บทละครโทรทัศน์ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 11 หน้า 10
เดชขับรถมาส่งประภาพรรณและน้ำหน้าบ้าน แล้วขับรถไปเก็บที่โรงจอดตามหน้าที่
“น้ำขอบคุณพี่มิวมากนะคะ ที่ไปเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”
“กว่าคุณหญิงจะสังสรรค์กับเพื่อนเสร็จก็อีกหลายชั่วโมง…งั้นเดี๋ยวน้ำไปหาน้ำหาขนมมานั่งคุยเล่นกับพี่มิวดีกว่า น้ำมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่มิวเยอะเลยล่ะค่ะ” น้ำวิ่งตื๋อเข้าบ้านไปเตรียมน้ำเตรียมขนมอย่างร่าเริง
ประภาพรรณมองท่าทางกระตือรือร้นของน้ำแล้วยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
ขณะเดียวกันในห้องครัว กล้านั่งเอาน้ำแข็งประคบหัวโนของตัวเองอยู่ข้างๆ ตู้เย็น
“เฮ้อ…ไอ้กล้าน้อไอ้กล้า…เจ็บตัวตลอด” กล้าบ่นไป ประคบน้ำแข็งร้องซี้ดๆ ไป
น้ำเปิดประตูเข้ามาเห็นตกใจสภาพของกล้ามาก “พี่กล้า!...นี่มันเกิดอะไรขึ้นจ๊ะ หัวพี่ไปโดนอะไรมา…”
“ก็พวกป้าม้วนกับป้าบัวเผื่อนตีกันอีกแล้วน่ะสิ เฮ้อ…พอตีกันทีไร ฉันนี่ซวยทู๊กที”
น้ำเห็นใจกล้ามาก รีบเข้าไปนั่งข้างๆ กล้าทันที “เดี๋ยวชั้นช่วยทำแผลให้นะจ๊ะ”
กล้าอึ้งกับความมีน้ำใจ ของน้ำมาก ยอมนั่งนิ่งให้น้ำช่วยทำแผลให้อย่างประทับใจ
จังหวะเดียวกันนั่นเอง แพนเดินพรวดพราดเข้ามาในครัวอย่างร้อนรน “พี่กล้า…พี่…” แพนเห็นกล้าและน้ำนั่งทำแผลให้กันกระหนุงกระหนิง แพนมองหน้าทั้งสองคนอย่างอึ้งๆ แล้วเดินสะบัดออกไปอย่างโกรธเคือง
กล้าเห็นท่าไม่ดี กลัวแพนเข้าใจผิด รีบวิ่งตามออกไปด้วยท่าทางร้อนรน “คุณหนูครับ เดี๋ยวก่อนครับ !”
น้ำมองแพนและกล้าที่วิ่งตามกันออกไปอย่างอึ้งๆ นึกเอะใจกับท่าทางแปลกๆ ของทั้งสองคน
แพนเดินปึงปังมาถึงหน้าห้องนอนและกำลังจะเข้าไป
กล้าที่วิ่งตามมารีบรั้งตัวแพนไว้ด้วย ท่าทางร้อนรน “เดี๋ยวสิเตง เตงฟังเค้าก่อน”
แพนสะบัดตัวหลุดหันมาประจันหน้ากล้า สายตาของแพนดุดันเอาจริ “ไม่ฟัง! ของมันเห็นอยู่ตำตาขนาดนี้ ยังจะมาแก้ตัวอะไรอีก” แพนยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แพนกระหน่ำกำปั้นทุบกล้ารัวๆ ด้วยความหึงหวง “ชั้นไม่อยู่แค่ครึ่งวัน พี่ยังกล้าไปอี๋อ๋อกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ ไม่ห่วงเลยใช่มั้ยว่าชั้นกับแม่จะเดือดร้อนกันขนาดไหนน่ะ ห๊ะ!”
กล้าถูกแพนทุบตีจนเจ็บ ชักจะเคืองๆ ขึ้นมาบ้างรีบโพล่งออกไปด้วยความโมโห “โอ๊ย! ก็ที่เดือดร้อนกันอยู่เนี่ย ไม่ใช่เพราะเตงกับน้าดวงแก้วก่อเรื่องไม่หยุดเองเหรอ”
แพนอึ้ง ตกใจกับคำพูดตรงๆ ของกล้ามาก “พี่กล้า!”
“เตงรู้มั้ย เค้าไม่มีความสุขเลยที่ต้องมาหลบซ่อน ต้องหา สารพัดพิธีมาโกหกหลอกลวงคุณหญิงแบบนี้ …ต่อจากนี้ไอ้กล้าจะไม่ทน จะไปบอกความจริงกับคุณหญิงให้รู้เรื่อง!” กล้าหมดความอดทน ตั้งท่าจะเดินออก ไปอย่างมุ่งมั่นเอาจริง