บทละครโทรทัศน์ บ่วงรักซาตาน ตอนที่ 10 หน้า 2
“ความสนุกของทุกคนในครอบครัวยังไง ไม่เห็นจะเหมาะกับทุกคนเลย”
เหมราชยิ้มเยาะเย้ยชมพูนิษฐ์ ทุกคนอึ้ง บรรยากาศมาคุ “หวังว่าคงไม่โกรธกันนะที่พูดตรงๆ”
ชมพูนิษฐ์พยายามอดทนฝืนยิ้ม แม้รู้ว่าเหมราชกำลังหาเรื่อง
“ไม่เหมาะกับทุกคนตรงไหนคะ?” ชมพูนิษฐ์จิก “ก่อนจะวิจารณ์ชุ่ยๆ เนี่ย น่าจะพิสูจน์ลองเล่นเครื่องเล่นของสุขสยามดูก่อนมั้ยคะ คุณเหมราชเผื่อจะมีคำแนะนำอะไรที่ดีกว่านี้”
เหมราชกำลังอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ลิมเปงเชียงพูดแทรกขึ้นก่อน “ผมว่าก็ดีเหมือนกันนะครับ”
“แต่...ผมไม่...”
“ถ้าคุณเหมราชจะปอดแหก เอ้ย! ฉันหมายถึงไม่กล้าเล่นเครื่องเล่นกระป๋องกระแป๋งแบบที่คุณบอกก็ไม่เป็นไรนะคะ ฉันเข้าใจ งั้นเราไปเริ่มจากอะไรที่มันง่ายๆกว่านี้กันก่อน” ชมพูนิษฐ์หน้าเจ้าเล่ห์ เยาะเย้ย
“น่าจะเหมาะกับคุณมากกว่า” เหมราชมองหน้าชมพูนิษฐ์
ชมพูนิษฐ์และทุกคนยืนอยู่ที่หน้าเครื่องเล่น ตีตัวตุ่น ทุกคนมองเหวอๆ โอลีฟ กระตั้ว และลุงเติมยืนรอดูแลอยู่ โอลีฟมองพวกเหมราชเคลิ้ม “นี่เหรอคนที่จะมาร่วมทุน หล่อเลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว”
“อย่าบ้าผู้ชายมาก เรามีงานต้องทำ”
เหมราชค้าน “เวลาของฉันมันมีค่าเกินกว่าจะมาเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้”
“อย่าบอกว่าแค่นี้ก็ไม่กล้า”
“โธ่แค่นี้เจ้านายผมไม่ป๊อดอยู่แล้วฮะ”
เหมราชตวัดสายตาไปมองหน้ากวินทร์ ส่งสายตาพิฆาต ถามสักคำยัง เหมราชกระซิบบอกชมพูนิษฐ์เยาะๆ
“เชิญเธอเล่นสนุกกับคุณลิมของเธอ จะเหมาะกว่ามั๊ย??”
เหมราชหันไปหาลิมเปงเชียงด้านหลัง ประมาณจะชวนให้ลิมเปงเชียงเล่นกับชมพูนิษฐ์ “เอ่อ...คุณลิม”
ฟิ้ววว...ลิมลิมเปงเชียงหายไปแล้ว โบนิตาก็หายไปด้วย เหมราชเหวอ
“คุณนี่ล่ะค่ะ เหมาะจะเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้ที่สุด” ชมพูนิษฐ์ยักไหล่ เบ้ปาก
“แต่ก็ไม่เป็นไรนะคะฉันเข้าใจดีว่าคุณ” แต่ชมพูนิษฐ์ส่งสายตาแบบป๊อดว่ะ “กลัวแพ้”
ชมพูนิษฐ์แสยะยิ้มอย่างดูถูก อ่อนว่ะ เหมราช หน้านิ่ง ตาวาว กวินทร์ อิงขวัญ ลุ้นๆๆ
แปลงผักเพาะปลูก ลิมเปงเชียงเดินยิ้มมา โบนิตาเดินตามมาเทคแคร์
“นึกว่าคุณลิมจะลองเครื่องเล่นด้วย”
“ผมเล่นมาหมดแล้วครับ ผมอยากไปที่อื่นมากกว่า”