บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 13 หน้า 4
“แม่บอกพี่มาเสมอว่า พ่อทิ้งเราไป..เพราะพ่อไม่รักเราแล้ว”
คะนึงนางมองปฐพีอย่างเห็นใจ ในขณะที่ปฐพีทอดสายตามองไกลออกไป
ทุ่งสวยใกล้กระท่อมเรียวกัง นักรบกำลังหัดให้พจน์ขี่จักรยานอยู่ นักรบเดินไปกับจักรยานโดยเอามือประคองเบาะนั่งและแฮนด์ไว้
“โอเคพี่ – มองไปข้างหน้านะ มือจับแฮนด์ไว้มั่นๆ เดี๋ยวผมจะปล่อยมือนะ”
“เดี๋ยวๆๆๆ” พจน์ยังทรงตัวไม่ได้
“ได้ที่แล้วบอกนะครับผมจะเข็นส่ง แล้วพี่ปั่นเลยนะ ทรงตัวดีๆนะครับ”
“ใจเย็นๆนักรบ อย่าเพิ่งปล่อยพี่สิ”
“ถีบอย่างเดียวเลยครับพี่ มองตรงๆไปข้างหน้า มือนิ่งๆ เอาแล้วนะ ไป!”
“เดี๋ยวๆๆ!!” นักรบเข็นส่ง แต่พจน์ขี่เคี้ยวคดแล้วเลยหยุดจอด “อ้าวพี่ หยุดทำไมล่ะครับ”
“ก็..มันโยกเยก..ทรงตัวไม่ได้” นักรบหัวเราะ “โธ่พี่พจน์ ขี่จักรยานเนี่ยมันเรื่องเด็กๆมากเลยนะ เด็กห้าขวบแถวบ้านผมขี่กันปร๋อเลยนะครับ”
“อ้าว อย่ามาหัวเราะเยาะกันสิ ก็คนมันไม่เคยขี่นี่”
“โอเคๆ งั้นลองใหม่ คราวนี้พอปล่อยแล้วอย่าหยุดนะ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ เบาๆ!!”
“ปล่อยแล้วนะ! ปั่นๆๆ” นักรบเข็นจักรยานออกไปสุดแรง พจน์พยายามทรงตัวสุดฤทธิ์
ทุ่งทิวทัศน์สวยงาม พจน์ขี่รถคดๆเคี้ยวๆ มีนักรบคอยวิ่งตามเชียร์อย่างมีความสุข
หน้ากระท่อมเรียวกัง คะนึงนางกับปฐพี นั่งมองวิวสวยยามเช้าด้วยกัน
“พี่ก็เลยพยายามตามหาคุณพ่อ”
“ใช่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเจอเขาอีกสักครั้งหนึ่ง อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง สุขสบายดีมั้ย”
“พี่เป็นลูกที่ดีมากเลยนะคะ นางเสียอีกไม่เคยอยากเจอพ่อเลย นางไม่มีความทรงจำดีๆกับพ่อน่ะค่ะ นางอาจจะเล็กมากก็เลย..ลืมเขาไปหมดแล้ว อีกอย่าง..พ่อไพรัชต่างหากที่เติมเต็มชิวิตให้นาง ดูแลนางเหมือน กับเขาเป็นพ่อนางจริงๆ”
“ชีวิตเราสองคนก็มีอะไรบางอย่างที่คล้ายๆกันนะ บางที..มันคงดีถ้าเรา..สนิทกันมากกว่านี้”
คะนึงนางจ้องตาปฐพีแล้วยิ้ม “ไม่ลองก็ไม่รู้ค่ะ”