บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 18

ที่บ้านของเกื้อ กอบกับยายปิ่นนั่งชะเง้อมองไปที่ประตูบ้านอย่างกังวลใจว่าทำไมเกื้อ ปรก และปานเทพยังไม่กลับมา

“หายกันไปตั้งแต่กลางวัน ..ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก” กอบสงสัย

ยายปิ่นหงุดหงิดเพราะห่วง “มันมุดหัวอยู่ไหนกันวะ” ปรกกับปานเทพเดินเข้ามา กอบกับยายปิ่นเห็นสภาพหลานแล้วตกใจ “หายไปไหนกันมา! ทำไมเนื้อตัวมอมแมมอย่างนี้ !”

“แล้วพ่อเอ็งไปไหนไอ้ปรก ?” กอบเอ่ยถามกับหลานทั้งสอง 

ปรกกับปานเทพมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าเรื่องอย่างไรดี

เกื้อเดินมาด้อมๆ มองๆ อยู่ที่ริมรั้วบ้านวาสุเทพ  เพื่อดูว่าวาสุเทพอยู่บ้านรึเปล่า เกื้อชะเง้อมองเข้าไปในรั้วบ้าน  แต่เพราะมืดแล้ว จึงมองไม่ค่อยเห็นอะไร เกื้อร้อนใจอยากรู้ว่าวาสุเทพอยู่ไหม จึงตัดสินใจปีนรั้ว เพื่อจะมองเข้าไปในบ้านวาสุเทพได้ถนัดๆ

เด็กรับใช้ออกมาเห็นเกื้อกำลังปีนรั้วกำแพง จึงตะโกนขู่ “เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ!!” เด็กรับใช้หันไปเรียกคนในบ้าน “ช่วยด้วยค่ะ! ขโมยเข้าบ้าน!!” 

เกื้อตกใจจะรีบปีนลงจากรั้วกำแพง แต่เสื้อของเกื้อไปเกี่ยวติดกับรั้วกำแพง ทำให้ยังลงจากรั้วไม่ได้

กติยาได้ยินเสียงตะโกนของคนรับใช้จึงวิ่งออกมาจากในบ้าน กติยาร้องถามเด็กรับใช้ “เกิดอะไรขึ้น ?” 

เด็กรับใช้ชี้ไปทางเกื้อ “ขโมยค่ะคุณยา ! ขโมยปีนรั้วจะเข้าบ้านเราค่ะ !!” 

“โทรเรียกตำรวจเลย !” 

เกื้อได้ยินว่ากติยาจะเรียกตำรวจ  จึงรีบบอก “คุณยาครับ ! ผมเกื้อเองครับ !” 

กติยาชะงัก แล้วจ้องมองไปทางเกื้อที่ยังปีนค้างที่รั้วกำแพงอย่างฉงนใจ “เกื้อ ...เธอมาทำอะไรที่นี่ ?” 

เกื้อมองกติยาด้วยสีหน้าอึกอัก ไม่อยากบอกจุดประสงค์ตัวเองแต่ก็ต้องบอก “ผมมาหาคุณวาสุเทพครับ"

กติยามองเกื้ออย่างชะงักว่าเกื้อมาหาวาสุเทพทำไม

ภายในห้องน้ำ ในห้องพักของโรงแรม หลังจากที่ปานรุ้งอาบน้ำชะล้างตัวเอง เหมือนต้องการล้างความรู้สึกผิดออกไป ปานรุ้งมองหน้าตัวเองในกระจกด้วยสีหน้าสับสน เจ็บปวด ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกแล้วจริงๆ เหรอ  

“เธอก้าวมาแล้วปานรุ้ง..เธอหยุดไม่ได้แล้ว”