บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 16
หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 16
บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
ยามสายต่อเนื่อง เห็นความคึกคักของย่านร้านค้า แมงเม่ากับเป้ากำลังเลือกดูของต่างๆ พูดคุยกันสีหน้ายิ้มแย้ม โดยที่ขันทองและแน่นอยู่ห่างออกไป กำลังควบคุมพวกทาสขนข้าวของที่ซื้อกลับเข้าวัง ขันทองสีหน้าหนักใจ “ข้าวของแพงขึ้นเป็นเท่าตัวนับแต่เกิดศึก ถ้าขึ้นไปเรื่อยๆเช่นนี้ จะทำอย่างไรกัน”
ขันทองเหลือบไปมองแน่น แน่นไม่ได้สนใจตนแม้แต่น้อย เอาแต่มองไปทางเป้าตลอด เป้ากับแมงเม่าทั้งคู่กำลังเลือกดูเครื่องประดับอยู่ เป้าหยิบปิ่นปักผมอันหนึ่งขึ้นมาดูด้วยความสนใจ เพราะปิ่นสวยมาก เป้าถามคนขาย
“เท่าใดกันจ๊ะ”
“หนึ่งตำลึงจ้ะแม่หญิง” เป้าหน้าเสีย ก่อนจะวางปิ่นปักผมลง
“หนึ่งตำลึง ในยามศึกหน้าสงครามเช่นนี้ ไม่ถือว่าแพงเลยนะจ๊ะ ถ้าแม่เป้าชอบก็เอาซี”
เป้าหน้าจ๋อยๆ “อย่าเลยจ้ะ ฉันมีเบี้ยหวัดไม่มากนัก เก็บเงินทองไว้ทำอย่างอื่นจะดีกว่า”
แมงเม่ากับเป้าเดินเลี่ยงไปดูข้าวของอย่างอื่นแทน แน่นที่รอโอกาสอยู่แล้ว รีบเข้าไปแผงขายเครื่องประดับทันที
แน่นหยิบปิ่นที่เป้าอยากได้ขึ้นมา พร้อมกับเงินตำลึงหนึ่งยื่นให้คนขาย “ฉันเอาอันนี้”
ขันทองมองไปที่แน่นด้วยสายตาเคร่งเครียด ไม่สบายใจมากที่แน่นชักจะรักเป้าถลำลึกมากขึ้นทุกที
มุมหนึ่งในวัง แน่นไม่ค่อยพอใจ “เหตุใดถึงไม่ได้ ข้าก็แค่ให้ปิ่นปักผมเท่านั้น”
ขันทองกำลังคุยกับแน่นในที่ลับตา ขันทองหน้าเครียด “ขันทีให้ปิ่นปักผมผู้หญิงไม่แปลกรึ หากเป็นแต่ก่อน
ไม่มีผู้ใดคอยจับตาก็ยังพอว่า แต่เพลานี้ ทั้งออกญาพลเทพ ทั้งออกญาวังก็สงสัยข้าอยู่ หากเอ็งยังทำเช่นนี้อีกคน จะไม่ยิ่งเพิ่มความระแวงให้เพิ่มขึ้นอีกรึ”
แน่นหงุดหงิด “แลที่เอ็งเล่าให้ข้าฟัง อย่านึกว่าข้าไม่รู้ทัน ว่าเอ็งแอบมีใจให้แม่แมงเม่า เช่นนี้ไม่กลัวเกิดพิรุธรึ หรือมีแต่เอ็งวะที่ทำได้”
ขันทองเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “อย่าเพิ่งโกรธเคืองข้าเลยอ้ายแน่น” ขันทองถอนใจ “เรื่องแม่แมงเม่า ข้ายอมรับ แต่ข้าก็ระมัดระวังอย่างยิ่ง มากที่สุดก็คือให้กลบทเพลงยาวของเจ้าฟ้ากุ้ง หากมีผู้จับได้ ข้าก็ยังอ้างว่าเป็นโจทย์ที่ให้แม่แมงเม่าหัดแก้ แลเพลงยาวนี้ก็ปรากฏเป็นที่รู้กันทั่ว หาใช่ข้าเขียนเองไม่”
แน่นหงุดหงิด พยายามระงับอารมณ์ “เอาเถิดๆ ข้าผิดเอง เอ็งเตือนข้าด้วยความหวังดี ข้าไม่ควรโกรธเคืองเอ็ง