บทละครโทรทัศน์ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 16 หน้า 2
เวลาเย็น ที่โต๊ะอาหารบ้านนรินทร์จรรยา...พันกร ปรีชาชาญ ปทุมวดีอยู่กันพร้อมหน้า ประภาพรรณบริการอาหารทุกคนเรียบร้อยแล้วก็ไปนั่งข้างๆ พันกร
ปรีชาชาญเห็นพันสีหน้าดีขึ้นมาเล็กน้อย เลยถามอีกครั้ง“เรื่องไปญี่ปุ่น มีคำตอบให้พ่อรึยัง”
“ก็ดีครับคุณพ่อ”
ปทุมวดีสนับสนุน “ดีมากๆ เลยลูก...ไปพักผ่อนสมองซะบ้าง”
ประภาพรรณได้แต่เงียบ เพราะไม่มีใครเอ่ยชวน
น้ำกระซิบถามแต้วเพราะเพิ่งรู้ว่าพันกรจะไปญี่ปุ่น “คุณกรจะไปญี่ปุ่นเหรอพี่แต้ว”
แต้วพยักหน้าแทนคำตอบ “ใช่...” แต้วกระซิบ “แต่ไม่ยักชวน...” แต้วมองไปที่ประภาพรรณ
ปรีชาชาญกลับเป็นคนพูดกับประภาพรรณเอง กลัวลูกสะใภ้ จะน้อยใจ“หนูมิวก็อย่าน้อยใจไปนะลูก ทริปนี้มีแต่ผู้บริหารชายล้วน เน้นไปทำงานไปเจรจาธุรกิจ ไว้ทริปต่อไป หนูค่อยไปกับตากรสองคน น่าจะดีกว่านะลูกนะ”
“ขอบคุณค่ะ” แม้ประภาพรรณจะตอบรับแต่ก็แววตาเศร้ามากมาย
ปทุมวดียิ้มเยาะสะใจสบตากับแต้วที่รีบเชลียร์เจ้านายยิ้มสะใจด้วย น้ำแอบมองพันกร รู้สึกใจหายที่จะไม่อยู่เหมือนกัน
เช้าวันใหม่ ที่ร้านกาแฟของนิโรบล ประภาพรรณเดินเข้ามาในร้าน ยืนมองบรรยากาศในร้านแล้วยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง หญิงสาวเห็นนิโรบลไปรับออร์เดอร์ลูกค้า เสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้าอย่างขะมักเขม้น ก็เดินไปหาที่นั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวอย่างเซ็งหัวใจ
นิโรบลเข้าไป ทักทายประภาพรรณหลังจากที่ลูกค้าไม่ยุ่งเท่าไหร่ “เป็นอะไรอีกล่ะ ทำหน้าเหมือนคนท้องผูกมาสิบชาติไม่สบายใจเรื่องอะไรบอกฉันได้น้า”
ประภาพรรณน้ำตาซึมๆ มองนิโรบล “คุณกรจะไปประชุมที่ญี่ปุ่นสองอาทิตย์ คงเครียดเรื่องงาน ..คงจะโกรธมิวด้วย คุณกรเค้าไม่ห่วงมิวเลยเนอะ ว่ามิวต้องอยู่คนเดียวกับพวก...”
“ใจเย็นๆ มิว” นิโรบลจับมือประภาพรรณอย่างอ่อนโยน “แกต้องเข้มแข็งนะ ปล่อยให้คุณกรมีเวลาได้คิดแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองบ้าง แล้วคงจะดีขึ้นเอง แต่แกก็ต้องคอยเป็นกำลังใจให้ ไม่ว่าเค้าจะเศร้า เสียใจเรื่องอะไร หรือนานแค่ไหน...แล้วคุณกรก็จะกลับมาเป็น คุณกรคนเดิมของแก” ประภาพรรณคิดตามที่นิโรบลพูดน้ำตาซึมโผเข้ากอดเพื่อน “สู้ๆ นะแก” นิโรบลให้กำลังใจ
ประภาพรรณยิ้มออกมาได้ “ขอบใจนะที่เตือนสติไม่ให้ฉันคิดอะไรฟุ้งซ่าน เป็นบ้าอยู่คนเดียว” นิโรบลยิ้มอ่อนโยนให้ประภาพรรณ ประภาพรรณพรวดพราดลุกขึ้นจนนิโลบลตกใจ ทำหน้ามุ่งมั่น“นิด! มีอะไรให้มิวช่วยมั้ย ตอนนี้รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาแล้ว” ประภาพรรณเดินไปทักทายกับลูกค้าที่นั่งในร้านอย่างอารมณ์ดี
นิโรบลมองเพื่อนแล้วยิ้มขำๆ ที่อีกฝ่าย อารมณ์ดีขึ้น เปลี่ยนไปเป็นคนละคน “ต้องให้ได้อย่างนี้ซิ ถึงจะสมกับเป็นมิว”