บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (3/3) หน้า 16

บนดาดฟ้า เกื้อพยายามเกลี้ยกล่อมปานรุ้ง

“แต่ความรักทำร้ายลูก  ความรักของฉันทำร้ายปานเทพ  ทำร้ายปกรณ์ ทำร้ายปานวาด ...ฉันฝากเธอด้วยนะเกื้อ... ถ้าเธอตามหาวาดพบ บอกเขาด้วยว่า ฉันขอโทษ   ..ขอให้เขาอภัยและเลิกเกลียดฉัน”

“ไม่มีแม่คนไหนเกลียดลูก  และไม่มีลูกคนไหนเกลียดแม่ ความรักเป็น สิ่งดีงาม ..เพียงแต่ทุกอย่างมันมีสองด้าน  เมฆบนฟ้าที่ว่าสวย วันนึงมันก็ทำให้เกิดฟ้าฝนได้ สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเพราะคุณหนูรักลูกมากไป  แต่มันก็แก้ไขได้” 

“สายเกินไปแล้วเกื้อ ...ไม่มีอะไรแก้ไขได้อีกแล้ว..สิ่งที่ฉันคิดว่ามันคือความสำเร็จ สุดท้ายมันว่างเปล่า ..สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นความสุข ..สุดท้ายไม่มีอะไรจับต้องได้ ..สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นของฉัน สุดท้ายไม่เหลืออะไรเลย  แม้แต่ชีวิตของลูก .. ฉันทำลายทุกอย่างด้วยมือของฉันเอง ฉันฆ่าลูกด้วยมือของฉันเอง ฉันไม่ควรอยู่อีกต่อไป ....” ปานรุ้งค่อยๆเดินเข้าไปที่ขอบดาดฟ้าอย่างคนหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง

“คุณหนู....” 

เท้าของปานรุ้งเดินเข้าใกล้ขอบดาดฟ้าเรื่อยๆ

ที่ประตูทางเข้าดาดฟ้าถูกเปิดออก นิชาประคองปานวาดที่สภาพกระเซอะกระเซิง สกปรก มอมแมมจนแทบจำไม่ได้เข้ามา ปานวาดมองระวังกลัวปรกที่เดินประกบข้างๆ พอขึ้นมาถึงดาดฟ้า ปานวาดหันมองวิวอย่างตื่นตาตื่นใจ ปานวาดมองไปเห็นด้านหลังของปานรุ้งก็จำได้ทันที “นายแม่...”

เท้าของปานรุ้งที่กำลังจะพ้นขอบดาดฟ้าชะงักหยุด 

“นายแม่...” 

ปานรุ้งจำเสียงลูกได้ หันมามองอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเสียงปานวาด ปานรุ้งเห็นสภาพปานวาดแล้วอึ้งไป “...ปานวาด?” ปานรุ้งค่อยๆเดินกลับออกมาจากขอบดาดฟ้าเพื่อมองให้ชัด

ปานวาดเห็นรูปหน้าศพของปกรณ์ที่ปานรุ้งถืออยู่ ปานวาดดีใจ รีบเดินเข้าไปหาปานรุ้ง “กรณ์!!! ...” ทุกคนชะงัก ปานวาดเข้ามา พูดกับรูป “กรณ์ พี่กลับมาแล้ว... นายแม่... นายแม่อย่าดุกรณ์เลยนะคะ พี่ขอโทษนะกรณ์ พี่ทำให้กรณ์โดนนายแม่ดุอีกแล้ว...”

ปานรุ้งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้นประตูที่เปิดค้างไว้ถูกลมตีปิดเสียงดัง ปึ้ง!!! 

ปานวาดสะดุ้ง ตกใจสุดตัว “กรี๊ดดดดดดด!!!!” ปานวาดทรุดลงปิดหน้าปิดหู “อย่า!! อย่าทำอะไรฉัน ฉันกลัวแล้ว นายแม่ช่วยวาดด้วย นายแม่!!!“

ปรกตกใจ จะเข้ามาปลอบน้อง “วาด!!”

ปานวาดรีบถอยหนีจากปรกทันที ตกใจกว่าเดิม “อย่า!!! อย่าเข้ามา” ปานวาดลงไปนั่งกับพื้น ยกมือไหว้ ร้องไห้ “ฉันกลัวแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันเจ็บ... นายแม่ ช่วยวาดด้วย วาดเจ็บ นายแม่...”

ปานรุ้งมองสภาพปานวาดอย่างเจ็บปวด “วาด.....”

ปานวาดเห็นปานรุ้ง ปานวาดคลานเข้าไปกอดขาปานรุ้งอย่างดีใจ “นายแม่จ๋า ...วาดผิดไปแล้ว ..วาดหนีแม่ไปเจอคนชั่ว ..อย่าโกรธวาดนะ” ปานวาดก้มลงเอาหน้าแนบบนเท้าของปานรุ้ง “..วาดคิดถึงนายแม่” 

“โธ่..วาด ...”