บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 12 หน้า 2
“ผมจะทำตามที่พิมบอกนะ..เพราะผมให้เกียรติ์พิม ไม่มีอคติ ไม่มีอดีต .. โอเคนะ”
พิมยิ้ม “ขอบคุณค่ะ” พิมหยิกแก้มเบาๆ “น่ารักที่สุดเลย”
ใจเริงเห็นรถฤกษ์กำลังถอยมาหา ก็ยิ้มกริ่มที่มุมปาก แต่ต้องพยายามทำหน้าปกติ..ไม่ยิ้ม แต่รันทด รถฤกษ์มาจอดเทียบใจเริง พิมเปิดหน้าต่าง “เริงไปด้วยกัน”
ใจเริงขมิบอารมณ์ ทำเป็นเกรงใจ “แต่..เริงไม่อยากกวน พิมไปกับพี่ฤกษ์เถอะ เริงไปเองได้”
พิมลงจากรถมาเลย มาเปิดประตูให้ “ไปด้วยกัน” ใจเริงทำอึกอัก “ไปเร็ว ยืนนานๆ ร้อน”
พิมดันใจเริงขึ้นรถ แล้วก็ปิดประตูให้ ใจเริงนั่งกับฤกษ์ในรถ..ฤกษ์ไม่มองหน้า ใจเริงทำเป็นเช็ดเหงื่อ และพูดด้วยความเจียมตัว “ขอบใจนะพี่ฤกษ์ที่แวะรับ”
พิมเข้ามานั่ง พอดี..พิมชะงักนิดๆ แล้วฤกษ์ก็ตอบว่า “ถ้าจะขอบคุณต้องขอบคุณพิม เพราะผมไม่ได้อยากรับ”
ใจเริงสะอึก ... “แค้น” แต่เก็บอารมณ์ไม่ตอบโต้ ฤกษ์ออกรถไปเลย พิมมองฤกษ์ แล้วก็มองใจเริงผ่านกระจก พยายามยิ้มให้เริง สร้างบรรยากาศดีๆ ในความอึดอัด
หน้าออฟฟิศพิม..รถฤกษ์มาจอด ทั้งสามลงจากรถพร้อมกัน ฤกษ์ถือถุงของของพิมลงจากรถมาด้วย
“ทำงานให้สนุกนะครับ เย็นๆ ผมมารับนะ”
“ค่ะ” พิมยิ้ม ฤกษ์ kiss เบาๆ ที่แก้มพิมดูน่ารัก มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง แมน พิชชี่ แอบดูอยู่ในตึกมุมเดิม กวักมือเรียกเปรม ปารมีที่เพิ่งอัดรายการเสร็จแล้วเข้ามาร่วมดู ใจเริงแอบมอง..อิจฉา !!! รักกันนัก !!
“เริง ลงมาทำไม เดี๋ยวติดรถไปลงออฟฟิซเริงซี”
“ไม่ละ ไม่ใช่ทางผ่านเกรงใจพี่ฤกษ์ เดี๋ยวเรานั่งรถเมล์ไปที่ทำงานเอง ขอบใจพิมมากนะ”
ใจเริงยิ้มแสนดี ไม่มีพิษ ไม่มีภัย แล้วแยกไป พิมกับฤกษ์มองตามนิดๆ
“พิมว่า..เริงเค้าน่าจะเข้าใจชีวิตมากขึ้นแล้วนะ”
“ขอให้เข้าใจจริงๆ เถอะ” ฤกษ์พูดแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
เปรม ปารมี พิชชี่ แมนเริ่มเมาท์ พิม ฤกษ์หันมาทั้งหมดสลายตัวพร้อมกัน “เจ้าเปรมมานี่”
“ค่ะ วันนี้พี่เปรมมาอัดรายการช่วงของพี่หมี่”
โต๊ะทำงานพิม ฤกษ์จิบกาแฟนั่งตรงหน้าเปรม เห็นพิม ปารมี พิชชี่ แมนกำลังนั่งประชุมงานอยู่ที่โต๊ะห่างออกไป
“ไงวะ พาอดีตคู่รักเก่ามาอยู่ร่วมบ้าน แถมพาติดรถมาทำงานด้วย มีบริการเสริมอย่างอื่นอีกรึเปล่าวะ”
“ไอ้บ้า ทั้งหมดเป็นความคิดของพิม ฉันไม่อยากขัด”
“ยังไง เมียขอก็ยอมตามเหรอวะ มันเสี่ยงนะโว้ย บางวันถ้าแกเมา ๆ แล้วเกิดผิดกลิ่น ตาเป็นกุ้งยิง เห็นพิมเป็นยายเริง แล้วปลุกปล้ำทำเมียเรื่องมันจะยุ่งตุงกางเกง เอ๊ย....อีรุงตุงนังนะโว้ย” ฤกษ์ฟังเปรม
ภาพแว่บฤกษ์เข้ากอดด้านหลังใจเริง ใจเริงแตะที่ต้นขา ฤกษ์ผงะออก
“เฮ้ย คนอย่างฉัน ได้บทเรียนแล้วจำว่ะ ไม่โง่ทำผิดซ้ำสองหรอก”