขาเทคแคร์สุดีมากเลยค่ะ"

ช่อฟ้าส่ายหน้า "เลิกคิดว่าคนอื่นโง่ได้แล้วคุณสุปรียา ไม่งั้นคุณนั่นแหละจะเป็นคนที่โง่ที่สุด...ทั้งฉันทั้งผู้พันรู้ทันคุณหมดแล้ว เก็บคำโกหกไว้เถอะค่ะ คำโกหกก็เหมือนขยะ ยิ่งผ่านปากออกมามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้ปากคนพูดเหม็นมากไป เท่านั้น"

สุปรียาอึ้งไปครู่หนึ่ง พยายามโกหกต่อแต่เริ่มหมดความมั่นใจ “คุณหมออย่ามองสุในแง่ร้ายสิคะ สุไม่ได้โกหกนะคะ"

“คุณสุปรียา คนที่อยู่กับการโกหกมากเกินไปจะป่วยทางจิตได้นะคะ" สุปรียาเงียบไปทันที "ส่วนเรื่องของคุณกับผู้พัน ฉันไม่เกี่ยว และอย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยว”

สุปรียาไปไม่เป็นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามรักษาฟอร์มเอาไว้ "เอ่อ..ก็...ก็ดีแล้ว..ฉันกับผู้พันจะได้มีความสุขกันลั้นลาๆ" สุปรียาพยายามยั่วโทสะอีกแต่ช่อฟ้าดูนิ่งๆ

"ถ้าคุณหมดธุระของคุณแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ" ช่อฟ้าหมุนตัวเดินจากมา

สุปรียาพูดไล่หลังไป "ว้า สุทำให้คุณหมอโกรธซะแล้ว แย่จัง ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะเนี่ย  ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

ช่อฟ้าไม่สนใจคำพูดของสุปรียาเดินจากมา รอยยิ้มและอาการลั้นลาของสุปรียาก็หายไป กลายเป็นสีหน้าเครียดๆ มองตามช่อฟ้าไปด้วยความชิงชัง

นาวินนั่งอยู่ที่นั่งรอปะปนกับคนไข้แล้วมองไปที่ห้องทำงานช่อฟ้า เห็นพยาบาลคนหนึ่งเปิดประตูเข้าไป มองในห้องที่มืดๆ แล้วก็ออกมา เจอพยาบาลอีกคน

"เห็นคุณหมอช่อฟ้ามั้ย มีคนไข้โทรมาคอนซัลต์"

"เมื่อกี้เห็นลงไปซื้อกาแฟ แล้วเจอเพื่อน คงไปหาที่นั่งคุยกันมั้ง"

"ทหารหล่อๆ เท่ๆ รึเปล่า นั่นแฟนเค้า"

"ไม่ใช่ แฟนเค้าฉันเคยเห็น นี่เป็นผู้หญิงย่ะ เห็นบอกว่าชื่อสุปรียา คงคุยกันไม่นานหรอก"

นาวินได้ยินแล้วรู้สึกไม่ดี ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป