บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 12 หน้า 4
“เราคุยกันแล้ว บอกไปแล้วว่าผมไม่มีทางกลับไป”
“ฉันก็เหมือนกัน สายน้ำของฉันก็ไม่ไหลกลับ”
แม่บ้านเดินเข้ามาตาม “ขอโทษนะคะ ผู้ใหญ่ข้างในถามหาคุณศรัณย์ กับคุณดวงสวาท อยากคุยเรื่องงานเจ้าค่ะ”
“ผมจะคุยวันหลัง” ศรัณย์หันมาบอกริน
รินยิ้มแห้งให้ รินตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว “ออกไปคุยเถอะค่ะคุณศรัณย์ ฉันไม่เป็นไรหรอก โอกาสที่จะได้เจอผู้ใหญ่พร้อมหน้า มีน้อยมาก คุณควรจะคุยปัญหาทุกอย่างให้เรียบร้อย คิดถึงเรื่องเสือขาวเอาไว้ ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์”
”ริน....”
“คนที่หมู่บ้านและฉัน รอคุณอยู่ จัดการธุระของชาวบ้านก่อน เรื่องของเราสามคนของผู้หญิงบ้าเลือดคนนี้เล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับความทุกข์ของชาวบ้าน” รินถอดผ้ากันเปื้อน เดินออกไป
“ริน”
“เชิญค่ะ”
ดวงสวาท ดึงศรัณย์ มาด้วยกัน “มาเถอะค่ะ” ดวงสวาทลากไปจนได้
รินถือร่มเดินกลับบ้าน อารมณ์เดินคนเดียว โดดเดี่ยว น้ำตาไหลออกมาตามทาง เดินไป ร้องไห้ไปกับความต่ำต้อยของตนเอง
ในขณะที่ดวงสวาทอยู่ท่ามกลางวงสังคม ทานอาหารกัน หัวเราะร่า เป็นผู้นำการสนทนาที่คล่องแคล่ว เป็นศูนย์กลาง ขณะคุยไปก็เอามือมาจับมือศรัณย์ ศรัณย์มองมือนั้นไม่ดึงออก ยิ้มแห้งๆ ให้ดวงสวาท เพื่อรักษาบรรยากาศ คุณหญิงแก้วกังวลมาก
บ้านปลัด รินกลับมาถึงบ้าน อรุณฤกษ์ รออยู่แล้ว “พี่มารอ ตกลงบอกเขาหรือยัง เขาอนุญาตไหม”
“เอ้อคือ” รินคิดหนัก
“เขาไม่ให้ไปใช่ไหม นึกแล้วเชียว”
รินตัดใจได้ “รอสักครู่นะคะ ขอไปเก็บกระเป๋าก่อน”
“ไอ้คนพรรค์นี้ ทำร้ายร่างกายพี่ เขายังทำได้ หนอย ...” อรุณฤกษ์สะดุ้ง สติเพิ่งคืนมา “หา....จะไปเก็บกระเป๋าหรือ...รินยอมไปกรุงเทพกับพี่จริงหรือ... มาๆ พี่ช่วยเก็บ” อรุณฤกษ์กระดี๊กระด๊า ดีใจ
จวนผู้ว่า ทั้งหมดทยอยกันออกจากห้องอาหาร ทานอาหารเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ
สารวัตรเอ่ย”คราวหน้าผมอยากให้คุณรอบคอบกว่านี้ คนหนุ่มใจร้อนอย่างคุณ ผมล่ะกลัวใจจริงๆ”
“ต่อไปผมจะวางแผนให้ดีกว่านี้ครับ”