บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 13 หน้า 3
“แม่พี่ก็สบายดีครับ แต่สำหรับพ่อ..พี่ไม่ได้เจอนานมากแล้วครับ เขาแยกไปตั้งแต่พี่ยังเด็กๆ ก็เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง หน้าตาเขาพี่ยังจำไม่ได้เลยครับ”
“อ้าว...เหมือนนางเลย” ปฐพีเลิกคิ้ว เตรียมฟังเรื่องต่ออย่างตั้งใจ
เช้าตรู่ นักรบปั่นจักรยานในทุ่งสวย พอปั่นมาถึงใกล้ๆ เรียวกังก็เห็นพจน์กำลังเดินเล่นอยู่ นักรบเลยจอดคุย
“มอร์นิ่งครับพี่พจน์”
“อ้าว นักรบ ตื่นแต่เช้าเลยนะเรา ไปปั่นจักรยานถึงไหนมา”
“ปั่นไปเรื่อยๆครับ ตรงโน้นวิวสวยมากเลย ไปขี่ด้วยกันมั้ยครับ”
“ขี่จักรยานน่ะเหรอ..เอ่อ..”
“ป้าเขามีจักรยานอีกคันนะครับ เขาอนุญาตให้เราเอาไปขี่เล่นได้ ไปด้วยกันนะพี่”
“เอ่อ..ไม่เป็นไรดีกว่า...”
“บรรยากาศดีจริงๆนะ ถือว่าได้ออกกำลังกายกันด้วย”
“พี่ว่า..เดี๋ยวพี่เดินเล่นแถวนี้เอาแล้วกัน”
นักรบน้อยใจ “พี่รังเกียจผมใช่ไหม เดี๋ยวนี้เราคุยกันไม่ได้แล้วใช่มั้ยพี่”
“เฮ้ย..เปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ..ผมเข้าใจ งั้นผมไปก่อนละ” นักรบขยับขี่ออกไป
“เดี๋ยวก่อน นักรบ” นักรบหยุดรถแล้วหันมา “ครับ?”
“คือ...พี่ – ขี่จักรยานไม่เป็น”
หน้ากระท่อมเรียวกัง ปฐพีกับนางนั่งคุยกัน
“เด็กๆนางลำบากค่ะ พ่อก็ทิ้งเราไปตั้งแต่นางยังเด็ก จากนั้นแม่ก็ไปเจอพ่อไพรัช เขาเหมือนชุบชีวิตเราสอง
แม่ลูก ที่นางสบายมาทั้งชีวิตก็เพราะเขา แต่ตอนนี้บ้านนางกำลังแย่..พ่อก็เครียดมาก นางอยากตอบแทน
ทุกสิ่งที่พ่อเคยให้มา นางไม่อยากให้เขาทุกข์มากไปกว่านี้”
“พ่อพี่เป็นนักดนตรี เท่าที่จำได้เขาชอบฟังเพลง เขาชอบเปิดแผ่นเสียงให้พี่ฟังตอนเด็กๆ”
“แล้วพี่ทราบข่าวเขาบ้างมั้ยคะ”
ปฐพีส่ายหน้า “แม่พี่เขาอาจจะรู้นะ แต่เขาไม่ยอมบอกพี่ว่าพ่ออยู่ที่ไหน...”
“ทำไมล่ะคะ”