บทละครโทรทัศน์ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 11 หน้า 4
ป้าม้วนเห็นเจ้านายออกมาปากชม รีบเสนอหน้าเข้ามาชมน้ำด้วย ตามประสาคนสอพลอ “จริงด้วยเจ้าค่ะ ช่างใส่ใจ ช่างเอาอกเอาใจ” พลางปรายตาไปทางประภาพรรณ
แต้วรีบรับลูก “ใช่...ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้นะคะ”
ป้าม้วนและแต้วหันมาตีมือกันอย่างถูกใจ พากันหัวเราะคิกคักที่พูดแขวะประภาพรรณได้
“พวกแกเองก็เหมือนกันนั่นแหละ นังม้วน นังแต้ว ถ้าชั้นไม่สั่ง ก็ไม่ทำ!” ปทุมวดีเอ่ยขึ้น
ทั้งป้าม้วน และแต้วเงิบที่ถูกปทุมวดีด่า แผนการเอาหน้าเที่ยวนี้กลับไม่เป็นผล ประภาพรรณลอบส่งสายตายิ้มเยาะใส่ป้าม้วน และ แต้วที่เจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ มองปทุมวดีอย่างจ๋อยๆ ปรีชาชาญหยิบแก้วกาแฟของตัวเองจะกิน แต่ปรากฏว่า กาแฟหมดแล้ว
น้ำรอจังหวะอยู่แล้วรีบถาม “คุณท่านจะรับกาแฟเพิ่มใช่มั้ยคะ” น้ำไม่รอช้า รีบกระวีกระวาดไปหยิบกาแฟมาเติมให้ปรีชาชาญ
ปทุมวดีมองปลื้ม เอ็นดูน้ำมาก กาแฟในแก้วของพันกรก็หมดเช่นกัน น้ำรู้ดีว่าควรเอาใจประภาพรรณ มองสบตาประภาพรรณ เหมือนจะบอกว่า กาแฟพันกรหมด
ประภาพรรณยิ้มกับน้ำแล้วถามพันกร“คุณกรจะรับกาแฟเพิ่มมั้ยคะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณนะครับที่รัก” พันกรทำตาหวานกับประภาพรรณ
น้ำอมยิ้มไปกับท่าทางสวีต ของพันกรกับประภาพรรณ แพน กับดวงแก้วหันมาเบ้ปากใส่ประภาพรรณ แล้วหันไปค้อนน้ำด้วยความหมั่นไส้และริษยา
ที่หน้าบ้าน เดชเปิดประตูรถเก๋งคันหรูรออยู่ ปทุมวดีเดินเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง แพนกับดวงแก้วขึ้นรถ จำต้องนั่งด้านหลัง เดชเดินมาประตูข้างคนขับให้น้ำ แต่น้ำยืนนิ่ง ลังเลไม่กล้าตัดสินใจ มองไป ก็เห็นว่าประภาพรรณเดินออกมา
ปทุมวดีเร่ง “หนูน้ำรีบขึ้นรถสิจ๊ะ เดี๋ยวคุณหญิงอมราจะรอนาน เราเป็นเด็กไม่ควรให้ผู้ใหญ่รอ มันเสียมารยาท...”
น้ำรู้สึกไม่มั่นใจ เลยถามปทุมวดีออกไปด้วยหน้าตาใสซื่อ “แต่...คุณหญิงคะ น้ำขอพาพี่มิวไปด้วยได้มั้ยคะ”
ปทุมวดีอึ้งตกใจกับคำขอของน้ำมาก ประภาพรรณเดินเข้ามาหาน้ำแต่ไม่พูดอะไร แพน และดวงแก้วเริ่มหงุดหงิด ที่ต้องร่วมทางไปกับน้ำ ทำให้สองคนต้องนั่งเบียดที่เบาะหลังกับปทุมวดี
“นี่เธอจะเอานัง…แม่มิวไปด้วยทำไมกันยะ” ดวงแก้วไม่พอใจ
แพนโวย “ใช่! แค่เธอมาเพิ่มอีกคน รถก็เต็ม ชั้นกับแม่ต้องยอมนั่งเบียดคุณหญิงป้าที่ด้านหลังเนี่ย...เห็นมั้ย”
น้ำได้ยินสองแม่ลูกคัดค้านก็หน้าเสีย พูดความกังวลของตัวเองออกมาเสียงเครียด “แต่ถ้าจะให้น้ำไปคนเดียว น้ำก็กลัวทำอะไรเปิ่นๆ ออกไป แล้วคุณหญิงกับคุณๆ จะเสียหน้านะคะ” ปทุมวดี แพนและดวงแก้วเลิ่กลั่ก เพราะที่น้ำพูดก็มีเหตุผล “อย่างน้อยถ้ามีพี่มิวไปเป็นเพื่อน น้ำจะได้มั่นใจมากขึ้นไงล่ะคะ”
พวกปทุมวดีมองหน้ากันเครียด เริ่มลังเลกับคำพูดของน้ำ ปทุมวดีจำใจ “ก็ได้…ชั้นให้เธอพาแม่มิวไปด้วยก็ได้”