บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (1/3) หน้า 6
ในห้องพักปานวาด ปานวาดที่ผมยุ่งเหยิง ท่าทางเหมือนคนบ้า กำลังเอาหมอนมาตั้งเรียงที่เตียงนอน ปานวาดคุยกับหมอน “เดี๋ยวน้องๆทำตามพี่นะคะ...” ปานวาดเดินออกมายืนตรงหน้าเตียง แล้วทำท่าเตรียมพร้อมเหมือนเต้นท่าเชียร์ลีดเดอร์ “สาม...สี่!”
ปานวาดเต้นท่าเชียร์ลีดเดอร์ตามเสต็ปอย่างสวยงาม ปานวาดเต้นเสร็จก็วิ่งกลับไปที่หมอนแล้วคุยกับหมอนต่อ
“คุณพ่อ...นายแม่คะ วาดเต้นสวยไหม?” ปานวาดยิ้มๆ “สวยใช่ไหม?” แล้วสีหน้าปานวาดค่อยๆสลดลง แล้วก้มมอง “แหวนแต่งงาน”ที่นิ้วตัวเอง แล้วร้องไห้คิดถึงโดม “โดม ...คุณทิ้งฉันไปแล้ว ..ต่อไปฉันจะสร้างครอบครัวกับใคร”
ที่ประตูห้องปานวาด เห็นเจ๊กุชชี่ยืนแง้มประตูห้องดูอยู่กับเต้
“เจ๊...มันบ้าแบบนี้ ผมว่ารับแขกไม่ได้แล้วล่ะ...”
เจ๊กุชชี่หันมาตบเต้ทันที “เพราะแกคนเดียวเลย!!! ใครใช้ให้อัดยาให้มันเยอะ แบบนี้!! เสียของหมดเลย!!!”
เต้พยายามตบที่โดนเจ๊กุชชี่ตี “ผมขอโทษเจ๊...” เจ๊กุชชี่มองปานวาดอย่างหงุดหงิด “แล้วจะเอายังไงกับมันดีล่ะเจ๊?”
“ของมันเสีย ก็เอาไปทิ้งสิวะ!!!”
ขับรถเข้ามาจอดที่ข้างทางริมถนน มืดๆ เปลี่ยวๆ เต้เปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินมาเปิดประตูอีกฝั่ง เห็นปานวาดนั่งอยู่ในรถท่าทางเพ้อๆ ไม่ได้สติ เต้ดึงปานวาดลงจากรถ “ไป!! ลงไปได้แล้ว!!”
เต้ดึงปานวาดออกจากรถ แล้วผลักปานวาดทิ้งลงข้างถนน ปานวาดล้มลงที่ข้างถนน กองอยู่ที่พื้น เต้รีบเดินขึ้นรถ แล้วขับรถออกไปทันที
ปานวาดนอนกองอยู่ที่พื้น ไม่ต่างจากขยะริมทาง หญิงสาวค่อยๆยกมือซ้ายขึ้นมาดู “แหวนเงิน” ปานวาดมองแหวนแล้ว ร้องไห้คิดถึงโดม
ทันใดนั้นเหมือนมีเท้าของใครคนหนึ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าปานวาด ปานวาดที่สะลึมสะลือมองรองเท้าของใครคนนึงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ปานวาดค่อยๆคลำจับรองเท้า แล้วเงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าปานวาด คือโดม “โดม ....” ปานวาดร้องไห้อย่างดีใจที่โดมกลับมาหา “โดม !! คุณกลับมาหาฉันแล้ว!!”
โดมนั่งลงข้างๆปานวาด เอื้อมมือซ้ายที่ใส่แหวนแต่งงานเหมือนปานวาด มาจับมือข้างซ้ายของปานวาดไว้ แล้วใช้มืออีกข้างไปลูบแก้มปานวาด เหมือนจะเช็ดรอยเปื้อนที่หน้าปานวาด “ปานวาด ...ลุกขึ้น ..”
“โดม ..ฉันลุกไม่ไหว ..ฉันเจ็บเหลือเกิน”
โดมมองปานวาดด้วยสายตาเศร้า สงสารปานวาด แสนห่วง “วาดของผมเป็นคนเก่ง ..วาดต้องลุกได้สิ ..ลุกขึ้นนะ ..แล้วกลับบ้านกัน”
ปานวาดเพ้อๆ “กลับบ้านเหรอ?”
“ใช่ ...กลับบ้าน ผมรอคุณอยู่ที่บ้าน”
ปานวาดคิดถึงบ้าน “กลับบ้าน ...วาดอยากกลับบ้าน”