บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 18 หน้า 5
อดีต โรงพยาบาลในกรุงเทพ เรียงป่วยหนักอยู่บนเตียงอนาถา มีผู้ป่วยอื่นนอนบนเตียง ดูหนาแน่น
รื่นมาหา “นังเรียงๆ ฉันมาแล้ว”
“ลูก…อยู่บ้านเศรษฐี ที่ ที่....” เรียงคอพับลงหลับตา เรียงสิ้นลมไป
“เรียงๆ โธ่ นังเรียง” พยาบาลวิ่งเข้ามาดู รื่นร้องไห้
ในวัด ชรัตน์มองรื่น รื่นเล่าต่อ “เรียงพูดได้แค่นั้นมันก็สิ้นลม”
“เศรษฐี เศรษฐีคำเดียวเลยหรือครับ มันน่าจะมีคำอื่นบ้าง คิดดีๆสิครับ”
“ถึงฉันจะขี้เมาแต่ความจำฉันยังดี มันพูดได้แค่นี้จริงๆ”
รื่นยืนยันหนักแน่น ชรัตน์ตัวเหี่ยวลง แทบหมดแรง “โธ่ อาภัพเหลือเกินน้องพี่”
“ช่วงนี้ฉันเจ็บออดๆแอดๆ วันนั้นฉันเข้าไปที่สำนักงาน ที่จริงว่าจะไปหาของเก่าพวกเศษกระดาษจะเอามาขายน่ะ”
อดีตในสำนักงาน รื่นกำลังแอบดู แอบฟังชรัตน์คุยกับกำนัน
“ไม่เจออะไรเลย คงต้องเข้าไปในหมู่บ้านถามคนแล้วล่ะ”
“ถามหาเมียอีกคนของพ่อคุณ อืม แล้วเราจะเริ่มถามชาวบ้านยังไงล่ะครับ”
“ฉันเห็นคุณบอกว่าจะมาหาเมียของคุณหลวง ฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นใครก็เลยตามดูคุณ”
“พอเห็นผมคาดคั้นหนักเข้า ด้วยความโลภก็เลยอยากได้เงินผม”
รื่นยิ้มแห้งละอาย พยักหน้า “ฉันจะเอาเงินไปรักษาตัว นี่ซื้อยามากิน ถึงดีขึ้นนะนี่ ถือว่าทำบุญแล้วกันนะ”
“พอกินยาหาย ก็กินเหล้าเลยใช่ไหม”
รื่นหน้าเสีย “ยาดองน่ะ กินบำรุงไง”
ชรัตน์ส่ายหน้า “ทีหลังขอดีๆก็ได้ไม่ต้องมาโกหกหลอกลวงกันแบบนี้ มันน่านัก”
“ก็คุณน่ะมาคาดคั้นฉันเอง”
“ยัง ยังมาโทษกันอีก เฮ้อ แล้วเด็กคนนั้น ป่านนี้จะอยู่ไหนนะ บ้านเศรษฐีแถวไหนก็ไม่รู้ ผมจะเริ่มค้นหาน้องสาวผมได้ตรงไหนบ้างล่ะนี่”
“ฉันไม่รู้หรอก ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ” ชรัตน์เซ็ง
วันใหม่ หน้าบ้านบ้านปลัด ไปรษณีย์ขี่จักรยานมาส่งโทรเลข รินเดินออกมาพอดีไปหยิบมาเอง เห็นจ่าหน้าซองมาถึงตน รินจึงเปิดออก
“มีเสื้อและข้าวของของศรัณย์ อยู่ในห้องนอนฉัน”
รินอึ้งไป ช็อก เสนอเดินมาหา “มีอะไรไหมครับคุณนาย”
รินเอาโทรเลขให้เสนออ่าน