บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (1/3) หน้า 7
ปานวาดค่อยๆลุกขึ้น แต่ตรงหน้าของปานวาดไม่มีโดมแล้ว ปานวาดที่สะลึมสะลือ พยายามประคองตัวเองเดินเซไปที่กลางถนน ทันใดนั้นเห็นไฟของรถคันหนึ่งส่องมาสาดที่ปานวาดพอดี ปานวาดเดินมาหยุดที่กลางถนน แล้วล้มลง รถที่ขับมาเบรก เอี๊ยดดดดดดด
คนขับรถรีบลงมาดูปานวาดที่นอนกองอยู่กลางถนน “หนู!! เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“กลับบ้าน...วาดจะกลับบ้าน”
คนขับรถพยุงปานวาดขึ้นรถ ปานวาดหันมามองทางริมถนนเห็นโดมยังยืนมองปานวาดอยู่
“จำไว้นะ ..ผมไม่เคยทิ้งคุณไปไหน ..ผมยังอยู่ข้างๆคุณเสมอ ..ปานวาด”
ปานวาดมองโดม จนปานวาดหมดสติหลับไป !!
ปานรุ้งนั่งหลับอยู่ข้างๆเตียงวาสุเทพ วาสุเทพค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เขาพยายามขยับตัว แต่ขยับไม่ได้ วาสุเทพได้แต่กลอกตามองร่างกายตัวเองอย่างเจ็บปวด ที่ร่างกายตัวเองไม่เหมือนเดิมแล้ว
วาสุเทพมองปานรุ้งที่หลับอยู่ใกล้ๆ และพยายามพูด “รุ้ง ....” ปานรุ้งสะดุ้งตื่นขึ้นมามองวาสุเทพ วาสุเทพมองปานรุ้งด้วยสายตาเจ็บปวดกับสภาพของตัวเองที่เปลี่ยนไป “พี่ ......”
ปานรุ้งมองวาสุเทพอย่างเข้าใจว่าวาสุเทพหมายถึงอะไร ปานรุ้งจับมือวาสุเทพไว้ “ไม่เป็นไรนะคะพี่เทพ ..รุ้งคุยกับหมอแล้ว ..รุ้งจะหาหมอเก่งๆมารักษาพี่เทพ ..อีกไม่นานพี่เทพต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะคะ”
วาสุเทพพยายามบีบมือปานรุ้ง เหมือนต้องการกำลังใจ อยู่ข้างๆกัน “ยา ....โดม...”
ปานรุ้งมองวาสุเทพด้วยสีหน้าอึกอัก ไม่รู้จะพูดยังไงให้วาสุเทพสบายใจ สุดท้ายตัดสินใจพูดความจริง “โดมตายแล้วค่ะ” วาสุเทพอึ้ง “ส่วนยา ..รับไม่ได้ที่โดมต้องตาย จนเป็นบ้า ตอนนี้หมอให้อยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาลค่ะ”
วาสุเทพยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกผิด ที่ความอ่อนแอของตัวเอง ทำให้ชีวิตคนมากมายต้องพัง วาสุเทพเสียใจน้ำตาไหล ยอมรับชะตากรรมว่า..สมควรแล้วที่ตัวเองต้องเป็นอย่างนี้
“พี่เทพไม่ต้องคิดมากนะคะ ..มันไม่ใช่ความผิดของพี่เทพ ..ทุกอย่างเป็นความผิดของรุ้งเอง ..รุ้งเป็นคนทำให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ ..” ปานรุ้งกอดมือปานเทพไว้ “ ..รุ้งทำให้ทุกคนต้องมีแต่สูญเสีย ..ไม่ว่าจะเป็นยา ..และลูกของเรา”
วาสุเทพมองปานรุ้ง อยากจะกอด อยากให้กำลังใจ แต่ทำไม่ได้ วาสุเทพพยายามพูด “เข้ม ....แข็ง”
ปานรุ้งโผกอดวาสุเทพ “ค่ะ ..รุ้งจะเข้มแข็ง ..รุ้งต้องเข้มแข็งเพื่อพี่เทพ ..เพื่อลูก ..เราต้องหาลูกของเราเจอ ..ทั้งปานวาดและปานเทพ”
ร้อยกรองหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามาที่หน้าบ้านชูนาม ร้อยกรองมองเข้าไปในบ้าน เห็นโคมไฟในบ้านเปิด ร้อยกรองดีใจมาก นึกว่าชูนามมาแล้ว! “ ชูนาม ! ชูนามมารับแม่แล้ว!!” ร้อยกรองรีบเปิดประตูรั้ว เข้าบ้านทันที
ร้อยกรองเดินเข้ามาในบ้าน เห็นสภาพบ้านที่ข้าวของกระจัดกระจาด บ้านรก เลอะเทอะ ไม่มีความสวยงามเหลืออีกแล้ว “ชูนาม !!!!”