บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 1 หน้า 5
“นั่นไงมาละค่ะ ป้าขอแว่บก่อนนะคะ” ป้าชุนรีบหลบ รัศมีคุณแม่ยังสวยของคะนึงนางเยื้องย่างเดินลงบันไดมาจากชั้นบน คะนึงนางเห็นก็เดินไปหา รัศมีมองลงมาเห็นข้าวของกองพะเนินที่คะนึงนางซื้อมาแล้วก็ตกใจ
“โอ๊ยแม่เจ้า ซื้อของอะไรกันมาเยอะแยะขนาดนี้ นี่กะจะเปิดร้านขายเลยหรือไง สมบัติ-พัสถานในห้องเธอน่ะใช้มันครบหมดทุกชิ้นรึยัง เอาแต่ซื้อๆๆ แล้วใช้ครั้งสองครั้ง พอรุ่นใหม่ออกก็รีบวิ่งไปซื้ออีก”
“แหม..ก็มันเซลนี่คะขุ่นแม่” คะนึงนางเดินเลี่ยงขึ้นบันไดไป จะหนีไปเข้าห้องนอน
รัศมีเดินบ่นตาม “มันจะซงจะเซลล์อะไรก็เถอะ เราต้องรู้จักหักห้ามใจไม่สุรุ่ยสุร่าย ตอนแม่อายุเท่านางนะ แม่มีเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ตัวก็ยังดูสวยอยู่ได้ ส้นสูงก็ไม่มีจะใส่ คีบแตะทำงานงกๆทั้งวัน”
“แม่...” คะนึงนางลากเสียงยาว “จะพูดถึงตอนจนๆไปทำไม มันน่าแฮปปี้ซะที่ไหน ตอนนี้เรามีอยู่มีกินแล้วจะประหยัดไปทำไม มีใช้ก็ใช้ไปสิคะแม่ แล้วทีแม่ไปงานกุศลชอบบริจาคเงินเป็นแสน นางไม่เห็นมีใครพูดว่าอะไรแม่เลย”
“อ๊าว..ก็เรามันมีหน้ามีตาก็ต้องบริจาคให้คนเค้าเห็นบ้าง อีกอย่างคนจนมันก็น่าสงสารจริงๆ เราก็เคยจนลำบากลำบนมาก่อน......”
คะนึงนางพูดขัดขึ้นมาด้วยชักเริ่มรำคาญ “เอาน่าแม่ เรื่องบางเรื่องแกล้งๆ ลืมมันบ้างก็ได้น่า”
สองคนเดินมาถึงหน้าห้องนอนคะนึงนาง
ห้องนอนคะนึงนาง คะนึงนางเดินนำรัศมีเปิดประตูห้องนอนเข้ามาแล้วตกใจ เห็น ได๋ น้องสาว 12 ขวบในชุดเสื้อผ้าของนาง กำลังหัดแต่งตัวแต่งหน้าอยู่ ตามีรอยอายแชโดว์เลอะๆ ลิปสติกถือค้างอยู่ในมือกำลังทาครึ่งๆกลางๆ ใกล้ๆ ตัวได๋มีตุ๊กตากระต่ายที่ได๋พาติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอๆ ได๋เรียกมันว่า ‘คุณวรวี’
“นังได๋! บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเข้ามาในห้องฉัน”
ได๋สะดุ้งตกใจเหมือนกัน คว้าตุ๊กตามาถือไว้ แล้วก็ทำเต๊ะท่าเหมือนนางแบบถือลิปสติกเดินไปมายั่วโทสะนาง
“เอาลิปสติกฉันคืนมา”
“มีตั้งหลายแท่ง แบ่งกันบ้างก็ได้” ได๋คุยกับตุ๊กตา “ลองทาลิปมั้ยคุณวรวี”
“แกอย่านะ เอาคืนมา! ห้ามเอาไปทาตุ๊กตาบ้าของแก”
“ห้ามว่าคุณวรวีนะ ใครกันแน่บ้า มีลิปสติกเป็นพันแท่ง ยืมทาเล่นแค่นี้มาทำเป็นหวง”
“เอาคืนมานะนังได๋”
“ไม่!” ได๋แลบลิ้นใส่แล้วกระโจนขึ้นไปบนเตียง แล้วกระโดดขึ้นลง
“ลงมาเดี๋ยวนี้นะ เตียงฉันพังหมด” คะนึงนางวิ่งไล่ตามชุลมุน