บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 12 หน้า 12
“ฉันเคยรับปากหล่อน ไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัว ให้เป็นแค่เพื่อน ต่อไปนี้ ...” ศรัณย์ตะโกนลั่น “ยกเลิก !”ศรัณย์จู่โจมเข้าไปหอมแก้มริน ขยี้ที่แก้มซ้าย แล้วมาที่แก้มขวา “แก้มซ้าย แก้มขวาของหล่อน เป็นของฉัน ไอ้บ้านั่น มันไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”
รินดิ้น แต่ไม่หลุด ”ออกไป ออกไป”
“ไม่ใช่แค่แก้มอย่างเดียว” ศรัณย์มองปาก รินรีบยกมือมาปิด ศรัณย์ก็ก้มลงมา
พอใกล้จะจูบที่ปาก เสียงกรี๊ดก็ดังยาวมา “กรี๊ด ตาเถรตก” แจ๋วตกใจ รินผลัก ศรัณย์ “ออกไป๊” ศรัณย์ตกใจ รินเลยฉวยจังหวะนั้นผลักออก แจ๋วตะโกนลั่น ดังถึงปากซอย “โจรข่มขืนนนนนน !” แจ๋ววิ่งออกไป ตะโกนไปบอกคนในบ้าน “ช่วยด้วยๆ โจรมาข่มขืนคุณริน ช่วยด้วย โจรข่มขืนคุณริน”
“ไม่ ไม่ใช่นะแจ๋ว ไม่ใช่ คุณน่ะ อีตาบ้า... อีตาบ้า ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย”
ศรัณย์ค่อยได้สติ รินวิ่งตามแจ๋วขึ้นเรือนไป
แจ๋ววิ่งตะโกนมาอย่างต่อเนื่อง ดังลั่นบ้าน จนผู้คนในบ้านวิ่งมารวมกัน “ช่วยด้วยค่ะ โจรข่มขืน มันเข้าหาคุณริน คุณรินแย่แล้วค่ะ”
เจ้าคุณบำรุงรีบซัก “โจรหรือ อยู่ไหน”
รินวิ่งตามมาบอกทันเวลาพอดี “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่โจรค่ะ ยายแจ๋วนี่ โวยวายไม่เข้าเรื่อง ไม่ยอมฟังฉันเลย”
“เอ้า ไม่ใช่โจรแล้วใครล่ะค่ะ”
ศรัณย์โผล่มาบอก สีหน้าเรียบเฉย “สามี! ผมเป็นสามี …ใช้คำว่าข่มขืนไม่ได้”
คุณหญิงเพ็ญแขเรียก “ศรัณย์”
ศรัณย์ยกมือไหว้ เจ้าคุณบำรุงและคุณหญิงเพ็ญแข “ผมต้องกราบขอโทษ เพิ่งลงรถไฟมาน่ะครับ เมียหนีมา ไม่บอกไม่กล่าว เลยร้อนใจ ไม่ได้เข้ามากราบท่านทั้งสองก่อน”
คุณหญิงเพ็ญแขเสียงเข้มใส่ริน “หนีมา ว่าแล้วเชียว ทะเลาะกันมาใช่ไหม”
“ก็... ก็”
“เขาหาว่าผมมีผู้หญิงอื่น แต่ผมไม่มี !”
ศรัณย์ลื่นไหล พูดแต่ละประโยคเข้าข้างตนเอง จนรินต้องโวย “นี่คุณ พูดให้มันน้อยๆหน่อยได้ไหม นี่คุณพ่อคุณแม่ฉัน นี่บ้านฉันนะ”
“ก็ท่านถาม ฉันคนตรงๆ ก็ตอบตามตรง”
บรานีกับบุรณี สองสาวหัวเราะกัน กระซิบกัน
บุรณีคิกคัก “แต่งงานกันแค่ไม่กี่เดือน ดุเดือดเลือดพล่านขนาดนี้เลยหรือนี่”
บรานีแซว “พระเอกของตัว งามหยดขนาดนี้ ก็ต้องมีผู้หญิงเป็นธรรมดา รินก็ทำคิดมากไปได้”
คุณหญิงเพ็ญแขปราม “ยายหนู ล้อพี่เขาทำไมกัน”
เจ้าคุณบำรุงไกล่เกลี่ย “เอาๆ เพิ่งมาถึง ใจเย็นๆ ค่อยๆคุย ไปๆ กินข้าวกินน้ำกันก่อน”