บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (1/3) หน้า 8
ปานเทพนั่งหลบมุมห้องอยู่ ปานเทพเห็นร้อยกรอง เขารีบโผเข้าหาผู้เป็นย่า “ย่า ...ย่าจ๋าาาาา”
ร้อยกรองรีบวิ่งเข้าไปกอดปานเทพอย่างดีใจ “ปานเทพ !! ..ย่านึกว่าปานเทพกับชูนามจะทิ้งย่าไปซะแล้ว
..รู้ไหมว่าพวกนังนวรัตน์มันตามไประรานย่าถึงบ้านญาติ! มันต้องการเจอชูนามกับปานเทพ ! พอย่าไม่บอก มันตบย่าช้ำไปหมด .จนไม่มีญาติคนไหนอยากให้ย่าอยู่ด้วยแล้ว !! ..ชูนามกับปานเทพมารับย่าไปอยู่ด้วยแล้วใช่ไหม !! ย่าดีใจที่สุดเลย”
ปานเทพพูดไม่ออก เพราะตัวเองก็ไม่มีที่ไป “ย่า ...”
“แล้วชูนามไปไหน ..ทำไมถึงไม่มาด้วย ..อ๋อ ..คงกลัวใครเห็นใช่ไหม ..เลยให้ปานเทพมารับย่าคนเดียว” ร้อยกรองจะลุกไป ปานเทพจับมือร้อยกรองไว้
“ย่า ...” ปานเทพร้องไห้ “พ่อตายแล้ว”
ร้อยกรองชะงัก “อะไรนะ ?!!”
“พ่อตายแล้วย่า ..พวกนังนวรัตน์มันยิงพ่อ”
ร้อยกรองช็อค จนจานข้าวในมือหลุด ตกแตก เพล้ง !! “ไม่จริง ..”
“จริงย่า ..พ่อโดนยิงเพราะช่วยผม”
ร้อยกรองฟังปานเทพเล่าด้วยหัวใจที่แทบแตกสลาย “ชูนามลูกแม่ ....โธ่ ...ชูนาม ...ลูก ...ทำไมถึงทิ้งแม่ไป ..ชูนามมมมมมม”
ปานเทพกอดร้อยกรอง “ย่า ..ช่วยผมด้วย ผมกลัว ผมไม่รู้จะไปไหน ..ย่าช่วยผมด้วยนะ”
ร้อยกรองมองปานเทพที่กอดตัวเอง แล้วผลักปานเทพออกไปอย่างเต็มแรง “ออกไป !!!! ..อย่ามายุ่งกับฉัน !!!”
ปานเทพอึ้ง “ย่า ...”
ร้อยกรองลุกขึ้นแล้วหยิบของใกล้มือปาใส่ปานเทพ “แกมันตัวซวยเหมือนแม่แก ! แม่แกทำลูกกูติดคุก ! ส่วนแกทำลูกกูตาย ออกไปจากบ้านกูเลยนะ !! ไม่อย่างนั้น ..กูจะฆ่ามึงให้ตายตามลูกกู”
ปานเทพร้องไห้ “ย่า ....”
ร้อยกรองปาของใส่หัวปานเทพ “กูบอกให้ออกไป !!!!!!” ร้อยกรองเข้าไปถีบปานเทพให้ออกจากบ้านอย่างบ้าคลั่ง จนปานเทพทนไม่ไหว จำใจต้องเดินออกจากบ้าน ร้อยกรองค่อยๆทรุดตัวนั่งร้องไห้อย่างสติแตก “ชูนาม ....ชูนามลูกแม่”
ปานเทพมองร้อยกรองที่ร้องไห้ แล้วมองสภาพตัวเองในกระจกอย่างเจ็บปวดกับชีวิตที่ ตกต่ำยิ่งกว่าหมาของตัวเอง