บทละครโทรทัศน์ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 23 หน้า 2
ประภาพรรณฟังคำพูดของพันกรแล้วเขินจนหน้าแดง“อย่าใจร้อน อาบน้ำก่อนนะคะ คุณสามี”
พันกรทำท่าจะแย้ง “แต่ว่า...”
ประภาพรรณรีบทำตาดุใส่“ไม่งั้นยกเลิกนะ”
พันกรเลยวางประภาพรรณลงแล้วตะเบ๊ะใส่ ยอมหญิงสาว “โอเค. ใครจะกล้าขัดใจเมียที่เคารพ...คบไม่ได้...” ประภาพพรรณยิ้มกับพันกรด้วยความสุขไม่ทันระวังตัว พันกรเลยถือโอกาสหอมแก้มมัดจำเสียหนึ่งฟอด หญิงสาวตกใจอายแต่ก็ไม่ว่าอะไร
ที่ห้องนั่งเล่น ปทุมวดีมองตามพันกรและประภาพรรณด้วยความเจ็บใจ รู้สึกหงุดหงิดมาก “หนอย..ตากรนะตากร เห็นเมียดีกว่าแม่ได้ไง” ปทุมวดีเหลือบไปเห็นพวกน้อย แต้ว ป้าม้วนและป้าบัวเผื่อน ที่นั่งจับเจ่ารอปทุมวดีสั่งการเลยพาลหันไปแหวใส่เสียงดัง “แล้วพวกแกสี่คนมานั่งปั้นจิ้นปั้นเจ๋ออะไรอยู่แถวนี้ มีอะไรก็ไปทำสิยะ”
แต้วเอ่ยซื่อๆ “พวกเราไม่ได้นั่งปั้นจิ้นปั้นเจ๋อนะคะ พวกเรารอคุณหญิงอยู่ค่ะ ว่าจะไปต่อไงดี”
ปทุมวดีถูกแต้วต่อปากต่อคำโกรธมาก ยิ่งโมโหหนักขึ้นอีก “นี่นังแต้ว! แกกล้าต่อปากต่อคำกับชั้นเหรอห๊ะ!”
แต้วเลยจ๋อย ไม่กล้าอ้าปากพูดอีก ป้าม้วน ป้าบัวเผื่อนเห็นท่าไม่ดี รีบพูดกับปทุมวดีอย่างนอบน้อม
“คุณหญิงเจ้าคะ อย่าไปถือสามันเลยเจ้าค่ะ อีนี่มันโง่” ป้าม้วนหันไปซ้ำเติมแต้ว
“งั้นบัวเผื่อนไปทำของว่างอร่อยๆ ให้คุณหญิงดีกว่านะคะ” ป้าบัวเผื่อนเอาใจ
“ไม่ต้อง ดึกป่านนี้แล้ว แกจะให้ชั้นกินเอามาแปะไว้ที่พุงรึไง” ป้าบัวเผื่อนเลยถอยทัพคนแรก น้อยรีบตาม ป้าม้วนกับแต้วก็ทำท่าจะตามอีกที ไม่อยากเจอพายุลง แต่ปทุมวดียังคงวีนใส่อย่างต่อเนื่อง ถามขึ้น “แล้วนังน้ำล่ะ! ดึกดื่นป่านนี้ ทำไมยังไม่กลับบ้าน”
“เดี๋ยวน้อยโทร.ตามให้ค่ะคุณหญิง” น้อยพูดจบรีบเดินตามป้าม้วน ป้าบัวเผื่อนกับแต้วรีบออกจากห้องไปโดยไว ปทุมวดีมองตามสี่สาวใช้ไปแล้วสะบัดพัดพรึ่บๆๆๆ หงุดหงิด
ปรีชาชาญเห็นท่าทางของปทุมวดี แล้วยิ้มนึกขำขึ้นมา “อะไรกันเนี่ยคุณ กับอีแค่ลูกอยากจู๋จี๋กับเมีย ถึงกับพาลพาโลใหญ่โตเลยเหรอ” ปทุมวดีหันขวับมามองปรีชาชาญอย่างค้อนๆ ไม่พอใจ ปรีชาชาญ ยิ้มเจ้าเล่ห์ ยียวนกลับไป “อ้าว! แล้วมาเขวี้ยงค้อนใส่ผมทำไม อยากถูกอุ้มบ้างหรือไง ผมแก่แล้ว อุ้มไม่ไหว ขอโทษทีนะ”
ปทุมวดีตกใจจนอ้าปากค้าง ไม่คิดเลยว่าปรีชาชาญจะแหย่แรงขนาดนี้ ปรีชาชาญมองท่าทางของปทุมวดีแล้วขำ เดินขึ้นห้องไป ปทุมวดียืนกระทืบเท้าเร่าๆ เจ็บใจที่ถูกทิ้งให้อยู่ คนเดียว
ในห้องทำงานรองวิเชียรที่กองปราบปราม หมวดบัญญัติ เอกราชและจ่าพนมนั่งอยู่พร้อมหน้า
“ตอนนี้สื่อออกข่าวเรื่องเสี่ยเป้จนรู้กันทั่วไปหมดแล้ว ท่านรองจะสั่งการต่อยังไงดีครับ” เอกราชเอ่ยถาม
รองวิเชียรยิ้ม“คนที่เคยคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า มีเงินทองและบารมีมากมาย ถ้าไม่มีขึ้นมา คุณว่าจะเป็นยังไง”
“ก็จ๋อยสิครับ” จ่าพนมตอบ
“หมวดบัญญัติ...” รองวิเชียรเรียก
“ครับ ท่าน” หมวดบัญญัติรับคำ
“ช่วยผมเด็ดปีกเด็กหางเสี่ยเป้หน่อย อายัดบัญชีธนาคาร บัตรเครดิตและทรัพย์สินทั้งหมด ดูสิจะกบดานได้สักแค่ไหน”
“จัดให้ครับ ท่าน”
“แบบนี้ไม่นาน ไอ้เสี่ยเจ้าเล่ห์มันก็วิ่งหางจุกตูดมามอบตัวแน่ๆ” เอกราชเอ่ยยิ้มๆ
ทุกคนยิ้มสะใจ... พอใจ ที่จัดการกับคนชั่วได้