บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 10 หน้า 12
ในบ้านพัก นิ่มเก็บกระเป๋าคิดเล็กน้อยแล้วออกไปจากค่าย ในช่วงที่ทุกคนไปรวมกันอาบน้ำว่าน
ในครัว บ้านกำนันคล้าย รินคอยดูแลให้หญิงทั้งหลายทำอาหารห่อใส่ ใบตองไว้เป็นเสบียงในป่า “ช่วยๆกันนะคะ พวกตำรวจเขามาถึงเมื่อคืนมาประจำการที่สถานีแล้ว เราไม่มีกำลังไปต่อสู้ แต่เสบียงพวกนี้ จะช่วยเป็นกำลังใจให้พวกเขาได้”
“คุณนายเกณฑ์คนมาทำตั้งแต่เช้ามืด แกจะให้ผมรับเอาไปแจกพวกตำรวจที่กำลังจะเข้าป่า คุณนายไม่พูดกับคุณ แต่คุณนายก็ยังห่วงคุณนะครับ” โชติกระซิบกับศรัณย์
ศรัณย์ยิ้มซาบซึ้ง แล้วเดินไปนั่งใกล้ๆ บอกรินเสียงเบา “มีหลายคำ หลายครั้ง พูดออกมาไม่ได้ แต่ปากกาจะเขียนไว้ที่กระดาษเสมอ”
รินได้ยินแล้ว แต่ยังมึนตึง ทำเป็นไม่ได้ยินทำงานต่อไป
เรือนเล็ก รินจัดเป้ให้ศรัณย์เข้าป่า ศรัณย์เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมา “หล่อนไม่พูดกับฉัน ไม่ให้ถูกตัวเพราะกลัวว่าจะผูกพันกัน ที่หล่อนทำอาหาร ดูแลเสื้อผ้าอย่างดี พวกนี้ หล่อนไม่ได้สร้างความรักความผูกพันให้ฉันงั้นสิ” รินโกรธมา เทกระเป๋าคืน ข้าวของออกมากอง เลิกจัด ศรัณย์หัวเราะ “ผู้หญิงสร้างความรักไว้ในบ้านที่หล่อนดูแล ผู้ชายปกป้องดูแลให้บ้านปลอดภัย ทำให้ผู้หญิงอบอุ่นใจ นอนกันห่างๆอย่างนี้ทุกคืน หล่อนก็อุ่นใจใช่ไหมล่ะ” รินเดินเปิดมุ้งเข้าไปล้มตัวลงนอน “ไม่ต้องถูกเนื้อต้องตัว ฉันน่ะ ก็ทำให้ผู้หญิงใจสั่นได้เสมอ หล่อนว่าไหม” รินเอาผ้าห่มคลุมโปง ไม่อยากได้ยิน “เวลาหล่อนหลับ หล่อนนอนขี้เซาที่สุด มีกี่คืนรู้ไหม ที่ฉันย่องมาดูหล่อน โดยที่หล่อนไม่รู้ตัวสักนิด” ศรัณย์แกล้งมุดเข้ามาในมุ้งที่รินคลุมโปง นอนข้างๆ
รินเปิดผ้าออกเพราะรู้สึกว่ามีคนมานอน “อร๊าย ออกไป” รินลุกขึ้นทันที
“ไม่ได้ยินเสียงหล่อนตั้งหลายวัน คำแรกที่พูดด้วยเป็นเสียงกรี๊ด ก็ดีนะ”
“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่มาแกล้งฉันอีกออกไปนะ”
“สัญญาจะอยู่กันอย่างเพื่อน นี่ก็เพื่อนแล้วไง คืนนี้อยากนอนในมุ้งนี้แค่นอนข้างๆกัน ไม่แตะไง สัญญา นะนะ ขอนอนด้วยนะนะ”
รินกรี๊ดออกมาอีก มุดออกไปจากมุ้งทันที ศรัณย์ขำ “ไม่ออก ฉันออกเองก็ได้”
ศรัณย์เอาหมอนรินมากอด “ชื่นใจ ไม่ใช่กลิ่นบุหงา ไม่ใช่น้ำอบฝรั่ง ต้องเป็นกลิ่นเนื้อหล่อนสินะ”
รินร้องกรี๊ด เต้นเร่าๆออกมาอีก “ฮือ วางลง วางหมอนฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”
“โอ๊ย เบาหน่อยคุณ เดี๋ยวชาวบ้านตื่น หอมจริงๆ จุ๊บๆๆ” ศรันย์จุ๊บๆๆลงไปหลายครั้งที่หมอน
รินโวยอีก “หยุดๆๆ คุณบอกมาตลอด คุณต้องการให้ฉันทำหน้าที่ของฉัน ฉันก็ทำให้แล้วนี่ไง ยังจะเอาอะไรกับฉันอีกหา”
“แค่อยากให้อวยพร คำอวยพรของคนที่ห่วงใย คือความเข้มแข็งของผมนะ ผมได้จากแม่มาคนหนึ่งแล้ว คุณอวยพรให้หน่อยไม่ได้หรือ พรุ่งนี้แล้วนะ ผมจะพาตำรวจเข้าป่า”
“ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่มีกะจิตกะใจอะไรทั้งนั้น ออกมาจากมุ้งเดี๋ยวนี้ แล้วเอาหมอนใบนั้นไปทิ้งเลย มันมีน้ำลายคุณด้วย เอาออกไปเลยนะ”