บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 1 หน้า 3
ผู้อำนวยการเดินต้วมเตี้ยมขึ้นเวที มาลัยวรรณดึงพิมมาที่ข้างเวทีทันที “ไปเลยพี่พิม”
พิมาลาก้าวออกมาอย่างสง่า ท่ามกลางเสียงปรบมือกราว ดังกว่าเสียงปรบมือให้ใจเริงเมื่อกี้ หนุ่ม ๆ ที่นั่งตอนกลาง วี๊ดวิ้ว ชื่นชอบ ใจเริงหน้าร้อนผ่าว มาลัยวรรณปรบมือดี๊ด๊า ถ่ายคลิปพี่สาวไปด้วย ใจเริงดึงสมรมากระซิบ มาลัยวรรณมองตาม
“สมร เอารางวัลมานี่”
“เฮ้ย จะเอาไปไหน”
“ฉันจะเชิญรางวัลให้พิม”
“ฉันเป็นประธานชมรม เป็นหน้าที่ฉันเชิญรางวัล”
“พิมเป็น เพื่อนรัก ของฉัน ฉันขอเป็นคนเชิญรางวัลให้เพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจบนะ” ใจเริงยิ้มหว๊าน..หวาน “ขอบใจมากจ้ะ”
ใจเริงไม่ฟังคำทัดทาน กระชากรางวัลแล้วผ่านหน้ามาลัยวรรณ เดินออกเวทีไปทันที
“อ้าว พี่หมอน เกิดอะไรขึ้น” สมรพูดไม่ออก
บนเวที ใจเริงเดินถือถ้วยรางวัลออกมา ใจเริงยิ้มให้พิม พิมยิ้มรับใสๆ ผู้อำนวยการรับรางวัลไปจากใจเริงและมอบให้พิม .. พิมรับ เสียงปรบมือดังสนั่น มาลัยวรรณลงมาที่กลุ่มคนดู ถ่ายภาพพิมไปด้วย ช่างภาพโรงเรียน 3-4 คน ถ่ายรูปพิมรับรางวัลจากผอ.แชะๆๆ ใจเริงยิ้มน้อย ๆ ดีใจกับเพื่อนและยืนงามๆ อยู่ไม่ห่างออกไป ช่างภาพเห็นแล้วก็กวักมือเรียกใจเริง “น้องๆ เข้ามาถ่ายด้วย” มาลัยวรรณมองอยู่ตลอด
ใจเริงทำเป็นชี้หน้าตัวเอง ช่างภาพพยักหน้า ใจเริงเกรงใจๆ ไม่อยากเลย พิมต้องหันมายิ้มให้และดึงมาถ่ายรูปด้วยกัน “เริงมาถ่ายรูปด้วยกัน..”
ใจเริงทำเป็นจำใจต้องเดินมาถ่ายรูปด้วย แต่พอเดินมายืนปุ๊บ ก็เชิดแล้วก็ยิ้มอย่างสง่า ช่างภาพถ่ายรูป พิมถือรางวัลบนเวทีคู่กับครูใหญ่ แล้วก็มีใจเริงยืนยิ้มร่าอยู่ข้างๆ แชะ ๆๆๆๆ มาลัยวรรณมองนิ่ง รู้ความนัย ถ่ายภาพไปด้วย สองสาวยืนเคียงกัน พิมและใจเริงหน้าแนบชิดถ้าไม่บอกคงนึกว่าคนได้รางวัลคือใจเริง
สองสามวันต่อมา พระจันทร์กลมส่องสว่างอยู่กลางท้องฟ้ายามค่ำคืน พิมใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆ ถือถุงขยะออกมาทิ้งที่ถังขยะใหญ่หน้าบ้านฝั่งตรงข้าม สภาพแวดล้อมมืดๆ เงียบๆ มีเพียงแสงไฟสลัวๆ พิมเดินผ่านบ้านหลังตรงข้ามที่ปิดเงียบ และมีป้ายติดไว้ว่า “ขาย” พิมเห็นป้ายแล้วก็หันกลับมาที่ถังขยะ ขณะที่พิมเดินมาเกือบถึงถังขยะ ทันใดนั้นก็มีเสียงกุกกักที่ประตูรั้วบ้านที่ติดป้ายขาย พิมชะงักกึก ขาแข็งขึ้นมาทันที หันขวับมาที่ประตู ฟึ่บ! “ฤกษ์” ชายหนุ่มอยู่ในชุดดำ กำลังปีนประตูรั้วออกมา
พิมตะลึงงัน ด้วยความมืด ป้ายปิดขาย ชุดดำ ชายหนุ่มหน้าไม่คุ้นและมีหนวดบางๆ พร้อมกับกระเป๋าสะพายข้าง พิมตัดสินทันทีว่าฤกษ์เป็นโจร พิมหน้าซีด !! จับถุงขยะแน่นจะวิ่งหนี แต่ขาแข็ง ฤกษ์กระโดดลงมาที่พื้นตุ๊บ พิมสะดุ้งและร้องออกมาด้วยความตกใจ “หะ ???”
ฤกษ์หันขวับมาที่พิม พิมสะดุ้งด้วยสัญญาตชาติ พิมกำถุงขยะแน่นเอามาบังป้องกันตัว พร้อมกับส่งเสียงร้อง
“อย่าเข้ามานะ !! ฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย !!”
ฤกษ์ตกใจ รีบพุ่งเข้ามาจะอธิบาย “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน!!”