บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 2 หน้า 4
เจ้าคุณบำรุงสำทับ “ไปคิดดูนะลูก”
คุณหญิงเพ็ญแขมองบุรณี สงสารจับใจ
ในห้องนอน บุรณียังนั่งร้องไห้ รินกอดปลอบ เศร้าใจไปด้วย
บราลีเครียด “เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมเราไม่เคยรู้นะ ว่าคุณพ่อมีสัญญาบ้าๆแบบนี้”
รินเตือน “อย่าว่าคุณพ่อสิคะคุณบราลี”
“ฉันไม่ได้ว่า ฉันว่าสัญญาคลุมถุงชนนั่น มิน่าคุณแม่ถึงเร่งเรื่องฉันกับคุณพณิช”
“บุไม่มีคู่รัก ครั้งนี้คุณแม่คงช่วยไม่ได้ ฮือ บุไม่อยากแต่งงาน” บุรณีกอดริน
รินเสียใจไปด้วยเพราะรักบราลีกับบุรณีมาก “โธ่ คุณหนูของริน ทำไมร้องไห้ขนาดนี้ล่ะคะ ร้องแบบนี้รินจะทำยังไง”
คุณหญิงเพ็ญแขแอบมองอยู่มุมหนึ่งสงสารบุรณีมาก
บ้านพักปลัดอำเภอ บุรุษไปรษณีย์ขี่จักรยานมาจอดหน้าบ้านพักอีก คุณหญิงแก้วเดินมามอง เห็นบุรุษไปรษณีย์ก้มๆเงยๆ “มาเอาอะไรอีก เอาไปทั้งต้นไม่พออีกหรือ”
“มาส่งจดหมายครับ ไปก่อนนะครับ” บุรุษไปรษณีย์ขี่จักรยานจากไป
ศรัณย์ที่นั่งเศร้าลุกมาทันที เช่นเดียวกับคุณหญิงแก้ว เร่งเดินออกมาดู สีหน้าดีใจมาก คุณหญิงแก้วและศรัณย์เดินมายืนมองตู้จดหมายที่มีซองจดหมายอยู่ในนั้น
คุณหญิงแก้วดีใจมาก “ลูกผู้ชายในยุคของพ่อ รักษาสัจจะ เพราะถือว่าเป็นศักดิ์ศรี ท่านเจ้าคุณไม่มีทางลืมสัจจะของท่าน”
ศรัณย์กลืนน้ำลาย ลุ้นมาก ยื่นมือค่อยๆไปหยิบจดหมายด้วยใจระทึก ศรัณย์มองจดหมายมองหน้าแม่ ก่อนจะเปิด จู่ๆ มือของบุรุษไปรษณีย์ก็มาชักไป “ผมกราบขอโทษครับ คุณปลัด คุณหญิง จดหมายของบ้านนั้นครับ ผมส่งผิด!” บุรุษไปรษณีย์จอมกวนโค้งคำนับให้แล้วเดินจากไป
คุณหญิงแก้วอึ้ง ศรัณย์ยิ้มกว้างถอนใจโล่ง
“ไม่ต้องมายิ้ม!”
“ผมเริ่มเก็บของแล้ว พฤหัสหน้าถ้าไม่มีจดหมาย ผมจะเดินทางไปปักษ์ใต้ทันที”
คฤหาสน์บำรุงประชากิจ ท่านเจ้าคุณนั่งเหม่อมองกระดาษปากกาอยู่จะเขียนว่าอะไรดี
รินยกเครื่องดื่มมาให้ “รางจืดเจ้าค่ะ”
เจ้าคุณบำรุงถาม โดยไม่มองหน้าริน ยังมองแต่กระดาษ ปากกาและจดหมายฉบับดังกล่าว “หยุดร้องไห้หรือยัง บุรณีน่ะ”
“หยุดเป็นพักๆ สักครู่ก็ร้องใหม่เจ้าค่ะ”