บทละครโทรทัศน์ พลับพลึงสีชมพู ตอนที่ 20 หน้า 3
วิศรุตปล่อยมือ หยิบแก้วโกโก้ส่งให้ สโรชารับมา “ความจริงคนอย่างคุณหนูสโรชาไม่เห็นต้องทำอะไรขนาดนี้เลย มีคนอีกเยอะที่อยากจะช่วยงานคุณ”
สโรชารีบวางแก้ว “ฉันไม่ได้มาง้อคุณเพราะเรื่องงานนะคะ ที่ฉันทำไปทุกอย่างก็เพราะ...อยากให้คุณรับรู้ ไม่ว่าฉันจะทำตัวเป็นพลับพลึง หรือ สโรชา แต่ฉันก็ไม่เคยคิดหลอกลวงคุณทุกอย่างเพราะสถานการณ์มันพาไปเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้การกระทำของฉันทุกอย่าง มาจากหัวใจของฉันจริงๆ” สโรชาสบตาวิศรุต สายตาเต็มไปด้วยความจริงใจกับคำพูดนั้น
วิศรุตมองหญิงสาวตรงหน้า หัวใจบอกเขาว่าเธอคือคนที่เขารัก ไม่ว่าเธอจะชื่อพลับพลึงหรือสโรชาก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว ทั้งคู่จ้องกันนิ่งนาน ใบหน้าวิศรุตเคลื่อนไปใกล้สโรชาอย่างไม่รู้ตัว เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งคู่สะดุ้งถอยห่างออกจากกัน
วิศรุตเดินไปเปิดประตู เห็นคนของพิสิฐยืนอยู่ “คุณวิศรุตใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“คุณพิสิฐให้ฉันมารับคุณสโรชาค่ะ เรื่องพาสปอร์ต ตั๋วเครื่องบินที่หายไปท่านให้ดิฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ” สโรชาได้ยินก็แปลกใจ “คุณป๊ารู้ได้ไงคะ”
“ผมโทรไปบอกท่านเอง”
“คุณพิสิฐอยากให้คุณสโรชารีบกลับ เพราะมีงานหลายอย่างรอให้คุณไปจัดการอยู่ค่ะ”
สโรชาได้แต่ทำหน้าเมื่อย ไม่อยากกลับแต่ก็คงขัดไม่ได้
ที่ท่าเรือมีเรือแท็กซี่มาจอดรอ สโรชายืนมองหาไม่เห็นวิศรุตมาส่งก็หน้าจ๋อย
“เชิญค่ะคุณสโรชา ดิฉันให้คนไปเอาของที่อพาทเม้นต์ไปรอที่สนามบินแล้ว”
สโรชาตาละห้อยไม่เห็นวิศรุต จำใจเดินลงเรือไป
ริมหน้าต่าง วิศรุตยืนมองสโรชาที่ลงเรือไปอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ แนนซี่เดินเข้ามาหา “ทำไมไม่ไปส่งเขาล่ะ มายืนส่งตรงนี้หนูสโรชาเขาจะรู้เหรอ”
“เขามาเองก็ให้กลับเองถูกแล้วนี่ครับ”
“ทำตัวเป็นผู้ชายปากแข็งไปได้หลานป้า เข้าใจกันแล้วไม่ใช่เหรอจ้ะ”
“ผมก็แค่ไม่อยากถือโทษใคร แนนซี่ก็อยากให้ผมเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ”
“จ้า พ่อหลานชายผู้แสนดี” แนนซี่อมยิ้มที่วิศรุตยังคงปากแข็งอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
วันต่อมา พิสิฐและลัดดาออกมายืนรอสโรชาที่หน้าบ้าน นายมุ่ยขับรถตู้ของบ้านแล่นเข้ามา แก้วกับกิ่งวิ่งมารอรับ ประตูเปิด สโรชาลงมา นายมุ่ยวิ่งไปเปิดท้ายรถขนกระเป๋าลง สโรชาเดินมาหาพิสิฐและลัดดา
พิสิฐแซว “เป็นไง ไปตามง้อผู้ชายถึงเวนิส โรแมนติกดีไหมล่ะ”