บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 1 หน้า 4
พยสออกจากห้องทำงานอย่างเท่ เขามองผ่านกระจกห้องพักแขกเข้าไปเห็นสาวสวยคนหนึ่ง สุดเซ็กซี่ นั่งไขว่ห้าง ยิ้มหวานส่งสายตาให้พยส พยสยิ้มตอบอย่างสุภาพ ก่อนหันมาที่เลขาฯ ตั้งคำถามด้วยแววตา
“ลูกค้าคนใหม่ค่ะ เธออยากให้คุณว่าความคดีฟ้องแพ่ง”
“คุณไม่ได้บอกหรือว่าผมไม่รับว่าความคดีทั่วไป”
“เลขาคุณบอกแล้วค่ะ” สาวสวยลุกเข้ามาประชิดพยส มือทาบลงที่แขน “แต่ฉันมีข้อเสนอที่ดีจนคุณต้องสนใจ”
พยสมองกิริยานั้น เป็นผู้ชายคนอื่นคงเคลิ้มไปแล้ว แต่ไม่ใช่เขา พยสปลดมือหญิงสาวออกอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้” พยสไม่สนใจสาวสวยอีก ปล่อยเธอเงิบเสียหน้า เสียลุค พยสคุยกับเลขาชนิดไม่มีสายตาแลสาวสวย “เรื่องที่ผมให้ไปจัดการ เรียบร้อยมั้ย” เลขาวางตั๋วตรงหน้า “แล้วเรื่องอื่น”
“มีเอกสารรอเซ็นค่ะ แล้วก็บ่ายมีประชุมกับบริษัทคู่ค้าจากญี่ปุ่น”
พยสวางกล่องสร้อยเพชรเพื่อเซ็นเอกสาร เลขามองกล่องแล้วยิ้ม สาวสวยมองตะลึง “ญี่ปุ่นเหรอ....พอดีเลย” พยสมองกล่องสร้อยเพชร ยิ้ม พยสเซ็นเอกสารเรียบร้อย หยิบตั๋วกับกล่องสร้อย เดินออกไปสุดเท่ สาวสวยมองตามอย่างเสียดาย
พยสกำลังเดินออกจากตึกสำนักงาน ผ่านแผนกต่างๆ สาวๆแอบมองอย่างชื่นชม พยสเข้าลิฟท์ สาวๆตะลึง พยสกดลิฟท์ให้อย่างสุภาพบุรุษ พยสออกจากลิฟท์ หญิงคนหนึ่งสวนมาไม่ทันระวัง พยสช้อนตัวหญิงสาวไว้ได้ โดยเธอไม่ล้ม พลางช่วยประคองแฟ้มเอกสารให้
ที่ประตูหน้า ยามตะเบ๊ะให้ พยสผงกหัวรับอย่างเท่ ที่หน้าตึก คนขับรถเอารถสุดหรูมาจอดเทียบ คนขับลงมายื่นกุญแจให้ พยสเห็นคนขับแต่งตัวไม่เรียบร้อย รีบขยับเนคไทให้ คนขับเก้อนิดๆ พยสตบไหล่เป็นทำนองให้กำลังใจและให้สบายใจ “ขอบใจนะ” พยสขึ้นรถ ขับออกไป
สำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง ผู้คนกำลังทำงาน บางคนตรวจปรู๊ฟ พยางค์เดินอ่านปึกกระดาษต้นฉบับแปล ที่หน้าปกเป็นชื่อ “ระบำแห่งความรัก” แปลโดย ตรีประดับ
พยางค์เดินตรงเข้ามาทางโต๊ะพลางโทรศัพท์ไปด้วย “ครับคุณตรีประดับ....ผมได้รับต้นฉบับนิยายญี่ปุ่นที่คุณแปลแล้วนะครับ สำนวนดีมากเลย รีบแปลให้จบนะครับ ผมจะลงแบบรายปักษ์ให้ก่อนแล้วค่อยรวมเล่มทีหลัง....ที่จริง ผมอยากได้ภาพประกอบสวยๆด้วย” พยางค์มาที่โต๊ะ ไม่มีคนนั่งอยู่ เขาดูภาพถ่ายสวยงามที่ติดไว้ทั่ว มองซ้ายขวาหาเจ้าของโต๊ะ “เอางี้ครับคุณตรี....ถ้าผมติดต่อตากล้องได้ จะให้มันติดต่อคุณตรีเพื่อคุยรายละเอียดนะครับ” พยางค์วางสาย มองหาตากล้องไม่เจอ เริ่มหงุดหงิด “ใครเห็นช่างภาพโต๊ะนี้บ้าง” ทุกคนทำงานยังไม่สนใจ พยางค์เสียงดัง ประสาเจ้านายจอมวีน ปากร้ายใจดี “ใครเห็นไอ้ตากล้องตัวแสบโต๊ะนี้บ้าง”
ทุกคนเงยหน้า เงียบ พยางค์รีบกดโทรศัพท์ รอสายสักพักไม่รับ พยางค์โมโห ส่งไลน์ไป ส่งสติ๊กเกอร์รูประเบิดไปรัวๆ
ที่หน้าจอ มีรูปส่งกลับมา เป็นวิวญี่ปุ่นสวยงามมาก พยางค์งง