บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 9 หน้า 3
เทิดหันมา “ว่าไงนะ”
“ฉันบอกว่าคุณไม่มีเหตุผล คุณเล่นสั่งห้ามฉันทุกเรื่อง แต่ไม่เคยให้เหตุผลเลยว่าเพราะอะไร มันกี่ครั้งแล้วคุณเทิดที่เราต้องมาเถียงกันแบบนี้”
“ฉันไม่ได้ใช้ให้เธอมาต่อปากต่อคำด้วยนี่ฉันมีเหตุผลของฉันที่จะให้ใครทำ หรือไม่ทำอะไรก็ได้ เพราะที่นี่มันไร่ของฉัน”
“คุณน่ะใช้แต่อำนาจคอยกะเกณฑ์ทุกคนไปหมด คิดว่าตัวเองดีที่สุด ถูกที่สุด คุณเคยถามคนอื่นบ้างไหมว่าเขาคิดยังไง โดยเฉพาะคุณนันท์”
เทิดชะงักไป “ไม่เห็นจำเป็นต้องถาม นันท์เป็นลูกฉัน ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับเขา”
“งั้นคุณก็บอกฉันมาสิว่าดีที่คุณว่ามันคืออะไร!”
เทิดตะโกนสวนขึ้นมา “ก็เพราะไอ้งานบ้านี่จะทำให้นันท์คิดถึงพริมไง!”
น้ำผึ้งเป็นฝ่ายอึ้งไปบ้าง “คุณพริม…”
“เธอมันก็คิดว่าตัวเองถูกอยู่คนเดียวเหมือนกัน จริงไหมล่ะ”
น้ำผึ้งพยายามตั้งสติอีกครั้ง พูดกับเทิดแบบใจเย็นขึ้น “ฉันว่าคุณกำลังเข้าใจเจตนาฉันผิด”
“ยังไง”
“คุณอาจจะคิดว่าฉันเป็นคนนอก มาอยู่ที่นี่ได้ไม่เท่าไหร่ ไม่ได้รู้อะไรมากมาย แต่สิ่งที่ฉันได้รู้ได้สัมผัสมาคือที่นี่ไม่เคยมีบรรยากาศแห่งความสุขมานานมากแล้ว”
เทิดเอ่ยเจ็บปวด “คนอย่างเธอมันจะไปรู้อะไร”
“คุณเทิดคะ…สิ่งที่ฉันคิดจะทำ มันเพื่อความสุขของคุณนันท์จริงๆนะคะฉันไม่เคยคิดอยากไปรื้อฟื้นอดีตที่เจ็บปวดของใครแต่ฉันคิดว่าอย่างน้อยเรายังมีโอกาสจะใช้ชีวิต เราควรนึกถึงปัจจุบันไว้มากกว่า”
เทิดไม่อยากฟังเพราะกลัวจะแสดงความอ่อนแอให้น้ำผึ้งเห็น หันหลังหนีน้ำผึ้ง “ฉันจะไม่เสียเวลามาฟังเธออีก อยากทำอะไรก็เชิญ” เทิดเดินหนี
น้ำผึ้งตะโกนไล่หลังมา “คุณเทิด ฟังฉันก่อน คุณจะทำให้คุณนันท์ต้องจมอยู่กับความทุกข์ตลอดไปไม่ได้นะคะ คุณควรจะสร้างความสุขให้ลูกตัวเองบ้าง คุณเทิด!” เทิดออกไปไม่สนใจ “… ถ้าคุณไม่อนุญาต ฉันจะยืนรอคุณตรงน้ำพุทั้งคืนเลย คอยดู!” น้ำผึ้งจนปัญญา ไม่รู้จะพูดยังไง
น้ำผึ้งกลับไปยืนที่หน้าน้ำพุ ผัน ป้าพร ชมพู่ หอมและอ้อยจับกลุ่มคุยกัน
อ้อยเดินออกมามองน้ำผึ้ง “ยัยครูนั่นคิดจะอยู่ตรงนั้นทั้งคืนจริงเหรอ”
ขมพู่ย้อน “คงจริง แกก็เห็นนี่นังอ้อย”
ผันมั่นใจ “คนอย่างน้ำผึ้ง ถ้าคิดจะทำอะไรแล้ว ไม่ล้มเลิกง่ายๆ หรอก”
ป้าพรเป็นห่วงน้ำผึ้ง “ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ อยู่ข้างนอกทั้งคืนน้ำค้างลงหัวจะไม่สบายเอา”
ชมพู่เสนอ “ไปตามครูเข้าบ้านดีไหมป้า”