บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 27 (จบบริบูรณ์) หน้า 4
ขณะกำลังลนลาน ขันทองก็ปีนขึ้นมาบนกำแพงได้สำเร็จ ขันทองเห็นพระยาพลเทพ ตะโกนลั่น
“อ้ายพลเทพ” พระยาพลเทพหันไปเห็นขันทองเข้าก็ตกใจ จังหวะนั้นเอง อีกด้านของกำแพง หลวงพิชัย ติ่น และผล ก็ปีนขึ้นมาได้สำเร็จ พระยาจันทบูรกลัวสุดๆ “มันปีนขึ้นมาแล้ว ปกป้องกู ปกป้องกูเร็ว”
พวกทหารเมืองจันทบูร รีบบุกเข้าใส่หลวงพิชัยทันที แต่หลวงพิชัยก็ฆ่าทหารพวกนั้นตายอย่างง่ายดาย พวกที่เหลือก็กรูกันเข้ามาอีก หลวงพิชัย ติ่น ผลสู้กับพวกทหารอย่างดุเดือด ขันทองจัดการทหารที่บุกมาหาตน ก่อนจะเจอเข้ากับขุนแผลงฤทธิ์ที่ชักดาบยืนขวางหน้าพระยาพลเทพไว้ ขุนแผลงฤทธิ์ตะคอก
“มึงเข้ามา อ้ายขันทีลูกโจร” ขันทองกระโจนเข้าใส่ทันที ทั้งคู่ปะดาบกันอย่างดุเดือดบนกำแพงเมือง ทั้งคู่ต่างสู้กันอย่างรวดเร็ว ผลัดกันรุกรับ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของหนักกระแทกกับประตูเมืองอย่างแรง พระยาพลเทพตกใจเมื่อได้ยินเสียง พระเจ้าตากบนหลังช้าง พระยาตากใช้ช้างพังคีรีบัญชรเข้าพังประตูเมือง ม่วงกับพวกทหารคอยป้องกันโดยใช้โล่ป้องกันธนูที่ยิงลงมาจากกำแพง และใช้ดาบคอยปัดป้อง
บนกำแพง พระยาพลเทพตะโกนลั่น “มันใช้ช้างพังประตู เร็วโว้ย รีบไปดันประตูไว้ อย่าให้เข้ามา”
ประตูเมืองด้านใน ทหารเมืองจันกลุ่มหนึ่งรีบเข้าไปยันประตูเมืองไว้ไม่ให้พังเข้ามาได้
พระเจ้าตากบนหลังช้าง “ออกแรงเข้าแม่พัง ประตูมันแข็งแกร่งเพียงใด ก็สู้แรงแม่ไม่ได้ดอก”
ช้างพังคีรีบัญชรร้องลั่น ออกแรงดันประตูเต็มที่
บนกำแพง ขันทองพยายามบุกเข้าหาพระยาพลเทพ แต่ขุนแผลงฤทธิ์ก็ต้านทานไว้ได้หมด ทหารเมืองจันทบูรเริ่มรุมเข้ามา จนขันทองต้องเสียสมาธิไปเกือบโดนขุนแผลงฤทธิ์เล่นงานเอา แต่ก็หลบไปได้
หลวงพิชัย ติ่น และผล กำลังสู้กับพวกทหารที่กรูเข้ามาเรื่อยๆอย่างดุเดือด
ประตูเมืองด้านใน พวกทหารช่วยกันยันประตูไว้เต็มที่ แต่ช้างพังคีรีบัญชรก็กระแทกเข้ามาไม่หยุด
พระเจ้าตากลูบหัวช้าง “อย่ายอมแพ้แม่พัง ตัวฉันไม่อาลัยต่อชีวิตแล้ว แต่หากแพ้ศึกนี้ ไทคงไม่อาจเป็นไทได้อีก” ช้างพังคีรีบัญชรเดินถอยหลังมาช้าๆ โดยมีม่วงกับพวกทหารคอยคุ้มกัน ทันใดนั้นช้างพังคีรีบัญชรก็ร้องเสียงดังลั่น แล้วพุ่งเข้าใส่ประตูสุดแรงเกิด
ประตูเมืองด้านใน พวกทหารที่ช่วยกันยันประตู เจอแรงกระแทกสุดชีวิตของช้างพังคีรีบัญชรเข้าไป ถึงกับกระเด็นกระดอนไปหมด พร้อมกับประตูที่เปิดออก พระเจ้าตากทรงช้างเดินเข้าประตูมาอย่างสง่างาม โดยมีม่วงกับพวกทหารโห่ร้องวิ่งตามหลังเข้าประตูมา ด้วยความดีใจและฮึกเหิมสุดขีด
บนกำแพง พระยาจันทบูรตกใจสุดขีด “ประตูเมืองแตกแล้ว หนีเร็ว”