บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 9 หน้า 4
อ้อยแทรกขึ้น “โอ๊ย ไม่ต้องไปอ้อนวอนเขาหรอก อยากทำอะไรก็ปล่อยไป ตอนเก็บองุ่นก็น็อคไปทีนึงแล้วไม่ยอมเข็ดฉันว่างานนี้เหลว นายไม่มีวันยอม”
หอมคิดตรงข้าม “แต่ฉันว่าครูน้ำผึ้งจะต้องทำสำเร็จ เขาเรียกวิธีนี้ว่าสันติ อหิงสาไง”
“สงบสันติไปคนเดียวเลยไปอีพี่หอม”
“หูยนังอ้อย นังใจร้ายเสมอต้นเสมอปลาย”
อ้อยครุ่นคิดอะไรบางอย่าง “เอางี้ พนันกันไหมล่ะ”
ชมพู่อยากรู้ “พนันอะไรนังอ้อย”
“ก็พนันว่านายจะยอมยัยครูนั่นรึเปล่า ฉันลงร้อยนึงเลย ว่าไม่”
หอมขัด “ฉัน! ฉันเล่นข้างครูน้ำผึ้ง หมดหน้าตักเลยเอ้า”
ชมพู่เอาด้วย “ฉันด้วย!”
อ้อยลงเงิน หอม ชมพู่ ลงบ้าง ผันกับป้าพรส่ายหน้า
“เล่นอะไรกันไม่เข้าเรื่อง” ผันบ่น
“สนุกๆ น่าพ่อ อย่าเครียดไปหน่อยเลย” อ้อยยิ้มตาวาวเมื่อเห็นเงินเยอะ
ป้าพรดูน้ำผึ้งแล้วยิ่งเครียด
เทิดกลับเข้ามานั่งในห้องตัวเอง หยิบรูปพริมขึ้นมาดูเศร้าๆ เทิดพูดกับรูปพริม “งานวันเกิดที่ไม่มีคุณ มันจะมีความหมายอะไร” เทิดมองรูปภาพของพริม ทั้งรักทั้งคิดถึง “พริม...ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อลูก พยายามให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเขา แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไร มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย บอกผมที ผมควรทำยังไงดี”
เทิดมองเหม่อไป นึกถึงคำพูดของน้ำผึ้ง “คุณจะทำให้คุณนันท์ต้องจมอยู่กับความทุกข์ตลอดไปไม่ได้นะคะ คุณควรจะสร้างความสุขให้ลูกตัวเองบ้าง”
เทิดคิดหนัก สับสนในตัวเอง
น้ำผึ้งยืนกอดอก ทั้งเมื่อยและหนาว “ไม่น่าเลยเรา น่าจะใส่เสื้อหนากว่านี้ จะกลับไปเปลี่ยนตอนนี้ก็เสียฟอร์มแย่เลย”
หอม ชมพู่ ย่องมาหา ต่างคนต่างมาเจอกัน
“มาทำอะไรกันคะ ดึกแล้วยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ครูก็ไปนอนเถอะ ถึงยังไงคุณเทิดก็ไม่ใจอ่อนหรอก” ป้าพรบอก
“ไม่ค่ะ น้ำผึ้งเชื่อว่าคุณเทิดจะต้องเห็นความหวังดีของน้ำผึ้ง”
“ถ้าครูยืนยันอย่างนั้น ก็คงห้ามไม่ได้ นี่ค่ะ ชมพู่เลยเอาผ้าคลุมมาให้ค่ะอากาศเย็นเดี๋ยวจะไม่สบาย” ชมพู่คลุมผ้าคลุมให้น้ำผึ้ง “ครูน้ำผึ้งยืนทั้งวันแล้วคงจะเมื่อย นั่งพักก่อนนะคะ”
“หอมไม่มีอะไรจะให้ หอมให้กำลังใจแทนนะครับ”