บทละครโทรทัศน์ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 10 หน้า 4
“จะกี่ครั้งก็ชั่งมัน หัวใจคุณกรไม่ใช่หินสักหน่อย มิวต้องอดทน ต้องเชื่อใจ แล้วต้องให้อภัย เค้าถึงจะเรียกว่า รักแท้”
“...จะพยายามละกัน”
“ดีมาก สู้ๆ”
เอกราชเดินเข้ามาหากาแฟกินในร้าน เห็นประภาพรรณนั่งอยู่กับนิโรบลก็ดีใจ รีบเดินไปหา “สวัสดีสาวๆ” นิโรบล และประภาพรรณมองหน้ากันงงๆ ว่าเอกราชมาได้ยังไง เอกราชมองทั้งคู่อย่างเข้าใจ “ไม่ต้องงง ผ่านมาแถวนี้อยากหากาแฟกินซักแก้วแค่นี้แหละ ไม่ซับซ้อน พี่ขอกาแฟดำร้อนนะ ไม่ใส่น้ำตาล”
“จัดไปค่ะ” นิโรบลลุกไปจัดการเรื่องกาแฟให้เอกราชที่เคาน์เตอร์
เอกราชเอ่ยถามสังเกตว่าประภาพรรณดูเครียด แต่นึกไม่ออกว่าประภาพรรณจะเครียด เรื่องอะไร “ไม่สบายกาย หรือ...มีอะไรไม่สบายใจ”
ประภาพรรณพยายามทำตัวให้เป็นปกติ “ไม่ได้เป็นอะไร สบายดี” หญิงสาวไม่ค่อยอยากคุยกับเอกราชเพราะกังวลเรื่องของ พันกร เธอมองไปทางนิโรบล ทำไม้ทำมือบอกให้เพื่อนรู้ว่าจะขอตัวกลับก่อน นิโรบลพยักหน้ารับรู้ ประภาพรรณลุกขึ้นรีบก้าวออกไปจากโต๊ะ “ไปก่อนนะพี่” ประภาพรรณเดินเกี่ยวขาเก้าอี้ สะดุดขาตัวเอง จนเซจะล้มลง
เอกราชรีบเด้งตัวมาประคอง ประภาพรรณไว้ไม่ให้ ล้ม ประภาพรรณเลยต้องกอดเอกราชไว้ด้วยความตกใจเป็นจังหวะเดียวกับที่พันกรเดินเข้ามาในร้าน เห็นประภาพรรณเอกราชกอดกันอยู่ พันกรเดินเข้าไปดึงมือประภาพรรณ จูงออกจากร้านด้วยความโกรธ
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณกรเข้าใจนะ” ประภาพรรณพยายามอธิบาย
เอกราชจะเดินตามพันกรที่จูงมือประภาพรรณออกไปจากร้าน แต่นิโรบลเข้ามาดึงไว้ “ไม่ต้องตามหรอกพี่ ให้เค้าเคลียร์กันเอง”
“แต่ผู้กองเข้าใจพี่กับมิวผิดนะ”
“เออน่า เรื่องของคนสองคน ไม่ควรมีมือที่สาม”
เอกราชหันมาหานิโรบล พยายามจะมองว่า เธอปิดบังอะไรหรือเปล่า “นิด! พี่ดูมิวไม่มีความสุขเลย มิวกับผู้กองทะเลาะกันเหรอ” นิโรบลชั่งใจว่าจะเล่าเรื่องที่ประภาพรรณไม่สบายใจให้เอกราชฟังดีมั้ย เอกราชจับสีหน้าที่มีความกังวลของนิโรบลได้ รีบถามต่อ รอฟัง “พูดมาเถอะ เผื่อมีอะไรให้พี่ช่วยได้”
“คือ...มิวไม่ค่อยสบายใจเรื่องที่บ้าน เรื่องคุณหญิงปทุมวดี แม่สามีน่ะ เค้าไม่ค่อยชอบขี้หน้ามิว จริงๆ เกลียดเลยล่ะ”
เอกราชพยักหน้ารับรู้ “แล้วไงต่อ”
“แล้วยังมีคุณแพน ชื่อจริง บุหงา ณ น่านฟ้า เจ้าทางเหนืออะไรเนี่ยเข้ามาแจม จ้องปากมันจะจับคุณพันกร
เป็นผัวให้ได้ มิวเลยเครียดสองเด้ง”
เอกราชพยักหน้าเริ่มเข้าใจปัญหาของประภาพรรณกับ ปทุมวดี “แล้ว...คุณหญิงปทุมวดีก็ถือหางคุณแพนนั่นด้วย ใช่มั้ย”
“ประมาณนั้น”
เอกราชมองกลับไปที่ทางออกร้าน แววตาแสดงถึงความเป็นห่วงประภาพรรณมาก “พี่เป็นห่วงมิว อยากดูแลมิวเหมือนเมื่อก่อน...”