บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 25

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี  บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

ที่บริเวณมุมเปลี่ยวๆ บัวเขียวกระเผลกขาตามโจรวิ่งราวขโมยแหวนเข้ามา แต่ไม่เจอตัว

“แหวนของข้อย ?”

บัวเขียวสีหน้าไม่ดีน้ำตาคลอเพราะเสียดาย ระหว่างนั้นเสือปรายก้าวเข้ามาพร้อมกับลูกน้องนักเลง

“อยากได้แหวนวงนี้คืนแม่นบ่...คนงาม

บัวเขียวหันขวับ “แหวนของข้อย !!...เอาคืนมา !!”

เสือปรายยิ้มกวน “อ๊ะๆๆๆ คั่นอยากได้คืนก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

“บักห่า !! ซุมเจ้าปล้นข้อยมาแล้วยังหน้าด้านขออีก ข้อยเตือนไว้เลย คืนมาดีๆ อย่าให้ต้องมีเฮื่อง บ่จังซั่นนายฮ้อยข้อยบ่เอาซุมเจ้าไว้แน่”

เสือปรายหัวเราะ “นายฮ้อยเจ้า..คือบักนายฮ้อยเคน ที่ไผก็พากันเอิ้นว่านายฮ้อยทมิฬแม่นบ่”

บัวเขียวชะงัก “เจ้าฮู้จัก ?”

“ฮู้จักดีหลายอีนางเอ้ย...ฮ่าๆๆๆ ข้อยคืนแหวนให้เจ้าก็ได้ แหวนทองวงน้อยซำนี่ ข้อยบ่อยากได้ดอก”

เสือปรายยิ้มกวนๆแล้วยื่นแหวนให้บัวเขียวมารับไป บัวเขียวคิดหนักอยู่ครู่แต่อยากได้แหวนคืนเลยขยับเข้าไป ใกล้ดึงแหวนจากมือมากำได้แล้ว แต่ก็ถูกเสือปรายจับข้อมือดึงเข้าตัว !!! บัวเขียวตกใจพยายามดิ้นแต่ไม่หลุด

“ป๋าข้อย !! ซอยข้อยแน…อ้ายสีโห…ซอยข้อยแน !!!!!” แต่เสือปรายเอามือปิดปากบัวเขียวไว้ไม่ให้ส่งเสียง

“ไผก็ซอยเจ้าบ่ได้ดอกบัวเขียวเอ้ย ฮวมเทิ้งซุมเจ้าในทัพควายนำ..ซีวิตพวกมันอยู่ในมือ ข้อยแล้ว...ฮ่าๆๆๆๆ”

บัวเขียวสีหน้าตกใจ เสือปรายพยักหน้าให้ลูกน้องเข้ามาชกท้องทีเดียว..บัวเขียวจุกตัวงอสีหน้าเจ็บปวด

ในโรงสีบรรยากาศทึมๆสีโหเดินเข้ามามองหาบัวเขียวตามที่เสือเปล่งพามา

“บัวเขียว..บัวเขียว..ไสล่ะพ่อใหญ่ เมียข้อยอยู่ไส”

“เดี๋ยวก็ได้พ้อแล้ว..ใจเย็นๆ เมียเจ้าบ่เป็นหยังดอก”

สีโหแปลกใจ “พ่อใหญ่ฮู้ได้จังได๋” เสือเปล่งไม่ตอบแค่ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ระหว่างนั้นเสียงบัวเขียวดังขึ้นเบาๆ “อ้าย...อ้ายสี..สีโห...ซอย..ซอยข้อยแน”

สีโหหันขวับไปเห็นบัวเขียวถูกหิ้วปีกประครองร่างที่แรงจะเดินยังไม่มี ใบหน้าเจ็บปวดนองด้วยน้ำตา “บัวเขียว”