บทละครโทรทัศน์ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 23 หน้า 4
“ไม่เลยครับท่าน” จ่าพนมเอ่ยตอบ
“งั้นคืนนี้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน พรุ่งนี้ 10 โมงเช้าประชุม ว่าเราจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไง...”
“ได้ครับท่าน” หมวดบัญญัติรับคำสั่ง
รองวิเชียรกำชับ “อ้อ แจ้งผู้กองพันกรกับมิวด้วยนะ”
“เดี๋ยวผมบอกให้เองครับ” เอกราชรับอาสา
“อีกเรื่อง ถึงตอนนี้เสี่ยเป้จะติดต่อมา ผมก็ไม่ต่อรองกับคนร้ายเด็ดขาด” รองวิเชียรบอกหน้าเข้ม ทุกคนรับรู้สิ่งที่เจ้านายบอกและเห็นด้วย
ที่บังกะโลริมทะเล เสี่ยเป้มองหน้าแพนว่าใครกันที่เป็นไส้ศึก “ใครที่มันทรยศ...บอกมาหนูแพน”
แพนยิ้มแล้วเล่าเรื่องราวให้เสี่ยเป้ฟัง ทั้งตอนที่ตำรวจบุกเข้ามา แล้วน้ำหลุดพูดเหมือนรู้เรื่องล่วงหน้า กับตอนที่น้ำตะโกนขอให้พันกรช่วย แพนยิ้มร้ายให้น้ำ “แค่สงสัย ยังไงก็สู้มีหลักฐานไม่ได้...” แพนพูดจบแล้วเดินมากระชากกระเป๋าของน้ำไป
น้ำอึ้งตกใจมาก พยายามกระชากกระเป๋าคืน “แกจะทำอะไร..เอากระเป๋าชั้นคืนมานะ”
แพนหยิบกล้องสอดแนมออกมาจากกระเป๋าของน้ำ น้ำหน้าซีด จนด้วยหลักฐาน เสี่ยเป้อึ้งตกใจและโกรธมากจ้องน้ำสายตากร้าว เดินปรี่เข้ามาบีบคอน้ำอัดกระแทกกำแพงดังเปรี้ยง สายตาของเสี่ยเป้เอาจริงจน น้ำกลัว
น้ำยกมือขึ้นไหว้ปลกๆ ขอความเห็นใจ “เสี่ยคะ น้ำขอโทษ น้ำไม่ได้มีเจตนาทำร้ายเสี่ยเลยนะคะ”
เสี่ยเป้กัดฟัน “ไม่เจตนา แต่แกพาพวกตำรวจมาจับอั๊วเนี่ยนะ!” เขาออกแรงบีบคอน้ำหนักขึ้น จนน้ำสำลักหายใจไม่ออก
น้ำพูดขอโอกาสเสี่ยเป้ออกมาอย่างตะกุกตะกัก “น้ำขอโทษจริงๆ นะคะ น้ำขอโอกาสแก้ตัว…”
ในห้องนอนของพันกร ประภาพรรณไปยกถาดใส่อาหารมาให้เพราะห่วงว่า ทำงานหนักมาแต่ไม่ได้กินข้าวเย็น “คุณกรคะ อาบน้ำสบายตัวแล้ว กินข้าวก่อนนะคะ”
“ไม่เอา จะกินมิว...” พันกรทำเสียงอ้อน นัยน์ตาอ้อนวอน พันกรทนไม่ไหวไม่รอแล้ว รีบตรงเข้าไปกอดหญิงสาวไว้พร้อมอุ้มไปที่เตียง คราวนี้ประภาพรรณไม่ขัดสามี เพราะรออ้อมกอดแสนรักอยู่เหมือนกัน
ที่บังกะโลริมทะเล เสี่ยเป้หยุดบีบคอน้ำ น้ำร่วงลงไปหอบหายใจที่พื้น รู้สึกโล่งใจมากที่รอดตายมาได้ ชั่วคราว
เสี่ยหันไปสั่งแพนเสียงเครียด “หนูแพน หาอะไรมามัดนังน้ำไว้ให้แน่นๆ ถ้ามันหนีเมื่อไหร่...” เสี่ยเป้ดึงเอาปืนที่พกไว้ออกมาขู่ “โป้ง!”
แพนยิ้มเยาะ แล้วรีบต่อรอง“เสี่ยขา แพนพร้อมจะทำทุกอย่างที่เสี่ยสั่ง แต่เสี่ยต้องรับปากแพนก่อนว่าจะทำเรื่องเรื่องนึงให้แพน...”
ที่ห้องนอนของปรีชาชาญ ปทุมวดีใส่ชุดนอนพร้อมกับพอกหน้าลงครีมเรียบร้อยแล้ว แต่กลับเดินไปมา ไม่ยอมนอน
ปรีชาชาญอยู่บนเตียงอีกฝั่ง เลิกอ่านหนังสือ เตรียมจะนอน อดถามไม่ได้ “ผมจะนอนแล้วนะ คุณหญิง พรุ่งนี้มีประชุมเช้ามาก”