บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 23 หน้า 2
ใจเริงหุบยิ้ม “ตั้งแต่เกิดเรื่องพี่ฤกษ์ตามง้อสารพัด พยายามอธิบาย เล่าทุกอย่างให้ฟัง จนพิมเชื่อแล้วว่าเค้าก็แค่ “เมา”” ใจเริงปรี๊ด หน้าเริ่มเปลี่ยน รอยยิ้มหายไป พิมใส่ต่อ
“มันเป็นความผิดพลาดที่เค้าไม่ได้ตั้งใจ มันไม่ได้เกิดจากความรักแม้แต่นิดเดียว” ใจเริงสวน “หลอกตัวเอง !!
พิมสวนเร็วกว่า “ใครกันแน่ที่หลอกตัวเอง!! ถ้าพี่ฤกษ์รักเริงจริง เค้าจะมาง้อพิมทำไม ตั้งแต่เกิดเรื่องเค้าเคยติดต่อหาเริงหรือเปล่า ? เคยไปหามั้ย ?” ใจเริงเงียบ พิมตอบ “ไม่เคย !! แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเค้าเลือกใคร”
ใจเริงเริ่มผงะ..พิมไม่เคยเป็นแบบนี้ ใจเริงเริ่มรู้สึกว่าควบคุมเกมไม่ได้ พิมโยนกระเป๋าเสื้อผ้าลงพื้น
“ที่ให้มาอยู่บ้านตอนตกอับ ถือว่าหายกันไปกับที่เคยช่วยตอนที่พ่อไม่สบาย นับจากนี้เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าหวังเลยว่าได้เป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย !!! เพราะพิมไม่หย่า!” พิมเน้น
ใจเริงปรี๊ด เป็นภาวะที่สูญเสียอย่างรุนแรง พิมจะเดินขึ้นบ้าน ใจเริงพุ่งเข้ามากระชากแขนพิม
“พิม !! อย่ามาหันหลังให้เริงแบบนี้ เรายังพูดกันไม่จบ !!!”
“โอ้ยยยย !!”
ฤกษ์พรวดเข้ามาในห้องเห็นตอนที่ใจเริงกระชากแขนพิมพอดี ฤกษ์ปรี๊ดเลย “เริง !!!! ปล่อยพิมเดี๋ยวนี้นะ”
ฤกษ์พุ่งเข้ามากระชากใจเริงอย่างแรง แล้วเหวี่ยงเริงลงไปที่พื้น ใจเริงล้มกระแทกอย่างแรง พลั่ก!! แอ๊ดวิ่งตามมาผงะ เฮ้ย!! “โอ้ยยยยย !!” แล้วใจเริงก็โวย “พี่ฤกษ์!! เริงยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ”
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลย !! แล้วอย่ามาที่นี่อีก บอกแล้วใช่มั้ยอย่ามายุ่งกับพิม !! ออกไป!”
“เริงไม่ไป !! เริงก็เป็นเมียคนนึงของพี่ฤกษ์เหมือนกัน พิมอยู่ได้ ทำไมเริงจะอยู่ไม่ได้”
พิมเจ็บจี๊ดมาก แอ๊ดช็อคหะ ????? “เมีย” ฤกษ์สวนกลับอย่างดุ “พิมอยู่ได้ เพราะพิมเป็นเมียพี่ แต่เริงไม่ใช่ !!”
ใจเริงอารมณ์หลุด โดนทั้งพิม ทั้งฤกษ์ แสดงอาการรังเกียจและขับไล่ ใจเริงรับไม่ได้กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง “กรี๊ดดดดดดด !!! ถ้าเริงไม่ใช่แล้วเริงเป็นอะไรห๊ะ? กรี๊ดดดดด” ใจเริงคว้าของแถวนั้นมาปาใส่ฤกษ์
“พี่ฤกษ์จะพูดแบบนี้ไม่ได้ เริงไม่ยอม เริงไม่ยอม”
“นี่หยุดนะ อย่ามาอาละวาดที่นี่ หยุด พี่บอกให้หยุด”
“ไม่หยุด !!!! ไม่หยุด ไม่หยุด กรี๊ดดดดดด !!!” ใจเริงไม่หยุดปาของใส่ กรี๊ดอย่างเกรี้ยวกราด
พิมยืนมองด้วยความสังเวชใจ แอ๊ดเลิ่กๆลั่กๆ ฤกษ์รีบสั่งแอ๊ด “แอ๊ดพาคุณพิมขึ้นไปบนห้อง”
“ค่ะๆ” แอ๊ดรีบพาพิมไป “ไปค่ะคุณพิม” พิมตอนนี้เหมือนไร้สติ มองดูใจเริงคลุ้มคลั่งด้วยความเจ็บปวด
ใจเริงยังคลุ้มคลั่งทั้งร้องไห้ ทั้งปาข้าวของ จนฤกษ์ต้องเข้ามารวบตัว แล้วลากออกไป ใจเริงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดที่โดนทั้งฤกษ์และพิมซัดใส่แบบไม่ยั้ง พิมมองใจเริงแล้วน้ำตาก็ไหล เป็นความเจ็บปวดร้าวลึกลงไปในหัวใจ ไม่คิดเลยว่าชีวิตของเพื่อนสองคนจะเป็นไปได้ขนาดนี้ พิมกับใจเริงต่างร้องไห้ ต่างเจ็บปวด ตัดสลับกับภาพของเพื่อนรักสองคนที่หัวเราะกันตอนเด็กๆ เพื่อนที่เหมือนจะเข้าใจ เห็นอกเห็นใจกัน ... เป็นภาพที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความเป็นเพื่อนไม่เหลือแล้วจริงๆ