บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 23 หน้า 4
ชายหนุ่มหันไปพูดกับธนากร “ไปนะ” ปรกรีบเดินไป โดยไม่มองหน้านิชา
นิชามองตาม
ธนากรเอ่ยอย่างแปลกใจ “คุณกับคุณปรกมีปัญหากันรึเปล่า ดูวันนี้ทั้งวัน ..เหมือนเขาไม่อยากคุยกับคุณเลยนะ”
ริมสนามฟุตบอลในมหาวิทยาลัย
ปกรณ์นั่งที่สแตนด์ข้างสนามบอล คุยมือถือกับปรกด้วยสีหน้างงๆ “ผมไม่มีอะไรให้ช่วยนี่พี่ปรก …พี่ปรกเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?” แล้วก็ได้ยินปรกวางสายไปดื้อๆ “ฮัลโหล! พี่ปรก!”
“อะไรของเขาฟะ” ปกรณ์กดวางสายอย่างงงๆ ชายหนุ่มมองหาเป้ของตัวเอง “ใครเอาเป้ฉันไปวะ?”
ปุ่นถือกระเป๋าเป้ของปกรณ์เข้ามา โดยมีสีหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม “หาอะไรในกระเป๋าเหยอ?”
ปกรณ์รีบหยิบยาพ่นในกระเป๋ามาพ่น “ก็จะเอายาน่ะสิ”
ปุ่นล้อปกรณ์ “อ๋อ …ที่แท้ก็ตามหายาพ่นสื่อรักของแม่ค้าคนงาม”
“ไอ้บ้า ! เลิกล้อสักทีได้ไหม ฉันบอกแล้วไงว่าฉันกับรินทร์ ไม่มีอะไร” ปกรณ์ชี้ปากตัวเอง แล้วพูดเลียนแบบน้องณัชชา “ดูปากปกรณ์นะคะ ..ไม่มีอะไร!”
“ฉันเชื่อๆๆๆๆ ..ฉันถึงมีไอ้นี่มาฝากนาย...” ปุ่นหยิบซองถุงยางให้ปกรณ์
ปกรณ์เห็นถุงยาง แล้วตกใจ “ไอ้บ้า!! เอามาให้ฉันทำบ้าอะไร?”
“เอ้า! ตอนนี้นายกับรินทร์ยังไม่มีอะไร แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็ต้องมี” ปุ่นเอาถุงยางใส่กระเป๋าเสื้อปกรณ์ “วัยรุ่นสมัยใหม่ ..ยืดอกพกถุงเว้ย”
ปกรณ์แล้วหยิบซองถุงยางปาให้เพื่อน “ไม่เอาเว้ย!! ไม่มีใครคิดบ้าๆ อย่างแกหรอก”
บริเวณทางเดินในมหาวิทยาลัย วิรินทร์กำลังเดินไปห้องสมุด ทันใดนั้น จู่ๆ ก็มีถุงพลาสติกที่ใส่น้ำมะม่วงปั่นปามาตรงวิรินทร์
“เฮ้ย !!!! พวกเธอทำบ้าอะไรเนี่ย!!!!” วิรินทร์เอ่ยอย่างไม่พอใจ
“เห็นเธอรุ่มร้อนกระสันผู้ชาย ฉันเลยเอาน้ำมะม่วงแรดช่วยดับร้อนให้!!” นักศึกษาหญิงคนหนึ่งเอ่ยประชดขึ้น
นักศึกษาหญิงอีกคนแกล้งพูดกับเพื่อน “เธอทำชุดแม่ค้าเลอะ แม่ค้าจะเร่ขายของยังไงต่อล่ะ”
นักศึกษาหญิงคนแรกเย้ย “ก็แก้ผ้าสิ ถนัดเรื่องแก้ผ้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ?”
กลุ่มนักศึกษาหญิงหัวเราะเยาะวิรินทร์ออกมาพร้อมๆ กัน ปานวาดเดินผ่านมาพอดี เห็นวิรินทร์โดนแกล้งก็ชะงัก
“อย่าให้ฉันเหลืออด ไม่อย่างนั้น ..จมูกที่เธอผลาญเงินพ่อแม่ไปทำ เบี้ยวไหลลงมากองที่คางแน่!” วิรินทร์เอ่ยอย่างเอาเรื่อง
วิรินทร์จะเดินไป กลุ่มน.ศ.หญิง โกรธที่วิรินทร์ไม่สะทกสะท้าน จึงเดินเข้าไปด้านหลังวิรินทร์ แล้วเหยียบรองเท้าของวิรินทร์ ขณะที่เธอกำลังก้าวเดินทำให้หญิงสาวสะดุดล้มจนรองเท้าวิรินทร์ขาดฃ
!!!!” วิรินทร์มองรองเท้าที่ขาดอย่างโกรธๆ “นี่มันจะมากไปแล้วนะ
“แค่นี้ยังน้อยไป ..ถ้าเธอยังไม่หยุดลอยหน้าลอยตาว่าเป็นผู้หญิงของปกรณ์ เธอเจอยิ่งกว่านี้แน่!” น.ศ.หญิงคนหนึ่งเอ่ยขู่ แล้วทั้งกลุ่มก็เดินออกไป
วิรินทร์มองรองเท้าที่ขาดอย่างโมโหและเซ็งๆ “ผู้หญิงของปกรณ์บ้าบออะไร!! ฉันอยู่ของฉันดีๆ พวกเธอนั่นแหละ ปัญญาอ่อนคิดไปเอง!!..โธ่เว้ย !!!!!”
ปานวาดเดินเข้ามาหาวิรินทร์ “น้องเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นไรค่ะ” วิรินทร์ค่อยๆ ลุกแล้วเดินเท้าเปล่าออกไป สวนทางกับอริศราและวีวี่ที่เดินเข้ามาหาปานวาด