บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 2 หน้า 12
ฤทธิ์รีบห้าม “เอาน่าคุณ....ผมว่าเรื่องนี้ให้ฤกษ์ตัดสินใจเองเถอะ เรื่องของเค้า เราอย่าไปเผือกอะไรมากเลยนะ อยู่นิ่งๆ”
ฤทธิ์ส่งสายปราม “นะ”
ผ่องใสไม่ค่อยเห็นด้วย แต่จำใจ “ก็ได้ค่ะ”
“งั้นผมถือว่า..พ่อโอเคนะครับ..ถ้าเริงเรียนจบ ผมจะรีบบอกเค้า แล้วก็ให้พ่อไปขอเลย”
ฤทธิ์พยักหน้ารับ .. ตามใจลูก ผ่องใสหน้าหงิกๆ ไม่ค่อยเห็นด้วย ฤกษ์มีความหวัง แฮปปี้สุดๆ
ภายในร้านเพชร ใจเริงทาบสร้อยเพชรหรูที่คอ แล้วยิ้มด้วยความพอใจ ใจเริงหันมาทางพรรณราย
“เริงอยากได้เส้นนี้ค่ะแม่..มันเส้นไม่ใหญ่เกินไป” จริงๆใหญ่มาก “แล้วก็ยังดูวัยรุ่น เพราะเครื่องเพชรของคุณแม่มีแต่ สว สูงวัย ไม่ค่อยเหมาะกับเริงไงไม่รู้”
พรรณรายมองแล้วก็คิด “แต่คุณแม่ว่า..มันขาดๆอะไรบางอย่าง” พรรณรายมองที่ตู้ “เอาตุ้มหูคู่นี้ด้วยดีกว่า”
พนักงานรีบหยิบมาให้ดูเป็นตุ้มหูเพชร พรรณรายเอามาทาบหูใจเริง ทั้งคู่ยิ้มแย้มอย่างถูกอกถูกใจ
“ก็ดีนะคะ... งั้นเริงเอาชุดนี้แหละค่ะ เอาไว้ใส่เล่นๆ” ใจเริงยิ้มร่าเริง พรรณรายหันมาส่งบัตรเครดิตบัตรดำให้พนักงาน
“นี่จ้ะ” พนักงานยิ้มไม่รับ “มีคนจ่ายค่าเครื่องเพชรของคุณใจเริงแล้วค่ะ”
ใจเริงงง “ใคร ?”
ทันใดนั้นเสียงเทิดพันธ์ก็ดังขึ้น “ผมจ่ายเองครับ”
ใจเริงและพรรณรายหันไป เห็นเทิดพันธ์ยืนยิ้มกริ่มอย่างเท่ ใจเริงยิ้มตื่นเต้น “พี่เทิด !!” เทิดพันธ์ยิ้มรับใจเริงยิ้มแววตาพริบพราว
หน้าร้านเพชร พรรณรายยิ้มมีความสุข
“โธ่ น้าก็ตกใจหมดเลย นี่ถ้าไม่ใช่คนกันเอง อยู่ๆมาจ่ายให้ น้าไม่ยอมให้เริงรับนะ”
พรรณราย เดินมากับใจเริง และ เทิดพันธ์ ทั้งสามคนเดินไป คุยไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น
“ถ้าไม่ใช่น้องเริง...ผมก็ไม่ซื้อให้เหมือนกันครับ”
เทิดพันธ์ส่งสายตาให้ใจเริง ใจเริงมองกลับสู้ตาไม่ถอย พรรณรายเห็นพอดี..มองแล้วก็อมยิ้ม
“จริงนะคะ อย่าแกล้งพูดให้เริงดีใจ”
“ต่อหน้าคุณน้า ผมไม่กล้าโกหกหรอกครับ ถ้าคุณน้าไปฟ้องคุณพ่อผมต้องโดนต่อว่าแน่ๆ โทษฐานมาทำให้ลูกสาวของเพื่อนรักเสียใจ อ้อ..แล้วเครื่องเพชรชุดนี้ถือว่าพี่ให้แทนคำขอโทษที่ทำให้ผ้าเริงขาด ในวันแรกที่เจอกัน”
พรรณรายตกใจ “ผ้าขาด ? ผ้าอะไรขาดน่ะเริง” ใจเริง กับ เทิดพันธ์หัวเราะ บรรยากาศดี๊ดี
“ผ้าคลุมไหล่น่ะค่ะคุณแม่ พอดีตอนเจอกันแขนเสื้อพี่เทิดมาเกี่ยวผ้าคลุมไหล่เริงขาด แค่นั้นเองค่ะ”
พรรณรายโล่งอก “อ้อ...แล้วไป” ใจเริง พรรณรายยิ้มรับ เทิดพันธ์ถือโอกาสพูด
“วันนี้มาเจอกันโดยบังเอิญแสดงว่าคงจะเป็นเพราะโชคชะตา ผมถือโอกาสขออนุญาตคุณน้าเลยนะครับ อาจจะพาเริงไปทานอาหารบ้าง คุณน้าจะว่าอะไรมั้ยครับ” ใจเริงตอบเอง มั่นมาก “ถ้าเริงอยากไป ไม่มีใครว่าอะไรได้หรอกค่ะ”
พรรณรายยิ้มเออออ “ใช่จ้ะ”