บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 2 หน้า 5
“ถ้ายายบุไม่ยอม ตายไป ฉันจะมีหน้าไปพบกับคุณศักดิ์ได้ยังไง เฮ้อ” เจ้าคุณเหนื่อยใจ เป็นทุกข์ ปัดมือให้รินออกไป รินมองอย่างสงสาร
รินเดินมาตามทางมองไป ห่างไปเห็นบุรณีนั่งเศร้า มีน้ำตาคลอๆอยู่ ทุกข์ระทม รินถอนใจ
ในห้องพระ คุณหญิงเพ็ญแขนั่งกลุ้มใจมองพระ รินเอาผ้าคลุมไหล่มาคลุมให้ “อากาศเริ่มเย็นๆแล้วนะค่ะคุณหญิง ห่มไว้สักนิดนะคะ”
“ฉันนั่งอยู่นานเท่าไหร่แล้วเนี่ย โอ๊ะ” คุณหญิงเพ็ญแข ขยับขา
“คงเป็นเหน็บแล้ว หนูนวดให้ค่ะ”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับหล่อน” สายตาคุณหญิงเพ็ญแขเคร่งเครียด จนรินเครียดตาม
ที่เฉลียง รินนวดขาให้คุณหญิงเพ็ญแข คุณหญิงเพ็ญแขหน้าเครียด นั่งมองหน้าริน “พ่อแม่ที่แท้จริงของหล่อนคิดอะไรนะ ทำไมถึงทิ้งเด็กดีๆอย่างหล่อนไว้ที่บ้านของเรา”
“มารหัวขนอย่างหนู เขาไม่สนใจหรอกค่ะ ถ้าวันนั้น ท่านเจ้าคุณกับคุณหญิงไม่เมตตา หนูคงไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่มีชีวิตที่ดีอย่างวันนี้”
“กิริยามารยาท ความขยัน ความซื่อสัตย์ จะทำให้หนูมีชีวิตที่ดีขึ้น ผู้ชายที่ได้หนูไป ต้องโชคดีกว่าสามีของบราลีและบุรณีแน่”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะคุณหญิง คุณบุร้องไห้เล่าเรื่องให้ฟังหมดแล้ว บ้านทั้งบ้านมีแต่คนเป็นทุกข์”
“ถ้าเธออยากช่วยพวกเราให้หมดทุกข์จริงๆ แต่งงานกับศรัณย์ แทนบุรณีได้ไหม!” เงียบ รินชะงักมองหน้าคุณหญิงเพ็ญแข รินกลืนน้ำลาย คุณหญิงเพ็ญแขจับแขนอ่อนโยนลง “เราสองคนเลี้ยงหล่อนเหมือนลูกหลาน ความรู้การศึกษา การอบรม ไม่อะไรด่างพร้อย ถ้าหล่อนตกลง ท่านเจ้าคุณก็ไม่ต้องเสียสัจจะ ยายบุก็ไปเรียนหนังสือต่อตามที่ตั้งใจได้ เป็นคุณนายปลัดอำเภอ มันก็ไม่เลวนะริน”
รินยิ้มแห้ง มาถึงจุดนี้แล้ว แม้ไม่อยากแต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ได้แต่ตอบไป ยังงงๆอยู่ด้วยซ้ำ “....เอ้อ ค่ะ”
คุณหญิงเพ็ญแขยิ้ม มีความหวัง ยิ้มกว้างออกมา
ห้องคนใช้ รินเดินเข้ามา ทิ้งตัวลงนั่งด้วยอาการช็อค เป็นทุกข์ ตกใจไม่หาย
แจ๋วที่หลับไปแล้ว ตกใจกับสีหน้าท่าทาง จนต้องถามริน “มีอะไรหรือพี่”
รินถอนใจออกมา
วันใหม่ เจ้าคุณบำรุงคุยกับคุณหญิงเพ็ญแข รินนั่งกับพื้น ร่วมฟังด้วยอย่างเจียมตัว
“นี่เท่ากับเราโกหกเขานะ”