บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 20 หน้า 4
ลัดดาจับแขนพิสิฐปรามๆกลัวสโรชาจะอาย แต่สโรชากลับยิ้มหน้าบาน “ก็ดีนะคะคุณป๊า แต่จะดีกว่านี้ ถ้าไม่มีคนรีบไปรับลี่กลับมา” ทุกคนทำหน้าเซอร์ไพร์สที่ได้ยินแบบนั้น สโรชาเดินเขินเข้าไปในบ้าน
“ไหนว่าคุณวิศรุตโทรมาให้คุณส่งคนไปรับตัวแกกลับไงคะ”
“แบบนี้ต้องสอบสวนซะแล้ว” พิสิฐรีบตามเข้าไปในบ้าน
สโรชาเดินเข้ามานั่งที่โซฟาอย่างอ่อนล้าจากการเดินทาง พิสิฐและลัดดาตามเข้ามา
“ลี่กลับมาเหนื่อยๆ แช่น้ำอุ่นหน่อยน่าจะดี เดี๋ยวน้าให้กิ่งไปเตรียมไว้ให้นะจ้ะ”
สโรชาตัดสินใจเข้าไปกอดเอวลัดดาอย่างหลวมๆยิ้มให้ “ขอบคุณค่ะ”
ลัดดายิ้มอย่างปลื้มใจไม่คิดว่าสโรชาจะทำแบบนี้ พิสิฐเองก็ประหลาดใจเช่นกัน
“คุยกับคุณป๊าไปก่อนนะจ้ะ น้าไปดูกิ่งก่อน” ลัดดาเดินออกไปอย่างมีความสุข
“ท่าทางเวนิสจะมีมนต์ขลังจริงๆ ทำเอาลูกสาวป๊าน่ารักขึ้นขนาดนี้ ตกลงวิศรุตเขาหายโกรธเราแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ”
“แบบนี้เขาก็กลับมาช่วยงานเรา มาร่วมงานวันเปิดโครงการด้วยใช่ไหม”
สโรชานึกได้ “ลี่ก็ไม่ได้ถามเขาซะด้วยสิ”
“อะไรกัน ตกลงเขาแค่หายโกรธเราตามมารยาท แต่ไม่ยอมกลับมาทำงานให้ป๊าหรือเปล่า”
สโรชาพลอยหวั่นใจไปกับคำพูดของพิสิฐ เพราะจริงๆก็ไม่รู้ใจวิศรุตคิดยังไงกันแน่
ล็อบบี้โรงแรม สโรชาแต่งตัวสวยสำหรับงานแถลงข่าวเปิดตัวเดินกระวนกระวายใจชะเง้อมองว่าวิศรุตจะมาหรือเปล่า คนมาร่วมงานเริ่มทยอยเดินเข้ามา สโรชากดโทรศัพท์มือถือในมือ “คุณวิศรุตนะโทรไปก็ไม่รับ ตกลงกลับจากเวนิสหรือยังก็ไม่รู้”
น้ำมนต์โผล่มาด้านหลัง “กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วย่ะ แต่จะมางานนี้หรือเปล่าไม่รู้นะ”
“น้ำมนต์แกรู้ได้ไง”
“ลืมไปแล้วเหรอจ้ะว่าฉันวงในขนาดไหน”
สโรชามองน้ำมนต์อย่างหมั่นไส้ พลางร้อนใจ “งั้นฉันไปหาเขาที่บ้านดีกว่า ถ้าเขาไม่ยอมมาฉันก็จะลากเขามาให้ได้เลย”
“เฮ้ย คุณวิศรุตเขาไม่ใช่ข้าวผัดนะ จะได้ใส่ห่อแล้วเอาหิ้วมานี่ง่ายๆ”
สโรชาไม่สนใจที่น้ำมนต์พูดหันหลังไปจะไปตามวิศรุต แต่ต้องสะดุดชนกับคนที่เดินเข้ามาพอดี “ขอโทษค่ะ/ขอโทษครับ” สโรชาเห็นคนที่ตนชนเป็นวิศรุตที่แต่งตัวมาร่วมงานก็ดีใจ “คุณวิศรุต ทำไมไม่โทรศัพท์ฉันเลยล่ะคะ ฉันกับคุณป๊าลุ้นหัวใจจะวายว่าคุณจะมาหรือเปล่า”
“ผมไม่ใช่ประธานเปิดงานสักหน่อย คุณจะลุ้นทำไม”