บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 22
บทประพันธ์: ม.มธุการี บทโทรทัศน์: สติมา / ปริศนา
ชิงฉัตรกับตรีประดับนั่งคุยกัน ท่าทางชิงฉัตรเซื่องซึม “ผมดีใจที่อาตรียอมมาพบผม”
“ทำไมจะไม่มาล่ะ อาเป็นห่วงเธอนะ ตั้งแต่เกิดเรื่องพัดชาเธอก็หายไปเลย”
ชิงฉัตรแปลกใจ สีหน้าดีขึ้น “อาตรีหายโกรธผมแล้วเหรอครับ”
“อาลืมไปหมดแล้วล่ะ ในเมื่อเธอเข้าใจอา และกล้าที่จะขอโทษ อาก็พร้อมจะยกโทษให้”
ชิงฉัตรยิ้มออกมาอย่างดีใจ เกือบจะดึงมือตรีประดับมาจับ แต่ยั้งตัวเองไว้ได้ทัน “ขอบคุณครับอาตรี แค่นี้ผมก็ไปจากเมืองไทยได้อย่างสบายใจแล้ว”
ตรีประดับงง “เธอจะไปไหน”
“ผมจะไปอเมริกาครับ ป้าผมอยากให้ไปช่วยงานที่ร้านอาหารแล้วก็เรียนต่อที่โน่นเลย แกจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ ผมเห็นว่าก็ดีเหมือนกัน จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ให้มันดีกว่าที่ผ่านมา ไปอยู่ที่โน่นคงทำให้ผมโตเป็นผู้ใหญ่กว่านี้”
ตรีประดับฟังอย่างแปลกใจ แต่ก็ชื่นชมกับความคิดของชิงฉัตร “อาดีใจที่ฉัตรคิดได้ ขอให้ฉัตรโชคดีนะ”
“ผมมีเอกสารเกี่ยวกับเรื่องเรียนอยู่ที่บ้านอาพยส อยากรบกวนให้อาตรีส่งตามไปให้ที่โน่นได้ไหมครับ”
“เธอน่าจะไปเองมากกว่านะ จะได้ถือโอกาสไปลาญาติๆ ด้วย”
“พวกเขาไม่สนใจหรอกครับว่าผมจะไปไหน ผมไม่อยากไปบอกลาเพื่อที่จะให้พวกเขาตอกย้ำความรู้สึกแบบนี้กับผมอีกแล้ว” ชิงฉัตรยิ้มเศร้าๆ
ตรีประดับรู้สึกใจหาย แต่ก็เข้าใจความรู้สึกชิงฉัตร
บ้านพยส บุพชากับอรณาช่วยกันพยุงพยสเข้าบ้าน แล้วพามานอนที่โซฟา
บุพชาซัก “นี่มันเกิดอะไรขึ้นพยส ทำไมสภาพแกถึงเหมือนโดนหมาฟัดแบบนี้”
พยสส่ายหน้าไม่ตอบ ดูเจ็บปวด
อรณารีบไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดแผล “เดี๋ยวล้างแผลเสร็จแล้วรีบไปโรงพยาบาลนะพี่”
“ไม่ ฉันไม่ไป”
“จะบ้าเหรอ ปางตายขนาดนี้แล้ว” บุพชามองเอะใจ “แกไปมีเรื่องกับใครมา หรือว่าไปยุ่งกับเมียชาวบ้านจนโดนผัวเขาซ้อมเอา” บุพชาพูดเหมือนเห็น ยิ่งทำให้พยสเสียดแทงใจ“เรื่องของผมน่า” พยสตวาดอรณา “จะล้างแผลก็ล้างสิ ฉันเจ็บ”