บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 20 หน้า 2
แนนซี่ออกมายืนดูที่ประตูร้านอาหารหวังว่าการกระทำครั้งนี้จะทำให้ทั้งคู่รู้สึกดีต่อกันมากขึ้น นักดนตรีและเด็กเสิร์ฟ เดินยิ้มออกไปอย่างหมดหน้าที่ สโรชาดีใจ เขินอาย “นี่คุณหายโกรธฉันแล้วใช่ไหมคะ”
วิศรุตเข้าใจผิดคิดว่าสโรชาจ้างคนพวกนี้มา “นี่คุณไปจ้างพวกเขาตอนไหน ลงทุนมากไปหรือเปล่าคุณสโรชา”
สโรชาโกรธ “นี่คุณคิดว่าฉันจ้างคนพวกนี้มาเหรอ”
“ถ้าไม่ใช่คุณแล้วพวกเขาจะมาได้ยังไง เพราะผมไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่ มีแต่คุณเท่านั้นล่ะที่ใช้วิธีเจ้าเล่ห์เพทุบาย มีครั้งไหนบ้างไหมที่คุณจะใช้ความจริงใจกับเขาบ้าง”
สโรชาเหมือนคนที่ถูกฟางเส้นสุดท้ายทิ้งลงมา ความใจเย็นที่จะพยายามง้องอนวิศรุตหมดลง มีแต่ความน้อยใจประดังเข้ามา สโรชาโยนดอกไม้คืนให้วิศรุต “แล้วที่ฉันมาถึงนี่ มาง้อคุณ ยอมอดทนกับคำพูดกับสายตาเย็นชาของคุณทุกอย่าง ฉันยังจริงใจไม่พออีกเหรอคะ ถ้าคุณต้องการความจริงใจมากนักล่ะก็ ได้ฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าฉันรู้สึกผิดแค่ไหนที่โกหกคุณ”
แนนซี่เห็นทั้งคู่กลายเป็นทะเลาะกันก็ตกใจ จะเดินเข้าไปห้าม สโรชาถอดเสื้อโค้ทออก โยนลงกับเก้าอี้ ลมหนาวพัดมาทำเอาสโรชาหนาวยะเยือก แต่พยายามฝืนทนแสดงอิทธิฤทธิ์ต่อ
วิศรุตตกใจ “คุณสโรชา คุณจะทำอะไร”
“ทำให้คุณสบายใจไม่ต้องทนมองหน้าฉันอีกไง”
สโรชาก้าวฉับๆไปที่เกาะราวระเบียงริมน้ำ วิศรุตตกใจรีบวิ่งเข้าไปดึงแขนสโรชาไว้ “อย่าทำอะไรบ้าๆนะคุณสโรชา”
สโรชาพยายามสะบัด “ก็คุณอยากได้ความจริงใจนักไม่ใช่เหรอ ฉันจะให้คุณอยู่นี่ไง” สโรชาสะบัดแขนแรงหลุดมาได้แต่เซถลาไปด้านหลังจะตกน้ำจริง “ว้าย!!”
วิศรุตตกใจมากรีบเข้าไปคว้าเอวสโรชาไว้ กอดแน่น อีกมือจับราวระเบียงไว้ “พอแล้ว เลิกทำบ้าๆได้แล้ว ผมไม่โกรธคุณแล้ว”
แนนซี่ที่รีบเดินกลับมาตั้งใจจะห้ามทัพ ต้องชะงัก ยืนยิ้มปล่อยให้ทั้งคู่กอดกันอย่างนั้น
สโรชาดีใจ “จริงเหรอคะ คุณไม่โกรธฉันแล้วจริงๆนะ”
“แต่คุณต้องสัญญาจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก ถ้าคุณตกน้ำไปจริงๆ ผมโดดลงไปช่วยไม่ไหวหรอกนะ”
สโรชาดีใจมาก อยากจะกรี๊ดเบาๆ “สัญญาค่ะ” สโรชาโอบคอวิศรุตแน่นอย่างดีใจ
วิศรุตยิ้มขำที่สโรชาดีใจเหมือนเด็กๆ เผลอกอดตอบไปอย่างอ่อนโยน
ห้องพักวิศรุต สโรชายืนพิงริมหน้าต่างกุมมือ หน้าตามีความสุขมากอยู่ในห้องพักวิศรุต วิศรุตถือแก้วโกโก้ร้อนมาวางไว้ให้ “มือฉันยังเย็นไม่หายเลยนะคะเนี่ย”
“ก็ใครใช้ให้คุณถอดเสื้อโค้ทออกล่ะ ข้างนอกก็หนาวจะแย่ แถมอยู่ริมน้ำอีก” วิศรุตถูมือตัวเองไปมาให้อุ่น ก่อนเอามือสโรชามากุมไว้ให้อุ่นขึ้น
สโรชามองความอ่อนโยนของวิศรุตอย่างปลื้มๆ “แต่ตอนนี้อุ่นมาก” สโรชาลากเสียงยาว “เลยล่ะค่ะ แล้วก็โล่งใจยิ่งกว่ายกภูเขาออกจากอกที่คุณหายโกรธฉันแล้ว”