บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 18 หน้า 2

หญิงสาวแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ วาสุเทพใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วนั่งรอปานรุ้งอยู่ ต่างคนต่างมองสบตากัน วาสุเทพมองปานรุ้ง  แล้วลุกขึ้นเดินมาหา พร้อมสวมกอดหญิงสาวไว้ให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าตนจะไม่ทอดทิ้งหญิงสาวไปไหน ปานรุ้งอยู่ในอ้อมกอดวาสุเทพด้วยความรู้สึกใจชื้นขึ้นว่าวาสุเทพไม่ทิ้งตัวเองแน่

“พี่จะไปหาเกื้อ”

ปานรุ้งชะงัก  ใจนึงอยากให้วาสุเทพรับผิดชอบ  แต่พอรู้ว่าวาสุเทพจะไปคุยกับเกื้อ  ก็อดห่วงความรู้สึกเกื้อไม่ได้“อย่าเลยค่ะ ...”

“พี่ต้องคุยกับเกื้อ  ..พี่ทำอะไร พี่กล้าที่จะยอมรับ”

“ไม่ค่ะ ..ถ้าเกื้อรู้  ถึงเป็นพี่เทพ  รุ้งก็กลัวเกื้อจะทำอะไร..”

“ไม่ว่าเกื้อจะทำอะไร พี่จะไม่ว่าอะไรเกื้อเลย เพราะเขามีสิทธิ์ที่จะทำ พี่ยอมให้เกื้อพูดจาดูถูกเกียรติของพี่ หรือทำร้ายพี่ แต่พี่ยอมให้รุ้งกลับไปใช้ชีวิตอย่างนั้นอีกไม่ได้  พี่จะไม่ทนเห็นรุ้งโดนชาวบ้านดูถูก พี่ไม่ยอมทนให้ยายปิ่นพูดจาเหน็บแหนมรุ้งอีกแล้ว” 

“พี่เทพ ...”

“นับต่อจากนี้ ..พี่จะดูแลและปกป้องรุ้ง ..จะทำให้รุ้งมีความสุข มีชีวิตอย่างสมเกียรติ" 

ปานรุ้งมองวาสุเทพอย่างซึ้งใจ  แต่ยังไงปานรุ้งก็ยังสำนึกในความดีของเกื้อ  เธออยากเป็นคนพูดกับเกื้อเองมากกว่าให้ผู้ชายคนอื่นไปพูด  มันเจ็บปวดเกินไป “แล้วกติยาล่ะคะ ..ถ้าพี่เทพจะให้เกียรติรุ้ง  แล้วกติยาจะรู้สึกยังไง ถึงยังไง ..เขาก็เป็นภรรยาของพี่”

วาสุเทพชะงักนิดนึง  ก่อนจะพูดสิ่งที่เขาตัดสินใจแล้ว “พี่จะหย่ากับยา” 

เวลาต่อมา ที่บ้านวาสุเทพ วาสุเทพเดินเข้ามาในห้องนอน เห็นกติยานอนหันหลังอยู่ที่เตียง ชายหนุ่มเดินไปยืนข้างเตียงมองกติยา  เพราะในใจอยากจะพูดกับอีกฝ่าย วาสุเทพเอื้อมมือเหมือนจะปลุกกติยา  แต่ชะงักมือไว้  แล้วตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยเรื่องของตนจะดีกว่า จึงตัดสินใจเดินไปอาบน้ำ 

กติยาที่หลับตาอยู่ ลืมตาขึ้นด้วยสีหน้าเครียด  คิดถึงตอนที่เกื้อมาเมื่อช่วงหัวค่ำ

กติยามองเกื้อที่บอกว่ามาหาวาสุเทพอย่างชะงัก “เธอมาหาพี่เทพทำไม ?” เกื้ออึกอักนิดนึง กติยาสังหรณ์ถึงปานรุ้ง “เกื้อ ! ..มีอะไรก็บอกฉันมา !” 

“เปล่าครับ ..ผมแค่จะมาถามว่าคุณวาสุเทพจ่ายค่ารักษาพยาบาล ผมไปเท่าไร  เดี๋ยวเงินเดือนผมออก  ผมจะเอามาคืนท่านครับ” 

“แค่เรื่องเงิน ..ถึงกับต้องมาดึกดื่นอย่างนี้เลยเหรอ ?” 

เกื้อพยายามอ้าง “ผมเกรงใจท่านน่ะครับ” 

กติยามองเกื้อนิ่งๆ เหมือนเชื่อ  แต่ในใจนั้น ไม่เชื่อเกื้อเลย

กติยามองไปทางวาสุเทพแล้วคิดถึงปานรุ้งอย่างเกลียดแค้น “จะไม่มีประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ! ..ไม่มีวัน !”