บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 1 หน้า 5
ฤกษ์มองหน้าพิม .. พิมอาย..อ๊าย อายยยยย ก้มหน้างุด รู้สึกผิดมากๆ พิมยกมือไหว้เลย
“พิมขอโทษค่ะ พิมเห็นแต่งชุดดำๆ มีหนวดๆ แล้วก็ถือกระเป๋าใบใหญ่ปีนรั้วออกมา” พิมเสียงอ่อย “มันดูเหมือนขโมยมากกว่าเจ้าของบ้าน” ฤกษ์มองพิม..เห็นพิมรู้สึกผิดจริงๆ ก็อ่อนลง แววตาเปลี่ยนเป็นเอ็นดูแทน วรรณยกมือไหว้ พูดขึ้นอย่างสุภาพ
“วรรณก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ..ที่ฟาดหัวพี่อย่างแรง”
“ยกโทษให้พวกเราด้วยนะคะที่ขวัญอ่อนเกินไป เมื่อกี้ฟาดกลางหลังคุณผัวะใหญ่” มาลีกับพจน์รู้สึกเสียใจ
“อาก็ต้องขอโทษด้วยที่เมื่อกี๊ซัดไปตั้งหลายผัวะ ไม่รู้ตรงไหนบ้าง เจ็บไหม”
ฤกษ์เจ็บ แต่ฝืนหัวเราะ “ไม่เป็นไรครับ ผมอึดน่ะครับ”
ทั้งหมดหัวเราะออกมาเจื่อน ๆ ฤกษ์มองพิม พจน์ มาลี วรรณ ฤกษ์สัมผัสได้ว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่น น่ารัก..ทุกคนลุ้น แล้วฤกษ์ก็ยิ้มออกมา “ผมเองก็ผิดเหมือนกันที่ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรกว่าไม่ใช่ขโมย มัวแต่ตกใจ งงๆ กับปฏิกริยาของ...”
ฤกษ์มองหน้าพิม “พิม” พิมอายก้มหน้า “ก็เลยทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”
ฤกษ์หัวเราะ พจน์ วรรณ หัวเราะตามเบาๆ มาลีกับ พิมแค่ยิ้มๆ
“อีกไม่นานเราก็จะมาเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว ถือว่าเป็นการแนะนำตัวแล้วนะครับ..อาจจะโหดไปหน่อย แต่ก็น่าจดจำมากๆ”
พจน์กับวรรณหัวเราะรับ บรรยากาศเป็นมิตรขึ้น ฤกษ์หัวเราะตาม พิมยิ้มกว้างขึ้นลดความเกร็งลงไปมาก ฤกษ์มองพิมยิ้มๆ คราวนี้พิมกล้ามองสบตา พิมเห็นรอยยิ้มของฤกษ์แล้วรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ ก่อนจะหลบตาอย่างสุภาพ .. ฤกษ์มองพิมแล้วก็ยิ้มนิดๆรู้สึกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ประทับใจ
ประตูรั้วหน้าบ้านพิม พจน์เดินมาส่งฤกษ์ที่ประตูรั้ว..ทั้งสองคนยิ้มลากัน..ก่อนฤกษ์จะเดินออก มองเข้ามาในบ้านอีกครั้งเห็นพิมยืนส่งอยู่กับวรรณและมาลี ฤกษ์ยิ้มนิดๆและก้มหน้าหน่อยๆเป็นการลา พิมก้มหน้านิดๆรับ ฤกษ์หันหลังและเดินออกไป
ฤกษ์เดินไปตามทางกลับบ้าน และ พิมยืนครุ่นคิดอยู่ที่เดิม .. พิมรู้สึกว่าฤกษ์เป็นผู้ชายที่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกแปลกๆ พิมไม่เคยมีความรักจึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฤกษ์และพิมไม่รู้เลยว่าการเจอกันครั้งนี้คือประตูสู่แบบทดสอบอันยิ่งใหญ่ที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอและเขาตลอดไป
วันต่อมา ที่โรงเรียน พิมกำลังเดินจะเข้าห้องเห็นเด็กนักเรียนทั้งชายหญิงเดินกันขวักไขว่ มาลัยวรรณวิ่งหน้าตื่นมา
“พี่พิม ไปเร็ว เรื่องใหญ่แล้ว”
“เรื่องอะไรยายวรรณ”
“วรรณไปเถอะน่า” วรรณดึงพี่สาวไปทันที
ห้องดนตรี พิม วรรณวิ่งเข้ามาในห้อง พบว่า ใจเริงกำลังล้งเล้งใส่กลุ่มสมร “ฉันถามว่าใครเป็นคนทำ”
“อย่ามาหาเรื่องนะยายเริง ฉันเป็นหัวหน้าชมรม ฉันจะมาทำลายข้าวของของชมรมทำไม” สมรไม่ยอมรับ
“ก็อิจฉาไง แกน่ะอิจฉาพิมมาตลอด ฉันรู้นะ” สมรและเพื่อนสองคนงง พิมซัก “เริง หมอน มีเรื่องอะไรกัน”
“ดูซะ” ใจเริงให้พิมดูถ้วยรางวัลที่แตกเป็นเสี่ยงๆ พิมช็อคเข้ามาหยิบดู มือสั่น น้ำตารื้น “ใคร ใครทำ”
“ก็กำลังถามอยู่นี่แหละยายหมอนแกสารภาพมา ถึงแกไม่ได้ทำ เพื่อนแกสองคนก็ต้องทำ”