บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 18 หน้า 2
ศรัณย์จับมือรินด้วยวิธีสอดประสานเข้ามา เพราะรินหันมามองด้วยความแปลกใจ วันนี้ จู่ๆ ศรัณย์ก็รู้วิธีจับมือกันถูกต้อง รินยิ้มกว้างออกมาในที่สุดเขาก็รู้วิธี รินนับนิ้วให้ดู “หนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปดเก้าสิบ วันนี้นับได้สิบ ไม่ใช่ห้าเหมือนเมื่อก่อน”
ศรัณย์คิดตามแล้วยิ้มออกมา พยักหน้าเข้าใจแล้วที่รินพูดบ่อยๆ ทั้งสองมองกันด้วยความรัก
บ้านพระพิจารณ์ธุรกิจ ช้องนางเอารูปมาปึกหนึ่งที่ส่งมาทางไปรษณีย์ ถือเข้ามาหาพระพิจารณ์ธุรกิจสีหน้าเคร่งเครียด เร่งรีบ “คุณพี่คะ ชรัตน์อยู่ที่ลานเขาพยุง เขากำลังตามหาลูกกับเมียของคุณพี่นะคะ” พระพิจารณ์ธุรกิจไม่ได้ยิ้มเพราะยิ้มไม่ได้ น้ำตาไหลลงมา “เขามีรูปมาให้ดู คุณพี่ดูหน่อยนะคะว่าใช่หรือไม่ใช่ ดูนี่ค่ะ ผู้หญิงคนนี้ใช่เมียของคุณพี่ไหมคะ”
พระพิจารณ์ธุรกิจส่งเสียงอ้อแอ้ยาวเหยียด จะส่ายหน้าก็ไม่ได้ เลยฟังไม่รู้ว่าใช่หรือไม่ใช่
ชรัตน์เดินมาดูเพิงที่รื่นเคยอยู่ วันนี้ไม่อยู่ สภาพเหมือนย้ายออกไปแล้ว “อาทิตย์หนึ่งแล้ว ไม่เห็นมาเลย เก็บเสื้อผ้าไปด้วย” ชรัตน์คิดสงสัย
ล็อบบี้ โรงแรมที่ชรัตน์พัก รีเชฟชั่นกำลังรับโทรศัพท์ พอดีชรัตน์กลับเข้ามาพอดี “มาพอดีครับ ... คุณครับ โทรศัพท์ทางไกลจากกรุงเทพครับ”
ช้องนางโทรบอกชรัตน์ “ได้เรื่องแล้วชรัตน์”
“เป็นไงบ้างครับ คุณพ่อตอบว่ายังไง”
“ฟังยากมาก แต่ในที่สุด ท่านก็บอกได้”
เมื่อเช้า ช้องนางคุยกับพระพิจารณ์ธุรกิจ “ถ้าเอาแต่ร้องไห้ น้องฟังไม่รู้เรื่องค่ะ หายใจเข้าลึกๆ พยายามพูดออกมานะคะ ถ้าใช่เมียของพี่ บอกว่าใช่ ถ้าไม่ใช่บอกว่าไม่ พยายามนะคะคุณพี่ เริ่มเลยค่ะ”
พระพิจารณ์ธุรกิจกว่าจะเปิดปาก จะเปล่งเสียง พูดแต่ละคำอย่างลำบาก “มะ ไม่ .... มะ....ไม่ ..... ไม่ ไม่ไม่ !”
ช้องนางตกใจมาก ผิดคาด
“ไม่ใช่หรือครับ พวก 18 มงกุฎ! ผมถูกหลอกเอาเงินเสียแล้ว คุณอา”
“ยังดีนะที่เฉลียวใจถ่ายรูปมา ถ้าไปยกมรดกให้ผู้หญิงคนนี้ล่ะก็ ยุ่งกันใหญ่เชียวล่ะ”
“แต่ผู้หญิงคนนี้เขารู้ว่าคุณพ่อมีลูก ทั้งที่ผมยังไม่บอกใครสักคน ตอนนั้นเขาพูดขึ้นมาเองน่ะครับ ท่าทางมั่นใจด้วย ผมก็เลยเชื่อ....แล้วนี่เขาเป็นกันใครกัน”
“คราวที่แล้วเราคงใจร้อนน่ะ เลยเปิดทางให้คนเจ้าเล่ห์ คราวนี้ใจเย็นลงหน่อยนะ อย่าให้ใครเขาหลอกเอาอีก”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้ายังตามน้องไม่เจอ ผมยังไม่กลับ ผมต้องเจอน้องของผมให้ได้” สีหน้าชรัตน์มุ่งมั่น