บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 6 หน้า 17
พรพรรณชะงักนิดๆ จะขอบใจหรือหมั่นไส้ไม่แน่ใจ วิลาวัลย์นั่งอยู่ข้างๆ เบ้หน้า ตาขวาง อย่างเกลียด
“หมดธุระแล้วนะคะ เริงจะได้กลับ”
ใจเริงหยิบกล่องเครื่องเพชร แล้วก็เดินออกไปเลย วิลาวัลย์มองตามแล้วก็ด่าเหยียด “ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยเห็นใจเริงยกมือไหว้แม่สักครั้ง ! เกิดมาเสียชาติเกิดจริงๆ มีมือแต่ไม่มีมารยาท ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย สาธุ !!!!” วิลาวัลย์ยกมือท่วมหัวสาปส่ง พรพรรณส่ายหน้าไม่ถือสา ..
ภายในบ้านเทิดพันธ์ ใจเริงยืน โวยวายกับคนรับใช้ประมาณ 5-6 คน และคนสวน คนขับรถ อีก 3-4 คน
“จะมาขอเบิกเงินเดือน” คนรับใช้พยักหน้าจ๋อยๆ “ไม่ใช่หน้าที่ที่ฉันจะต้องมาจ่ายเงิน ไปขอกับคุณเทิดโน่น”
“แต่คุณเทิดไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้วนะคะ เมื่อวันก่อนที่มาก็มาแป๊บเดียว พอพวกเราถามก็ไม่ตอบ แล้วก็เดินไป”
“ของพวกผมก็ไม่ได้จ่ายมาสองเดือนแล้วนะครับ ถ้าวันนี้ยังไม่ได้เงิน พวกผมคงต้องขอลาออก”
คนรับใช้ทุกคน พยักหน้า “ใช่ๆ” ใจเริงเห็นท่าไม่ดี ก็สวนด้วยความโมโห
“โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปถามคุณเทิดให้ก็แล้วกัน รอกันอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันมา อย่าเพิ่งไปไหนหล่ะ”
ใจเริงคว้ากระเป๋า และ กุญแจรถแล้วก็รีบเดินออกไป
ภายในบริษัทเทิดพันธ์ บรรยากาศเครียดๆ พนักงานทำงานกันแบบเหงาๆ ทันใดนั้นใจเริงก็เดินพรวด ๆ เข้ามาในบริษัท พนักงานมองกันตาตื่น..เฮ้ยๆๆๆๆ เมียเจ้านายมา ใจเริงเดินมาหยุดที่หน้าห้องเทิดพันธ์ สัมผัสได้ถึงพลังบางอย่าง ใจเริงมองไปรอบๆ ทุกคนหลบตา ใจเริงถามพนักงานแถวนั้น “คุณเทิดอยู่มั้ย”
“อยู่ค่ะ” ใจเริงมองมาที่โต๊ะเลขา ว่างเปล่า ใจเริงถามพนักงานที่นั่งอยู่แถวนั้น “เลขาคุณเทิดหายไปไหน”
“เอ่อ...” พนักงานเหมือนไม่กล้าตอบ แต่มองเข้าไปในห้องแววตากลัวๆ ใจเริงรู้ทันที หันขวับไปที่ห้องทำงานเทิด แล้วก็เปิดผัวะเข้าไป
เทิดพันธ์ กับ สุพรรญากำลังนั่งทำงานกันอยู่อย่างใกล้ชิด ทั้งสองคนหันขวับมาทางประตู พอเห็นใจเริงก็ถอยห่างออกจากกันโดยอัตโนมัติ “เริง..มาทำไม ?”
ใจเริงมองหน้าสุพรรญาแทนการไล่ สุพรรญาไม่ไป แต่มองหน้าเทิดพันธ์รอคำตอบ เทิดพยักหน้า สุพรรญายอมเก็บของออกไป แต่โดยดี สุพรรญาเดินผ่านใจเริงไปนิ่งๆ ไม่มีพิรุธ ยังสวมบทเมียน้อยเงียบๆ เจียมตัวๆ อย่างแนบเนียน .. สุพรรญาเดินออกจากห้องไป พอประตูปิด ใจเริงก็เริ่มทันที